Marian Kozielewski

Marian Kozielewski

Bratkowski, Ciszewski, Leon, Pilecki, Skiba

podinspektor Policji Państwowej
Data i miejsce urodzenia	6 września 1897 Łódź, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	8 lipca 1964 Waszyngton, USA
Przebieg służby
Formacja	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie Policja Państwowa Policja Polska Generalnego Gubernatorstwa
Jednostki	28 pułk piechoty „Dzieci Łódzkich” 213 ochotniczy pułk piechoty
Stanowiska	dowódca kompanii, komendant powiatowy komendant wojewódzki komendant m. st. Warszawy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa obrona Warszawy powstanie warszawskie
Późniejsza praca	ochroniarz
Odznaczenia

Własnoręcznie wypełniony przez Jana Kozielewskiego formularz z datą urodzenia oraz imieniem brata Mariana Kozielewskiego z archiwum we Lwowie

Marian Stefan Kozielewski, ps. „Bratkowski”, „Ciszewski”, „Leon”, „Pilecki”, „Skiba”^[1] (ur. 6 września 1897 w Łodzi, zm. 8 lipca 1964 w Waszyngtonie) – polski oficer, policjant i działacz niepodległościowy.

Żołnierz Legionów Polskich, członek Polskiej Organizacji Wojskowej, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, czterokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych, podinspektor Policji Państwowej w II Rzeczypospolitej. Weteran I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej, kampanii wrześniowej, w tym obrony Warszawy, oraz powstania warszawskiego, w 1940 więzień KL Auschwitz.

W latach 1919–1926 organizator struktur i jednostek Policji Państwowej m.in. w Kozienicach, Włoszczowej, Opatowie i Będzinie, komendant powiatowy P.P. w Nowogródku i Będzinie, komendant wojewódzki P.P. we Lwowie, a w latach 1934–1939 Komendant Policji Państwowej miasta stołecznego Warszawy. Następnie inspektor i komendant warszawskiej Policji Polskiej Generalnego Gubernatorstwa oraz komendant, w randze podpułkownika, Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa w strukturach Polskiego Państwa Podziemnego. Patron warszawskiej policji^[2].

W 1939 współautor pierwszego raportu swojego brata Jana Karskiego, poświęconego nastrojom oraz losom ludności żydowskiej na terenach Polski okupowanych przez III Rzeszę oraz ZSRR.

Życiorys

Po wybuchu I wojny światowej w wieku niespełna 17 lat wstąpił we wrześniu 1914 do Legionów Polskich^[3]. W sierpniu 1915 raniony i hospitalizowany w Niemczech, nie otrzymał zgody na powrót do jednostki. Po powrocie do kraju, w grudniu 1916 podjął ponownie służbę w Legionach. Po tzw. kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 osadzony w obozie internowania w Szczypiornie, a następnie w Łomży. W marcu 1918 zwolniony do domu z powodu choroby^[4]. Po zwolnieniu z obozu internowania wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie pełnił kolejno funkcje dowódcy sekcji, plutonu i kompanii oraz komendanta lokalnej organizacji POW w Rogowie (pow. brzeziński). 11 listopada 1918 brał udział w walkach, które umożliwiły opanowanie dworca kolejowego Łódź Fabryczna^[4].

W grudniu 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i służył w 28 pułku piechoty „Dzieci Łódzkich”. Został zwolniony ze służby wojskowej w lutym 1919. W lipcu 1919 wstąpił do Policji Państwowej. W okresie od sierpnia do grudnia 1920, w trakcie wojny z bolszewikami, dowodził kompanią 213 Ochotniczego pułku piechoty, złożonego z funkcjonariuszy Policji Państwowej. Pomiędzy styczniem i marcem 1923 dowodził zaś kompanią przy obsadzaniu granic na Wileńszczyźnie. Pełnił stanowisko komendanta powiatowego PP w Nowogródku i w Będzinie^[3]. Od 15 września 1931 do 8 października 1934 sprawował stanowisko komendanta wojewódzkiego PP we Lwowie^[5]. Od 8 października 1934 w stopniu podinspektora sprawował stanowisko komendanta PP Miasta Stołecznego Warszawy^[6], które piastował później w stopniu inspektora do 27 września 1939^[4][5].

W Wojsku Polskim został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 września 1930 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[7]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w grupie „pełniących służbę w Policji Państwowej w stopniach oficerów PP”^[8].

II wojna światowa

W czasie kampanii wrześniowej, przeciwstawiając się rozkazowi Naczelnego Wodza, nie podjął decyzji o ewakuacji warszawskiego garnizonu policji na wschód. Na mocy aktu kapitulacji Warszawy i pod naciskiem prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego, wraz ze swymi podwładnymi pozostał na służbie^[3]. Tym samym, w grudniu 1939^[9] został, w stopniu inspektora (Oberstleutnanta), pierwszym komendantem Policji Polskiej Generalnego Gubernatorstwa (tzw. granatowej policji) na miasto Warszawę. Jednocześnie jednak, już w październiku 1939 r., za pośrednictwem byłego komendanta głównego Policji Państwowej Mariana Borzęckiego, podporządkował się Centralnemu Komitetowi Organizacji Niepodległościowych, który uważał za przedstawicielstwo Rządu RP na Uchodźstwie. Nigdy nie złożył przysięgi na wierność III Rzeszy. Od samego początku widział w Policji Polskiej narzędzie sabotażu i dywersji przeciw zarządzeniom władz okupacyjnych skierowanych przeciwko ludności cywilnej. Deklarację swej lojalności powtórzył za pośrednictwem brata, Jana Karskiego^[3], przesyłając w trakcie jego pierwszej misji do Francji, w styczniu 1940, listę policjantów „godnych zaufania” w celu nawiązania z nimi współpracy konspiracyjnej. Od wiosny 1940 był zaangażowany w tworzenie struktur Polskiego Państwa Podziemnego w Policji Polskiej^[4].

Ppłk Marian Kozielewski był również współautorem pierwszego raportu Jana Karskiego, który zredagował wspólnie z bratem już w końcu 1939 roku w Warszawie. Raport ten zatytułowany „Zagadnienie żydowskie w Polsce pod okupacjami” poświęcony był nastrojom oraz losom ludności żydowskiej na terenach Polski okupowanych przez III Rzeszę oraz ZSRR. Fakt ten we wstępie pt. „Dane osobiste sprawozdawcy” odnotowuje raport Karskiego, gdzie Marian Kozielewski występuje pod pseudonimem „Konrad”^[10]. Pierwszy raport, który powstał już w końcu grudnia 1939 roku z polecenia kierownictwa Polskiego Państwa Podziemnego i za pośrednictwem chargé d’affaires Dawidowicza w pierwszych dniach stycznia 1940 roku, otrzymał Rząd RP na uchodźstwie rezydujący wówczas we francuskim mieście Angers^[11][12]

7 maja 1940 w ramach prowadzonej przez Niemców akcji AB, wraz z 69 podległymi sobie oficerami policji dystryktu warszawskiego został aresztowany przez Gestapo i osadzony na Pawiaku (stanowisko komendanta warszawskiego objął Aleksander Reszczyński). 14 sierpnia został wywieziony wraz z transportem 1666 współwięźniów i ofiar łapanek ulicznych do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz^[3]. Z powodu złego stanu zdrowia został zwolniony z obozu w maju 1941, z zastrzeżeniem obowiązku meldowania się na Gestapo^[3]. Powrócił do Warszawy i włączył się w nurt pracy konspiracyjnej^[4].

Był organizatorem i od maja 1941 r.^[9] pierwszym Inspektorem Głównym Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa i Straży Samorządowych, formacji policyjnych podległych Delegaturze Rządu na Kraj, w randze ppłk. Państwowy Korpus Bezpieczeństwa stanowił zalążek policji, który miał się ujawnić po wojnie i objąć władzę^[13][14]. Funkcję tę pełnił aż do swojej rezygnacji w listopadzie 1943. Obowiązki przekazał w grudniu 1943 przedstawicielowi Stronnictwa Ludowego majorowi Stanisławowi Tabiszowi ps. „Panzer”, „Piotrowski”. W powstaniu warszawskim odniósł poważne obrażenia^[3], a po jego kapitulacji opuścił Warszawę z ludnością cywilną i przez Szydłowiec przedostał się do Łodzi^[4].

Po przejęciu władzy w Polsce przez komunistów pozostawał w ukryciu^[3]. W styczniu 1946 (według innego źródła w 1947^[3]) wraz z żoną Jadwigą opuścił kraj i udał się do Francji, gdzie przebywał w Reims oraz w Paryżu. Przez rok pełnili służbę w oddziałach wartowniczych^[3].

W 1949 wyjechał do Kanady, gdzie początkowo osiadł na farmie w New Glasgow zakupionej przez brata, gdzie gospodarował, a od maja 1956 zamieszkał w Montrealu. Pracował jako lokaj, a jego żona jako kucharka. W 1960 przeniósł się do Waszyngtonu, zamieszkując u swojego brata Jana^[3]. Podjął pracę jako stróż nocny w galerii sztuki^[3]. Nie przyjął rządowego zasiłku przyznawanego uchodźcom politycznym^[15]. Zaangażował się w pomoc materialną bliskim w ojczyźnie, dzięki czemu co miesiąc 16 osób w Polsce (krewni, przyjaciele, a także byli podkomendni) otrzymywało wsparcie^[3]. Jednocześnie cierpiał w wyniku obrażeń odniesionych podczas wojny^[3]. Był członkiem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce^[16]. Zmarł tragicznie 8 lipca 1964 w Waszyngtonie^[4] – nie mogąc pogodzić się z losem uchodźcy, podczas służby popełnił samobójstwo (konający na waszyngtońskiej ulicy otrzymał namaszczenie chorych od księdza)^[9]. Wcześniej, w tajemnicy przed bratem i żoną zniszczył należące do siebie dokumenty i odznaczenia, zaś wartościowe przedmioty przesłał do Polski^[3]. Został pochowany na waszyngtońskim Cmentarzu Góry Oliwnej (Mount Olivet) 11 lipca 1964^[3]. W 2000 na tym samym cmentarzu spoczęły również szczątki jego brata, Jana Karskiego.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[3]
• Krzyż Niepodległości (1931)^[17]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie, po raz czwarty otrzymany od Stefana Starzyńskiego w dniu kapitulacji Warszawy 28 września 1939^[3]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Krzyż Komandorski Orderu Węgierskiego Zasługi – 1938 z okazji pobytu regenta Miklósa Horthyego w Polsce^[18]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].