Marian Zdon
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 28 maja 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 2 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | szef oddziału |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   _3r_BAR.svg){kind=small}   | |
Marian Zdon (Zdoń[1]) (ur. 28 maja 1898 we Lwowie, zm. 2 września 1939 w Krakowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari.
Życiorys
6 sierpnia 1914, jako uczeń seminarium nauczycielskiego wstąpił do Legionów Polskich[1]. 17 kwietnia 1915, jako żołnierz 2. kompanii V batalionu I Brygady Legionów Polskich został ranny w czasie walk nad Nidą[2]. Po rekonwalescencji ponownie w polu. Do wycofania Legionów z frontu w październiku 1916 uczestniczył łącznie w 40 potyczkach i bitwach[1].
W grudniu 1929, po ukończeniu kursu próbnego i odbyciu obowiązkowego stażu liniowego, został przeniesiony z Batalionu Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 10 w Gródku Jagiellońskim do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego Kursu 1929/1931[3][4]. 1 września 1931, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 36 Pułku Piechoty w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu[5]. W październiku 1932 został przeniesiony do 8 Dywizji Piechoty w Modlinie na stanowisko szefa sztabu[6]. W październiku 1935 został przeniesiony do 66 Pułku Piechoty w Chełmnie na stanowisko dowódcy batalionu detaszowanego w Grudziądzu. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 31. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W latach 1936–1937 pełnił służbę w 64 Pułku Piechoty w Grudziądzu na stanowisku zastępcy dowódcy pułku[8]. W marcu 1939 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych na stanowisku II oficera sztabu generała do prac przy GISZ „na odcinku Kraków” gen. bryg. Antoniego Szyllinga[9]. 23 marca 1939 został wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału II Sztabu Armii „Kraków”[10]. Na tym stanowisku uczestniczył w przygotowaniach wojennych i początkowej fazie kampanii wrześniowej.
Zginął 2 września 1939, w czasie przedpołudniowego bombardowania Dworca Głównego w Krakowie[11] przez Luftwaffe.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5910 (17 maja 1922)[12][13]
- Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)[14]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie – „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[15][7]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[16]
Przypisy
- ↑ a b c Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ VI Lista strat 1916 ↓, s. 29.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 376.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 94.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 322.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 414.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 15.
- ↑ Historia ↓, s. 197.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 418.
- ↑ Steblik 1989 ↓, s. 22.
- ↑ Steblik 1989 ↓, s. 169.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923 roku, s. 8.
- ↑ Pomarański 1931 ↓, s. 106.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.
Bibliografia
- VI Lista strat Legionów Polskich od 1 maja do 1 lipca 1915. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1916-07-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Czesław Konarzewski: Historia 64-go Pułku Strzelców Murmańskich Dzieci Grudziądza (Grudziądzkiego Pułku Piechoty) 1919–1939.
- Stefan Pomarański: Zarys historji wojennej 1-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1931, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07434-8.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-21].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy