Marian Schultz

Marian Schultz

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	2 lipca 1891 Luchowo
Data i miejsce śmierci	17 stycznia 1960 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1912–1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego, Wojsko Polskie
Jednostki	61 Pułk Piechoty
Stanowiska	II zastępca dowódcy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Marian Schultz^[1] vel Marian Szulc^[a] (ur. 2 lipca 1891 w Luchowie, zm. 17 stycznia 1960 w Poznaniu) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 2 lipca 1891 Luchowie^[3], w rodzinie Franciszka i Apolonii z domu Stypa. Został absolwentem Seminarium Nauczycielskiego w Kcyni. 16 lutego 1912 zdał egzamin nauczycielski.

Odbył roczną służbę wojskową w Armii Cesarstwa Niemieckiego, po czym został wysłany na kurs aspirantów wojskowych w Biedrusku. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii pruskiej. Brał udział w walkach frontowych, od lipca do września 1914 w szeregach 47 pułku piechoty, a od lipca 1916 do listopada 1918 w szeregach 7 pułku piechoty. Dosłużył się stopnia podporucznika.

W trakcie powstania wielkopolskiego był organizatorem batalionu jutrosińskiego od 14 stycznia 1919. Brał udział w walkach. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany do stopnia porucznika 3 czerwca 1919 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1919 i przydzielony do 11 pułku strzelców wielkopolskich. Od 29 lipca 1919 był dowódcą kompanii w Wielkopolskiej Szkole Oficerskiej, od lutego 1920 dowódcą kompanii w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. W grudniu 1919 został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4]. W 1923 był pełniącym obowiązki dowódcy I batalionu w 59 pułku piechoty wielkopolskiej w Inowrocławiu^[5]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924^[6][7][8]. W tym stopniu w 1924 był dowódcą II batalionu w 62 pułku piechoty w Bydgoszczy^[9]. Jako oficer tej jednostki w 1928 był przydzielony do Korpusu Kadetów Nr 3 w Rawiczu na stanowisko dowódcy batalionu^[10]. W marcu 1932 został przeniesiony z 43 pułku piechoty w Dubnie do 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku na stanowisko kwatermistrza^[11][12]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do 61 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy batalionu^[13]. W sierpniu 1935 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza^[14]. W 1938 zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „II zastępca dowódcy pułku”. Służbę na tym stanowisku pełnił w kolejnym roku^[15].

Po wybuchu II wojny światowej był kwatermistrzem Ośrodka Zapasowego 15 Dywizji Piechoty^[16]. 9 września 1939 został wzięty do niewoli przez Niemców. Był osadzony w Oflagu VII A Murnau do 29 kwietnia 1945^[16].

We wrześniu 1945 wrócił do Polski. Był ofiarą prześladowań ze strony władz komunistycznych PRL, przebywał w więzieniu^[16]. Później zrehabilitowany. Był zatrudniony w Wielkopolskiej Izbie Rolniczej.

Zmarł 17 stycznia 1960 w Poznaniu i tam został pochowany na Cmentarzu Junikowo.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 25 lipca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[17][18][3]
• Złoty Krzyż Zasługi^[19]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 6 grudnia 1957

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Wojciech Kicman: Marian Szulc. powstanie.szubin.net. [dostęp 2015-07-24].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.