Marian Markiewicz (1895–1965)

Marian Adam Markiewicz

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1895 Kraków
Data i miejsce śmierci	14 grudnia 1965 Kraków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie (II RP) ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	7 Łużycka Dywizja Piechoty
Stanowiska	szef sztabu dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Marian Markiewicz

Pełne imię i nazwisko	Marian Adam Markiewicz
Wzrost	174 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1918–1926 Wisła Kraków 15 (0) 1926 Wilja Wilno 1927–1928 WKS 20 pp
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1924  Polska 3 (0)

Marian Adam Markiewicz (ur. 8 grudnia 1895 w Krakowie, zm. 14 grudnia 1965 tamże) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, reprezentant Polski, wicemistrz i brązowy medalista mistrzostw Polski z Wisłą Kraków w piłce nożnej.

Życiorys

W 1914 wstąpił do Legionów, służył w 2 pułku piechoty. Ranny w walkach pod Hruziatynem. Następnie służył w II Brygadzie Legionów Polskich, po bitwie pod Rarańczą, internowany w lutym 1918, w kwietniu 1918 został wcielony do austriackiego 80 pułku piechoty i walczył na froncie włoskim i serbskim.

W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. 1 lipca 1919 awansowany na stopień podporucznika, od października 1919 służył w Dowództwie Okręgu Generalnego Pomorze. Od sierpnia 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 20 pułku piechoty Ziemi Krakowskiej. 21 grudnia 1920 awansowany na stopień porucznika. Po zakończeniu działań wojennych służył do 1931 w 20 pp, awansując na stopień kapitana (1 lipca 1923). 2 grudnia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 83. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[1]. 26 marca 1931 roku został przeniesiony do 71 pułku piechoty w Zambrowie na stanowisko dowódcy batalionu^[2][3]. W kwietniu 1934 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku^[4]. Od kwietnia 1938 ponownie służył w 20 pp na stanowisku dowódcy II batalionu^[5]. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6].

Walczył w wojnie obronnej 1939, w 8 Dywizji Piechoty w składzie Armii „Modlin”. Od 25 września 1939 dowodził 13 pułkiem piechoty. Po kapitulacji przebywał w obozie jenieckim w Działdowie, skąd został zwolniony w październiku 1939 na mocy warunków kapitulacji Twierdzy Modlin. W czasie okupacji ukrywał się w Krakowie.

W lutym 1945 wcielony do ludowego Wojska Polskiego, był m.in. szefem sztabu 7 Łużyckiej Dywizji Piechoty, a w czerwcu 1946 zwolniony. Następnie pracował jako kierownik zaopatrzenia w Krakowskim Zarządzie Aptek.

Kariera sportowa

W latach 1918-1926 był piłkarzem Wisły Kraków^[7], z którą wystąpił dwukrotnie w finałach mistrzostw Polski (1923 – 2 m., 1925 – 3 m.). Zagrał łącznie w piętnastu spotkaniach. Trzykrotnie wystąpił w reprezentacji Polski. Debiutował 10 czerwca 1924 w meczu ze Stanami Zjednoczonymi, następnie wystąpił w meczach z Finlandią (10 sierpnia 1924) i Węgrami (31 sierpnia 1924)^[8].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości – 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[9]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”^[10]
• Srebrny Krzyż Zasługi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Andrzej Gowarzewski Biało-czerwoni, wydawnictwo GiA, Katowice 1991 (2. część cyklu Encyklopedia piłkarska Fuji)
• Andrzej Gowarzewski Wisła Kraków. 90 lat "Białej Gwiazdy" - księga jubileuszowa, Wydawnictwo GiA, Katowice 1996 (3. część cyklu Kolekcja Klubów)
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Bogusław Szwedo Na bieżni i w okopach. Sportowcy odznaczeni Orderem Wojennym Virtuti Militari 1914–1921, 1939–1945, wyd. IPN, Rzeszów 2011