Marian Skierczyński

Marian Skierczyński

por. Marian Skierczyński (przed 1929)
major saperów
Data i miejsce urodzenia	4 września 1900 Radom
Data i miejsce śmierci	9 sierpnia 1983 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	4 Pułk Saperów, CWSGiS, CIWF, 23 Batalion Saperów, 23 Górnośląska Dywizja Piechoty
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Marian Skierczyński (ur. 4 września 1900 w Radomiu, zm. 9 sierpnia 1983 w Warszawie) – major saperów Wojska Polskiego, lekkoatleta.

Życiorys

Urodził się 4 września^[1][2][3][4] lub października^[5] 1900 w Radomiu^[4] lub Glinicach^[3]. Syn Władysława i Józefy z Wdowików^[3].

Był uczniem Rządowej Szkoły Handlowej w Kiszyniowie, członkiem skautingu, od 1917 należał do Związku Polaków w Kiszyniowie^[3]. W tym samym roku wstąpił jako ochotnik do II Korpusu Polskiego. Po bitwie pod Rarańczą dostał się do niewoli, z której zbiegł i wstąpił do 13 pułku strzelców pieszych 4 Dywizji Strzelców Polskich. Walczył z bolszewikami m.in. pod Stawropolem i Odessie. W czerwcu 1919 powrócił z dywizją do Polski^[3].

9 lipca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu kaprala. Służył w 28 pułku Strzelców Kaniowskich, walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 25 lutego 1920 został skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty, 20 lipca 1920 do Obozu Szkolnego Saperów. Po ukończeniu szkoły został 23 listopada 1921^[3] awansowany na stopień porucznika w korpusie oficerów inżynierii i saperów ze starszeństwem z dniem 1 września 1920^[6][7]. 1 grudnia 1921 został skierowany do 4 pułku saperów w Sandomierzu^[3][8][9]. 1 stycznia 1923 został awansowany na stopień porucznika^[3].

We wrześniu 1925 ożenił się z Haliną Różycką (1905–1978), siostrą Jerzego Różyckiego, matematyka i kryptologa. Mieli dwoje dzieci: Wandę i Marka.

Jako oficer 4 pułku saperów został przydzielony do Centralnej Szkoły Wojskowej Gimnastyki i Sportów w Poznaniu, w której ukończył roczny Oficerski Kurs Wychowania Fizycznego 1926/1927^[10][11][3]. Następnie został wyznaczony przez Polski Komitet Olimpijski na Kurs Przedolimpijski Lekkiej Atletyki 1927^[12]. W CWSzGiS pozostał od lipca 1927 jako instruktor i wykładowca na kolejnych Oficerskich Kursach Gimnastyki Sportowej oraz Wychowania Fizycznego, wykładając boks, lekkoatletykę, prowadząc zajęcia i ćwiczenia z walki wręcz, walki bagnetem^[13][3]. Działał m.in. na rzecz rozwoju ju-jitsu w Polsce. Reprezentując AZS Warszawa, startował i zdobywał medale w zawodach krótkodystansowych i sztafetach w lekkoatletyce podczas mistrzostw Polski (reprezentując AZS Warszawa) i mistrzostw armii^[14]. W 1929 startował w zawodach w Bernie^[15].

Z Poznania przeszedł do służby w utworzonym w 1929 Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie^[16], gdzie służył do 1933^[2][3]. Został awansowany na stopień kapitana w korpusie oficerów inżynierii i saperów ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932^[17][3].

Od 1933 służył w 4 Batalionie Saperów, od listopada 1934 w Dowództwie Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych, od listopada 1937 w 8 batalionie saperów. 28 listopada 1937 został dowódcą Ośrodka Sapersko-Pionierskiego 23 Górnośląskiej Dywizji Piechoty^[2][3]. 19 marca 1939 został awansowany do stopnia majora i mianowany dowódcą 23 batalionu saperów^[18][3]. Jednostką dowodził po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej^[19][20]. W dniach 11–12 września 1939 kierował budową mostu polowego na Wiśle pod Baranowem, który umożliwił wycofanie się oddziałom Grupy Operacyjnej „Jagmin” dowodzonej przez Jana Jagmin-Sadowskiego. Za operację tę został przez Prezydenta Augusta Zaleskiego odznaczony w 1970 Orderem Virtuti Militari V klasy^[2][3].

Uczestniczył w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim (21 września 1939), 25 września 1939 dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł, jednak 7 października 1939 został aresztowany i osadzony w oflagu IX C Rotenburg, następnie Oflagu XI B Braunschweig i Oflagu II C Woldenberg^[3]. W tym ostatnim obozie uczestniczył w organizacji życia sportowego, był prezesem klubu sportowego Wawel, kierownikiem wyszkolenia Rady Wychowania Fizycznego. Uczestniczył w obozowej olimpiadzie w 1944^[2][3]. W 1945 został ewakuowany do Stalagu X B Sandbostel, następnie do Oflagu X C Lubeka, gdzie odzyskał wolność 2 maja 1945^[3].

10 grudnia 1945 powrócił do Warszawy, zaangażował się w odbudowę Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego, gdzie był kierownikiem wyszkolenia praktycznego. Został zmuszony do odejścia z AWF na początku lat 50.^[2][3]

Zmarł 9 sierpnia 1983 w Warszawie^[2][3]. Został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1970)^[3]
• Krzyż Walecznych^[3]
• Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1933)^[21]
• Medal Międzyaliancki (przed 1923)

Publikacje

• Zabawy i gry ruchowe. Podręcznik metodyczny (1934)
• Wybijanka (1950)

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Alojzy Pawełek: Centralna Wojskowa Szkoła Gimnastyki i Sportów w Poznaniu 1921-1929. Poznań: Główna Księgarnia Wojskowa, 1929.
• Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07434-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski Od Adamczaka do Zasłony. Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego. Mężczyźni, wyd. Warszawa 2004.
• Bogusław Szwedo: Na bieżni i w okopach. Sportowcy odznaczeni Orderem Wojennym Virtuti Militari 1914–1921 1939–1945. Rzeszów: IPN, 2011. ISBN 978-83-7629-274-8.