Marian Czachor
| |||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 8 grudnia 1924 Radom | ||||||||
| Data i miejsce śmierci | 15 lutego 2018 Polska | ||||||||
| Pozycja | lewoskrzydłowy | ||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||
| |||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||
| |||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||
| |||||||||
Marian Czachor (ur. 8 grudnia 1924 w Radomiu, zm. 15 lutego 2018) – polski piłkarz, jednokrotny reprezentant kraju (mecz z Rumunią, 1947). Występował na pozycji lewoskrzydłowego, choć początkowo grał w obronie. W czasie swojej kariery zawodniczej reprezentował barwy jednego zespołu, Radomiaka. W 1946 roku grał z nim w 1/4 finału mistrzostw Polski. W 1958 roku zakończył grę i zajął się pracą szkoleniową.
Kariera zawodnicza
Szkolne lata
Wychował się w rodzinie o tradycjach sportowych. Miał trzech braci: Ryszarda, Jerzego i Aleksandra. W wieku 11 lat trenował biegi długodystansowe. Z kolei na placach cegielni przy ul. Średniej, a także na łąkach wokół Starego Miasta wraz z braćmi Aleksandrem i Jerzym uprawiał piłkę nożną. Zamiłowanie do sportu przejął po ojcu, Aleksandrze, ówczesnym działaczu WKS Czarni i najstarszym bracie, Ryszardzie – piłkarzu tego klubu.
Już jako uczeń czwartej klasy grał w reprezentacji Szkoły Powszechnej im. Tadeusza Kościuszki i wyróżniał się umiejętnościami wśród starszych o trzy lata kolegów. Wraz z braćmi, Jerzym i Aleksandrem, stanowił trzon tej drużyny.
Historyczny mecz w czasie okupacji
W wyniku wybuchu II wojny światowej młodzież była zmuszona do rozstania się ze sportem. Uprawiała sport na łąkach wokół miasta. Po wznowieniu nauki w roku 1940 przywrócone zostały piłkarskie rozgrywki międzyszkolne. Jerzy Czachor wtedy zorganizował Szkolny Klub Sportowy Radom, w którym do gry namówił swoich braci.
Jeden z najważniejszych meczów rozegranych w czasie okupacji odbył się 4 czerwca 1944 roku na Stadionie Miejskim przy ul. Kozienickiej w ramach rozgrywek o mistrzostwo Warszawy. Pozwolenie Komendanta Miasta zdobyto podstępem. SKS podejmował Polonię-Grochów Warszawa. Przy 7-tysięcznej publiczności radomianie pokonali stołeczny zespół 3:1.
Był to jedyny mecz, w którym zagrała cała nasza czwórka. Niemcy zatrzymali potem Ryszarda Czachora i Sergiusza Mieczkowskiego, którzy byli organizatorami tego spotkania, jako zakładników i zaczęli sprawdzać czy któryś z grających nie należał do organizacji. Gdyby znaleźli choć jednego, to wszyscy zostaliby aresztowani. Po 48 godzinach zakładnicy zostali wypuszczeni, a wszyscy przecież gdzieś działaliśmy... Dwa tygodnie później w Parku Paderewskiego w Warszawie odbył się rewanż, w którym zremisowaliśmy 3:3.
Radomiak Radom
W całej karierze zawodowej reprezentował barwy tylko jednego klubu, Radomiaka Radom, w latach 1945–1958. Był mistrzem Okręgu Warszawskiego w 1945 roku i Podokręgu Radomskiego (1946). Brał udział w pierwszych mistrzostwach Polski w 1946 roku, gdzie Radomiak w grupie półfinałowej przegrał z ŁKS Łódź 1:3, plasując się w ósemce najlepszych drużyn w Polsce. W latach 1947–1948 grał w drużynie Radomiaka w rozgrywkach o awans do I ligi. Od 1949 do 1952 roku w II lidze, zaś w 1953 w III lidze.
Występy w reprezentacji Polski
19 lipca 1947 roku wystąpił w reprezentacji Polski podczas międzypaństwowego spotkania z Rumunią, przegranego przez Polaków 1:2. Po jednym z jego zagrań bramkę dla Polaków strzelił Gerard Cieślik.
Kilka dni wcześniej powołany został na sparing z czeską drużyną Viktoria Pilzno. Występ Czachora opisuje fragment relacji zamieszony w Przeglądzie Sportowym. – (...) W 89 minucie gry po akcji Kulawik – Czachor – Cieślik, ten ostatni ustala wynik na 5:2 (...), a dalej (...) Debiutujący w Teamie PZPN – Czachor, spisuje się dobrze. Jest szybki, zwrotny, wygrywa pojedynki z rywalami (...). – Cały artykuł opublikowano pod tytułem: Victoria Pilzno przegrywa z teamem PZPN 2:5. Udany debiut Kulawika i Czachora[1]. Po tym meczu otrzymał wielu ofert. Przede wszystkim propozycję gry złożyły: Ruch Chorzów z inicjatywy Cieślika, ŁKS, Cracovia i Garbarnia Kraków. On sam jednak podkreślał, że jest wierny Radomiakowi.
W reprezentacji Czachor mógł zadebiutować wcześniej, ale Służba Bezpieczeństwa nie wydała mu zezwolenia na wyjazd do Oslo na mecz z Norwegią. Selekcjoner Henryk Reyman powołał go także na kolejne spotkanie, tym razem z Czechosłowacją w Pradze. W czasie przedmeczowego zgrupowania kadry został sfaulowany przez Kamińskiego piłkarza ŁKS-u, w wyniku czego zerwał ścięgno Achillesa i musiał zrezygnować z występów w drużynie narodowej[1].
Czachor zmarł 15 lutego 2018 w wieku 93 lat[2], pochowany na cmentarzu przy ul. Limanowskiego w Radomiu.
Bibliografia
- Archiwum (pol.). pucharczachorow.republika.pl. [dostęp 2012-07-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-30)].
Przypisy
- ↑ a b MON: Marian Czachor kończy 85 lat! (pol.). SportRadom.pl. [dostęp 2012-07-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-13)].
- ↑ Zmarł Marian Czachor (pol.). 90minut.pl. [dostęp 2018-02-15].
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).