Marian Janusz

Marian Janusz

Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1905 Lwów
Data i miejsce śmierci	7 kwietnia 1992 Gliwice
profesor nauk technicznych
Specjalność: budownictwo ogólne
Alma Mater	Politechnika Lwowska
Doktorat	1949
Profesura	1965
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Wrocławska Politechnika Śląska
Okres zatrudn.	1946-1975
Odznaczenia

Marian Janusz (ur. 2 lutego 1905 we Lwowie, zm. 7 kwietnia 1992 w Gliwicach) – polski inżynier budownictwa.

Życiorys

Po ukończeniu w 1923 XI Państwowego Gimnazjum im. Jana i Andrzeja Śniadeckich we Lwowie rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej. Naukę zakończył w 1928, ale sytuacja finansowa sprawiła, że dyplom obronił dopiero w 1938.

Od 1928 pracował jako zastępca asystenta prof. Jana Boguckiego w Katedrze Statyki Budowli i Budownictwa Żelaznego na wydziale, który ukończył. Po roku przeszedł do Katedry Mechaniki Ogólnej, którą kierował Włodzimierz Burzyński. Od 1934 był młodszym asystentem Wojciecha Rubinowicza i Kazimierza Vetulaniego, w 1938 po obronie dyplomu został starszym asystentem. Od 1936 równolegle do pracy na uczelni wykładał mechanikę teoretyczną, wytrzymałość materiałów i fizykę z elementami maszynoznawstwa w Państwowej Szkole Technicznej, której dyrektorem był prof. Klaudiusz Filasiewicz. Od 1939 był adiunktem na Wydziale Mechanicznym, po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną kontynuował pracę w Instytucie Politechnicznym.

Po wkroczeniu wojsk hitlerowskich pozostał w mieście i wykładał mechanikę w Polskiej Szkole Technicznej. Po wyparciu wojsk niemieckich przez Armię Czerwoną Marian Janusz powrócił do pracy w ponownie działającym Instytucie Politechnicznym, był adiunktem i wykładał wytrzymałość materiałów. Podczas akcji wysiedlania Polaków w kwietniu 1946 opuścił Lwów, razem z prof. Włodzimierzem Burzyńskim i grupą lwowskich naukowców zamieszkał w Gliwicach i współorganizował Politechnikę Śląską.

Od maja 1946 kierował Katedrą Mechaniki i Wytrzymałości Materiałów, początkowo był zastępcą profesora, w 1949 uzyskał tytuł doktora, w 1950 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Równocześnie na zaproszenie prof. Edwarda Suchardy był współorganizatorem Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli, kierował nią do 1956 dojeżdżając z Gliwic. Od 1952 do 1955 był dziekanem Wydziału Inżynieryjno-Budowlanego, a przez następne cztery lata prorektorem prorektorem tego Wydziału. W 1959 należał do grona organizatorów Wydziału Wychowania Technicznego, którego został dziekanem. Funkcję tę pełnił do 1971, w międzyczasie, w 1965 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego Politechniki Śląskiej. Podczas pracy na Wydziale Wychowania Technicznego równolegle kierował Katedrą Technologii Ogólnej Uniwersytetu Śląskiego. Na emeryturę przeszedł w październiku 1975, zmarł w nocy z 6 na 7 kwietnia 1992.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1975)^[1]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Krzyż „Pro Ecclesia et Pontifice” (Watykan)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Zenon Prętczyński, Wspomnienia o profesorach Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej (z lat studiów 1947–1952), Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 2005, s. 66–68.. dbc.wroc.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-30)].