Marian Przewłocki

Marian Przewłocki

generał brygady
Pełne imię i nazwisko	Marian Roman Przewłocki
Data i miejsce urodzenia	27 lutego 1888 Kamieniec Podolski
Data i miejsce śmierci	20 grudnia 1966 Penley
Przebieg służby
Lata służby	1909–1947
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	I Korpus Polski Dywizja Ułanów DOGen. „Łódź” Inspektorat Jazdy Front Wołyński Dywizja Jazdy Wojsk Litwy Środkowej CSKaw. 14 p.uł. 3 BK Kresowa BK GOKaw. nr 2 Armia Polska na Wschodzie Baza 2 Korpusu
Stanowiska	oficer sztabu korpusu szef sztabu dywizji szef sztabu okręgu szef sztabu frontu dowódca dywizji jazdy dyrektor nauk dowódca pułku kawalerii dowódca brygady kawalerii dowódca grupy operacyjnej szef sztabu armii dowódca bazy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa Kampania włoska
Odznaczenia

Marian Roman Przewłocki (ur. 27 lutego 1888 w Kamieńcu Podolskim, zm. 20 grudnia 1966 w Penley) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Pochodził ze szlacheckiej rodziny legitymującej się herbem Przestrzał. Był synem Mieczysława, ziemianina, pułkownika armii rosyjskiej, i Pauliny Trzeciakówny. Od 1909 roku, jako oficer, pełnił zawodową służbę w rosyjskiej kawalerii. W czasie I wojny światowej walczył na froncie niemieckim. W latach 1917–1918 był oficerem sztabu I Korpusu Polskiego w Rosji i szefem sztabu Dywizji Ułanów.

W Wojsku Polskim od 5 grudnia 1918 roku zajmował kolejno stanowiska: szefa sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź” (9–23 XII 1918), szefa sztabu Inspektoratu Jazdy, szefa sztabu Frontu Wołyńskiego (III 1919 – III 1920), dowódcy Dywizji Jazdy Wojsk Litwy Środkowej (I – IX 1921), dyrektora nauk Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu.

1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Doszkolenia. 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. 16 grudnia 1925 został przeniesiony do 14 pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie na stanowisko dowódcy pułku^[1]. 14 kwietnia 1927 Prezydent RP mianował go na stanowisko dowódcy 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Wilnie^[2][3][4]. 21 grudnia 1932 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go na stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 6. lokatą w korpusie generałów^[5]. 12 maja 1937 objął dowództwo Kresowej Brygady Kawalerii. W sierpniu 1939 został dowódcą dyspozycyjnej Grupy Operacyjnej Kawalerii Nr 2.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii wrześniowej. W dniach 5–6 września 1939 był dowódcą przedmościa „Wyszogród”, w składzie Armii „Modlin”. Później przebywał w dowództwie Armii „Lublin”. Dostał się do niewoli sowieckiej, z której uciekł i przedostał się na Bliski Wschód do Palestyny, jako jedyny generał Wojska Polskiego. W marcu 1941 znalazł się w Ośrodku Zapasowym Brygady Strzelców Karpackich w Palestynie. W czerwcu 1943 został szefem sztabu Armii Polskiej na Wschodzie. Od czerwca 1944 do marca 1947 był dowódcą Bazy 2 Korpusu.

Po przybyciu 2 Korpusu do Wielkiej Brytanii został zdemobilizowany i osiadł w Londynie. Pracował jako magazynier i portier w firmie Continental Food Supply^[6][7].

Zmarł w szpitalu w Penley^[8]. Został pochowany na cmentarzu w Elmers End^[8].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[9]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie, 1922^[10])
• Złoty Krzyż Zasługi^[9]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[11]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[11]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[3]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.