Marian Dobrosielski
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 25 marca 1923 |
|---|---|
| Data śmierci | 1 lutego 2022 |
| Ambasador RP w Wielkiej Brytanii | |
| Okres | od 1969 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
    | |
Marian Dobrosielski (ur. 25 marca 1923 w Czerniowcach, zm. 1 lutego 2022[1]) – polski profesor filozofii, dyplomata i działacz komunistyczny, tłumacz.
Życiorys
Urodzony w Czerniowcach, w rodzinie inteligenckiej[2]. Podczas II wojny światowej służył jako ochotnik w 2 Dywizji Strzelców Pieszych. Po zakończeniu kampanii francuskiej 1940 roku został internowany w Szwajcarii. Tam ukończył studia na Wydziale Filozofii Uniwersytetu w Zurychu (doktorat 1948).
Pracownik Poselstwa Polski Ludowej w Bernie (1948–1950). Radca Ambasady PRL w Stanach Zjednoczonych (1958–1964). Kierownik Biura Studiów Ministerstwa Spraw Zagranicznych (1964–1969). Ambasador PRL w Wielkiej Brytanii (1969–1972). Dyrektor Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (1972–1980). Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (1978–1982). Członek delegacji polskiej na sesje Zgromadzenia Ogólnego ONZ: 1952, 1953, 1958, 1966, 1972, 1976. Przewodniczący delegacji polskiej na Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie: Genewa (1973–1975), Belgrad (1977–1978), Madryt (1980–1981).
Od 1953 pracownik naukowo-dydaktyczny Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego: doktor habilitowany (1966), profesor (1974). Prodziekan (1966–1969), przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Filozofii, kierownik Zakładu Filozofii (1968–1969), dyrektor Instytutu Filozofii (1971–1973). Był nauczycielem akademickim Prywatnej Wyższej Szkoły Nauk Społecznych, Komputerowych i Medycznych w Warszawie[3].
Przewodniczący komitetu redakcyjnego „Studiów Filozoficznych” (1968–1969), członek rady „Dialectics and Humanism” (od 1972), członek rady i komitetu redakcyjnego „Historii Dyplomacji Polskiej”, członek komitetu redakcyjnego Biblioteki Klasyków Filozofii, członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego (sekretarz 1955–1957, 1965–1969). Członek Polskiego Komitetu Pugwash (od 1965, wiceprzewodniczący 1975–1982). Przewodniczący Polskiego Komitetu Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (1973–1979). Członek prezydium Światowej Rady Pokoju (1976–1979). Członek prezydium zarządu i Rady Naukowej Instytutu Pokoju w Wiedniu (od 1975).
Należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (sekcja w Szwajcarii 1944–1948), następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od 1948). Od 1955 do 1956 był I sekretarzem OOP na Wydziale Filozofii UW, a w latach 1956–1957 i 1968–1969 pełnił funkcję I sekretarza komitetu uczelnianego PZPR na UW[4][5]. Od 1958 do 1959 wchodził w skład egzekutywy POP PZPR w Ambasadzie PRL w Waszyngtonie[5]. Był również delegatem na V zjazd tej partii[5].
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Medalem Zwycięstwa i Wolności.
Władał językiem angielskim, francuskim, niemieckim, rosyjskim i rumuńskim[2].
Uczestnicy wydarzeń marcowych wspominają jego niechlubną postawę podczas wieców[a][b][4]. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Liście Kisiela[6].
Autor książek
- Podstawowa zasada teorio-poznawcza neopozytywizmu, 1947
- Filozoficzny pragmatyzm C.S. Peirce'a, 1967
- Z problemów współczesności, 1970
- Z teorii i praktyki pokojowego współistnienia, 1976
- Belgrad 1977, 1978
- Szanse i dylematy, 1980
Przypisy
- ↑ Marian Dobrosielski, nekrologi.wyborcza.pl, 5 lutego 2022 [dostęp 2022-03-20].
- ↑ a b VISIT OF HEW SECRETARY CALIFANO TO POLAND: BIOGRAPHIC INFORMATION ON VICE FOREIGN MINISTER MARIAN DOBROSIELSKI. Wikileaks. [dostęp 2020-01-23]. (ang.).
- ↑ Zasłużeni wykładowcy. pwsbia.edu.pl. [dostęp 2020-04-09].
- ↑ a b Jerzy Eisler: Polski rok 1968. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2020-01-23]. (pol.).
- ↑ a b c Informacje BIP IPN. [dostęp 2022-02-26].
- ↑ Stefan Kisielewski: Moje typy. Tygodnik Powszechny, 1984-12-02. [dostęp 2020-01-21]. (pol.).
Uwagi
- ↑ Wg Teresy Bochwic: „Dobrosielski „biegał spocony między studentami i pokazywał, kogo trzeba, swoim zaufanym. Takiego wskazanego »robotnicy« – potem okazało się, że rzeczywiście byli tam również robotnicy, nie tylko ubecy – którzy przyjechali »nauczyć rozumu rozwydrzoną młodzież bananową«, łapali i wsadzali do budy milicyjnej”, a nawet „brał udział w szarpaninie ze studentami, dopuszczając się rękoczynów”.
- ↑ Za: L. Perzanowski, A. Kuczmierczyk, Nie ma chleba bez wolności, Londyn 1971, s. 48 Eisler podaje, że „W czasie jednego z milicyjnych ataków Marian Dobrosielski zatrzasnął drzwi wydziału filozofii przed uciekającymi studentami”.
Bibliografia
- Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Warszawa, Interpress, 1984 s. 166–167.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Baretka: Złoty Medal Zwycięstwa i Wolności
prof. Marian Dobrosielski