Marian Jerzy Majewski

Marian Jerzy Majewski

komandor dyplomowany
Data i miejsce urodzenia	8 września 1895 Gostynin
Data śmierci	11 maja 1953
Przebieg służby
Lata służby	1918–1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie  Marynarka Wojenna (II RP)
Jednostki	ORP „Burza” Dowództwo Floty Kierownictwo Marynarki Wojennej
Stanowiska	dowódca kontrtorpedca, szef sztabu Dowództwa Floty, szef Wydziału Organizacyjnego
Główne wojny i bitwy	kampania wrześniowa
Odznaczenia

Marian Jerzy Majewski (ur. 8 września 1895 w Gostyninie, zm. 11 maja 1953) – komandor dyplomowany Marynarki Wojennej II Rzeczypospolitej.

Życiorys

Był synem Innocentego i Haliny Łańcuckiej. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Departamencie dla Spraw Morskich Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[1]. W 1922 ukończył Tymczasowy Kurs Instruktorski Oficerów Marynarki Wojennej w Toruniu. 2 czerwca 1923 został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów Marynarki Wojennej - Korpus Morski z jednoczesnym przydziałem do Dowództwa Floty^[2]. W latach 1931-1932 był słuchaczem Morskiej Szkoły Wojennej w Paryżu (franc. École de Guerre Navale), po ukończeniu której otrzymał tytuł oficera dyplomowanego^[3]. 11 kwietnia 1933 został wyznaczony na stanowisko dowódcy kontrtorpedowca ORP „Burza”^[4]. Na stanowisku dowódcy okrętu pozostawał do 28 stycznia 1937^[5], a następnie został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Floty. Służbę na tym stanowisku pełnił do 2 października 1939.

1 października 1939 przed kontradmirałem Hubertem von Schmundtem podpisał w sopockim Grand Hotelu wraz z kmdr Stefanem Frankowskim akt kapitulacji załogi Helu.

Wzięty do niewoli 2 października 1939 na Helu. Następnie przebywał w oflagach: X B Nienburg, X A Itzehoe, VII B Eichstaett, VII A Murnau w Bawarii, VIII B Silberberg w Sudetach (od 17 stycznia 1940), IV C Colditz w Saksonii (od 2 listopada 1940), X C Lübeck (od 20 stycznia 1942)^[6].

Awanse

kmdr Marian Majewski w Oflagu w Colditz w 1940 (pierwszy z lewej), następni kolejno: płk Władysław Smolarski, generał Tadeusz Piskor, admirał Józef Unrug, płk Mieczysław Mozdyniewicz i płk Antoni Durski-Trzaska

• porucznik – 1918
• kapitan - zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
• kapitan marynarki – 2 czerwca 1923 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 4,2. lokatą w korpusie oficerów Marynarki Wojennej, Korpus Morski
• komandor podporucznik – 18 lutego 1930 ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 3. lokatą w korpusie oficerów Marynarki Wojennej, Korpus Morski
• komandor porucznik – 16 marca 1934 ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 1. lokatą w korpusie oficerów Marynarki Wojennej, Korpus Morski
• komandor – ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 3. lokatą w korpusie oficerów Marynarki Wojennej, Korpus Morski

Ordery i odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi
• Komandor II Klasy Orderu Wazów (Szwecja, 1936)^[7]

Opublikowane prace

• M. Majewski: Tajemnica wojskowa, a prasa, [w:] Przegląd Morski 1937, nr 100, s. 529

Zobacz też

• Polscy absolwenci francuskich wyższych szkół wojskowych

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Pertek, „Burza” weteran atlantyckich szlaków, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1970, wyd. II.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2019-06-28].