Marian Sobolewski (generał)

Marian Sobolewski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	8 września 1940 Suwałki
Data śmierci	6 listopada 2020
Przebieg służby
Lata służby	1961–1997
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	40 Pułk Zmechanizowany 25 Pułk Zmechanizowany 60 Kompania Rozpoznania 13 Pułk Czołgów 10 Pułk Czołgów 11 Drezdeńska Dywizja Pancerna 16 Kaszubska Dywizja Pancerna Pomorski Okręg Wojskowy Wojskowe Służby Informacyjne
Stanowiska	dowódca pułku dowódca dywizji Szef Obrony Cywilnej Kraju Szef WSI attaché wojskowy przy Ambasadzie RP w Chinach
Odznaczenia

Marian Sobolewski (ur. 8 września 1940 w Suwałkach, zm. 6 listopada 2020) – generał brygady WP, szef WSI i Obrony Cywilnej Kraju (1992).

Życiorys

Od 1945 mieszkał z rodzicami we Wrocławiu, gdzie skończył szkołę podstawową i średnią. Później pracował w bibliotece Politechniki Wrocławskiej i we Wrocławskich Zakładach Gastronomicznych, gdzie był kierownikiem wydziału gospodarczego. Od 1957 działał w ZHP, gdzie został podharcmistrzem. Komendant Szczepu Harcerzy i Kierownik Referatu Drużyn Młodszych w V Hufcu ZHP we Wrocławiu.

25 września 1961 wstąpił do Oficerskiej Szkoły Wojsk Zmechanizowanych im. T. Kościuszki we Wrocławiu, którą 15 IX 1964 skończył z wyróżnieniem i został promowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów wojsk zmechanizowanych. Mianowany dowódcą plutonu piechoty zmotoryzowanej w 40 Pułku Zmechanizowanym 10. Dywizji Pancernej w Opolu, od 1966 dowódca kompanii piechoty w 25 Pułku Zmechanizowanym w Opolu. Od jesieni 1967 porucznik i szef sztabu-zastępca dowódcy batalionu piechoty zmotoryzowanej w tym pułku. Od 3 XII 1967 dowódca 60 Kompanii Rozpoznania w Opolu. W 1968 brał udział w militarnym przygotowaniu operacji Dunaj, choć w samej inwazji na Czechosłowację nie wziął udziału. W ramach służby w kompanii rozpoznania 10 VII 1968 uzyskał tytuł i odznakę skoczka spadochronowego. 1968-1971 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie, w 1971 został ukarany przez komendanta akademii za obronę praw kadry studenckiej i nie uzyskał awansu na kapitana. Po odesłaniu do 10 Dywizji Pancernej został starszym pomocnikiem szefa wydziału rozpoznania sztabu dywizji, od 1972 był szefem tego wydziału w stopniu kapitana. Od 9 X 1972 szef sztabu-zastępca dowódcy 13 Pułku Czołgów w Opolu, od 10 IX 1973 dowódca 10 Drawskiego Pułku Czołgów w Opolu w stopniu majora. Od 8 I 1976 dowódca 25 Nyskiego Pułku Zmechanizowanego w Opolu, od X 1976 podpułkownik. 29 XII 1976 został szefem sztabu-zastępcą dowódcy 11 Dywizji Pancernej w Żaganiu. 1978-1980 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, X 1980 mianowany pułkownikiem. Od 24 I 1981 zastępca szefa, od 19 VIII 1981 szef Oddziału II Planowania Operacyjnego Zarządu I Sztabu Generalnego WP w Warszawie. 8 V 1982 został dowódcą 16 Kaszubskiej Dywizji Pancernej w Elblągu. Jesienią 1985 przewodniczący Rady Państwa PRL Henryk Jabłoński nadał mu stopień generała brygady. Od 17 I 1986 szef sztabu-zastępca dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy, od 6 I 1987 zastępca dowódcy okręgu ds. liniowych. Podczas pobytu na poligonie w Drawsku przyczynił się do odkrycia grobowców Wenedów i powiadomił o tym dyrekcję Muzeum Archeologicznego w Koszalinie, za co po przeprowadzeniu wykopalisk otrzymał Odznakę „Za Ochronę Zabytków” od Głównego Archeologa Kraju. Od 15 XI 1990 szef Sekretariatu – zastępca Sekretarza Komitetu Obrony Kraju w Warszawie, później szef Sztabu Obrony Cywilnej Kraju w Głównym Inspektoracie Obrony Terytorialnej. 31 III – 24 VI 1992 był szefem Wojskowych Służb Informacyjnych. 1 VII 1992 został szefem sztabu Obrony Cywilnej Kraju, a 29 IX 1992 szefem OCK. 29 XI 1992 – 15 X 1997 był attaché wojskowym przy Ambasadzie RP w Chinach. Po powrocie na własną prośbę zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony do rezerwy. 1997-2000 prowadził prywatne przedsiębiorstwo k. Zgorzelca.

Interesował się historią Rzymu i Słowian północno-zachodnich, turystyką górską oraz budownictwem; przed swoim domem w Warszawie wystawił własnym sumptem posąg Świętowita.

Zmarł 6 listopada 2020^[1].

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”
• Medal Służby Zdrowia
• Medal Straży Pożarnej

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 468-472.