Marianna Sankiewicz-Budzyńska
.jpg) Marianna Sankiewicz-Budzyńska (2005) | |
| Data i miejsce urodzenia | 26 września 1921 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 29 maja 2018 |
| Doktor nauk technicznych | |
| Specjalność: elektroakustyka, elektronika | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | 1968 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | Politechnika Gdańska |
| Odznaczenia | |
 | |
Marianna Sankiewicz-Budzyńska (ur. 26 września 1921 w Przerośli[1], zm. 29 maja 2018[2] w Gdańsku) – polska inżynier elektronik, wykładowczyni akademicka, organizatorka działalności naukowej i kształcenia.
Życiorys
W okresie II wojny światowej wywieziona została na roboty przymusowe, w czasie których podjęła współpracę z tajną polską organizacją jeniecką w niemieckim obozie Stalag II B Hammerstein, w wyniku czego została uwięziona przez funkcjonariuszy Gestapo[2]. Po 1945 związała się z Gdańskiem. Została zatrudniona w Polskim Radiu i następnie w Radiu Gdańsk. W 1950 ukończyła studia na Politechnice Gdańskiej, dwa lata później podjęła pracę w Katedrze Urządzeń Radionadawczych na Wydziale Łączności tej uczelni. Wykładała następnie w Katedrze Radiokomunikacji, zorganizowała pracownię elektrofonii[1], a w 1968 doprowadziła do powstania Zakładu Elektrofonii[3]. W 1968 na podstawie pracy Opór ujemny opornościowo-stabilny uzyskała stopień naukowy doktora. Od 1970 pracowała na stanowisku docenta. Przez kilkanaście lat pełniła funkcję prodziekana na Wydziałach Łączności i Elektroniki. W 1981 jako pierwsza kobieta w historii Politechniki Gdańskiej została wybrana na prorektora ds. kształcenia[1].
W pracy naukowej specjalizowała się w zagadnieniach związanych z elektroniką i elektroakustyką. Była członkinią Komitetu Akustyki Polskiej Akademii Nauk[4]. Działała również w Polskim Towarzystwie Akustycznym[5]. W 1992 przeszła na emeryturę[6]. Rok wcześniej organizowała polską sekcję Audio Engineering Society, której została przewodniczącą[7]. W 1995 wybrano ją na wiceprzewodniczącą tego towarzystwa naukowego[3].
W środowiskach studenckich ceniono ją za podejście do procesu kształcenia. W okresie stanu wojennego zaangażowała się w udzielanie pomocy i wsparcia studentom związanym z opozycją[6]. W 2011 opublikowano poświęcone jej wspomnienia wychowanków w publikacji Marianna Sankiewicz: dała nam skrzydła…, wydanej przez Wydawnictwo Politechniki Gdańskiej.
W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył ją Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[8].
Pochowana na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku[9] (rejon I, groby rodzinne B)[10].
Przypisy
- ↑ a b c Madame Curie. Jubileusz docent Marianny Sankiewicz-Budzyńskiej. pg.gda.pl, 30 września 2011. [dostęp 2012-04-15].
- ↑ a b Dorota Karaś: Zmarła znana polska elektronik związana z Politechniką Gdańską. wyborcza.pl, 29 maja 2018. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ a b Historia Katedry. pg.gda.pl. [dostęp 2012-04-15].
- ↑ Dr inż. Marianna Sankiewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2012-04-15].
- ↑ Członkowie. pta-gdansk.pl. [dostęp 2012-04-15].
- ↑ a b Paweł Janikowski: Marianny Sankiewicz inżynieria kształcenia. pg.gda.pl. [dostęp 2012-04-15].
- ↑ Polska Sekcja Audio Engineering Society. aes.org.pl. [dostęp 2012-04-15].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 32, poz. 371
- ↑ Marianna Sankiewicz-Budzyńska: Kondolencje. nekrologi.net, 4 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-07].
- ↑ Marianna Sankiewicz-Budzyńska. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2020-05-27].
Media użyte na tej stronie
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób prof. Marianny Sankiewicz-Budzyńskiej na cmentarzu Srebrzysko
Autor: Stanislaw Kosiedowski, Licencja: CC BY-SA 4.0
Prof. Henryk Krawczyk i prof. Marianna Sankiewicz podczas uroczystości jubileuszowych 60-lecia Politechniki Gdańskiej i 50-lecia Wydziału Elektroniki Telekomunikacji i Informatyki PG. Gdańsk 4 czerwca 2005.