Marian Nowicki

Marian Nowicki

Data i miejsce urodzenia	1 listopada 1893 Model, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	1 lipca 1960 Warszawa, Polska
Poseł na Sejm Ustawodawczy
Okres	od 4 lutego 1947 do 4 sierpnia 1952
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Odznaczenia

Grób polityka PPS – Mariana Nowickiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Marian Jerzy Nowicki (ur. 1 listopada 1893 w Modelu, zm. 1 lipca 1960 w Warszawie) – działacz socjalistyczny i spółdzielczy. Poseł Związku Parlamentarnego Polskich Socjalistów na Sejm w latach 1928–1935 oraz poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy w okresie 1946–1952.

Życiorys

Uczestnik strajku szkolnego w 1905, członek Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej (w 1913 skarbnik okręgu warszawskiego). Od 1911 był członkiem PPS-Frakcji Rewolucyjnej, następnie PPS-Opozycji w Piotrkowie.

Aresztowany w 1912, zwolniony za kaucją, w 1913 wyjechał na krótko do Łodzi, ponownie aresztowany w czerwcu 1914 w Warszawie. Wywieziony został do twierdzy w Orle. Uwolniła go rewolucja lutowa w 1917. Należał do kierownictwa Zjednoczenia Socjalistycznego Polskiego w Charkowie, a po jego rozwiązaniu do PPS. Współuczestniczył w tworzeniu Rad w Gorłowce w obwodzie jekatierinosławskim, był zastępcą przewodniczącego Rady Delegatów Robotniczych, kierownikiem wydziału propagandy i przewodniczącym komitetu Czerwonej Gwardii w Gorłowce.

Od wiosny 1918 pracował w Archiwum Rewolucji w Moskwie oraz w Komitecie Moskiewskim PPS. Powrócił do kraju jesienią 1918. W 1920 uczestniczył w II powstaniu śląskim.

Przed 1939 należał do wybitnych działaczy PPS, był sekretarzem Związku Zawodowego Robotników Rolnych, redaktorem dwutygodnika PPS „Chłopska Prawda” i autorem programu rolnego PPS. Był członkiem Rady Naczelnej PPS od 1921 do 1939. W wyborach parlamentarnych w 1928 uzyskał mandat z listy nr 2 (PPS) w okręgu wyborczym nr 15 (Konin). W wyborach parlamentarnych w 1930 zdobył mandat z listy nr 7 (Centrolew) w tym samym okręgu wyborczym.

Od 1932 był prezesem Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Od 1938 pełnił mandat radnego Warszawy z listy PPS. Uczestnik kongresów Międzynarodowego Związku Robotników Rolnych. W 1937 współorganizator Pierwszego Polskiego Kongresu Mieszkaniowego.

W czasie wojny należał do PPS-WRN. Po powstaniu warszawskim uczestniczył w ratowaniu mienia i archiwów warszawskich instytucji spółdzielczych w ramach tzw. akcji pruszkowskiej. W 1945 wraz z Zygmuntem Żuławskim był inicjatorem powołania niezależnej od „lubelskiej” PPS PPSD. W wyniku porozumienia 31 marca 1946 został dokooptowany wraz z Zygmuntem Żuławskim i innymi działaczami, do Rady Naczelnej „lubelskiej” PPS.

Pełnił w niej funkcję zastępcy przewodniczącego. Od 1946 był również posłem do KRN, a następnie na Sejm Ustawodawczy. W latach 1947–1952 był działaczem spółdzielczości mieszkaniowej, a od 1956 członkiem Komisji Gospodarki Komunalnej i Budownictwa przy KC PZPR. Od 1947 do 1952 radny Stołecznej Rady Narodowej.

W latach 1950–1954 członek Rady Nadzorczej Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej oraz prezes Centralnego Zarządu Budownictwa Miast i Osiedli Zakładu Osiedli Robotniczych, od 1956 do 1960 prezes Zarządu Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego. Na I Krajowym Zjeździe Delegatów Spółdzielni Mieszkaniowych w grudniu 1956 powołany na przewodniczącego Związku Spółdzielni Mieszkaniowych^[1]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera IIB28-8-1)^[2].

Miał jednego syna Jacka Nowickiego, znanego architekta zasłużonego m.in. dla Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej.

Jego bratankiem był filozof Andrzej Nowicki.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1946)^[3]

Przypisy

Bibliografia

• Syzdek B., Polska Partia Socjalistyczna w latach 1944–1948, Warszawa 1974.
• Głowacki B., Polityka Polskiej Partii Socjalistycznej 1929–1935, Warszawa 1979.
• Malara J., Walka o oblicze socjalizmu polskiego, w: „Perspektywy walki. Zbiór artykułów i rozpraw pod red. Zygmunta Zaremby”, luty 1947, Paryż.
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej