Marian Beck
 major SB | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Formacja |
|
| Późniejsza praca | funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej |
| Odznaczenia | |
  | |
Marian Beck pseud. Edward (ur. 10 lutego 1907 w Warszawie, zm. 27 grudnia 1969 tamże) – oficer aparatu bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej.
Życiorys
Syn Edwarda i Józefy[1]. Skończył szkołę podstawową i praktykę malarską, był lakiernikiem w fabryce w Pruszkowie. W 1922 wstąpił do PPS i Organizacji Młodzieżowej TUR, a w 1926 przeszedł do PPS-Lewicy. Jesienią 1928 zwolniony z pracy za działalność polityczną, wrócił do Warszawy i został malarzem przy budowie fabryki, we wrześniu 1929 zwolniony z pracy, od marca 1930 ponownie w Pruszkowie, gdzie był kierownikiem działu lakierniczego fabryki Stowarzyszenia Mechaników Polskich. Działacz (1935–1938) i członek zarządu Stowarzyszenia Rzemieślników. Działał również w MOPR i współpracował z KPP.
W styczniu 1942 współorganizował PPR w Pruszkowie, rozbudowywał komórki PPR w fabryce Stowarzyszenia Mechaników Polskich, od maja 1942 członek komitetu PPR w Pruszkowie. Organizował grupy wypadowe Gwardii Ludowej, brał udział w akcjach kolejowych GL na linii przemysłowej okręgu Warszawa-Podmiejska, m.in. w wysadzaniu pociągu na linii Ołtarzew-Ożarów wiosną 1943 i w walce z niemieckim garnizonem w Piastowie.
Współorganizował drukarnię okręgu, w której drukowano pismo GL „Żołnierz w boju”, jesienią 1943 wstąpił do oddziału partyzanckiego GL z powodu ścigania go przez Gestapo. Od stycznia 1944 w Siedlcach, potem w Parczewie. Po usunięciu Niemców z Lublina 25 lipca 1944 zgłosił się w tym mieście do pracy w Resorcie Bezpieczeństwa Publicznego. Skończył kurs NKWD w Kujbyszewie, został mianowany majorem i przydzielony do Grupy Operacyjnej UB skierowanej w styczniu 1945 do województwa poznańskiego.
21 stycznia 1945 został szefem PUBP w Krotoszynie. 20 grudnia 1945 mianowany zastępcą szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu, 15 listopada 1946 przeniesiony do centrali MBP w Warszawie, gdzie został naczelnikiem Wydziału Mundurowego, a od stycznia 1948 kierownikiem Centralnej Składnicy Uzbrojenia.
26 kwietnia 1950 aresztowany i na 1,5 roku uwięziony, później zwolniony po uznaniu fałszywości zarzutów. 1952–1955 był prezesem Spółdzielni Malarzy i Lakierników w Warszawie. W 1956 przyjęty do służby w MO, został naczelnikiem Służby Uzbrojenia w Komendzie Wojewódzkiej MO w Warszawie. Od 1960 na emeryturze, a od 1967 na rencie dla zasłużonych.
Pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera 31A-2-4)[2].
Żona: Władysława, ur. 1911. Syn Tadeusz, ur. 26 czerwca 1930 w Pruszkowie - zm. 21 kwietnia 1990, funkcjonariusz MBP (1949-1951), wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z dnia 13.09.1951 został skazany na 1 rok i 6 miesięcy więzienia z warunkowym zawieszeniem wykonywania kary na okres 2 lat za przechowywanie w swym mieszkaniu 19 druków E-15 w związku z czym mogło dojść do ujawnienia tajemnicy służbowej. Zwolniony dyscyplinarnie ze służby[3]. Funkcjonariusz SB (1949-1977)[4], pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera AII-3-15)[5]
Odznaczenia
Był odznaczony m.in.
- Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy (1946)[6] i
- Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy
- ↑ Katalog Biura Lustracyjnego IPN. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2019-02-07].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze
- ↑ IPN BU 0193/252, k. 102.
- ↑ Inwentarz archiwalny, inwentarz.ipn.gov.pl [dostęp 2022-08-10].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze, www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2022-08-10].
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 232
Bibliografia
- Aparat bezpieczeństwa w Polsce. Kadra kierownicza (1944-1956) t. I, red. Krzysztof Szwagrzyk, Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2005.
- Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, Warszawa 1985.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Biura Ochrony Rządu.
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Grób Mariana Becka na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu III klasy