Mario Davidovsky

Mario Davidovsky
Data i miejsce urodzenia4 marca 1934
Buenos Aires
Pochodzenieargentyńskie
Data i miejsce śmierci23 sierpnia 2019
Nowy Jork
Instrumentyskrzypce
Gatunkimuzyka poważna, muzyka współczesna
Zawódkompozytor

Mario Davidovsky (ur. 4 marca 1934 w Buenos Aires[1][2][3], zm. 23 sierpnia 2019 w Nowym Jorku[4]) – amerykański kompozytor pochodzenia argentyńskiego[1][5][6].

Życiorys

Pochodził z rodziny o korzeniach żydowskich[3]. W wieku siedmiu lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach[3]. Początkowo studiował w Buenos Aires, gdzie ukończył Instituto Di Tella[1]. Jego nauczycielami byli Guillermo Graetzer, Teodoro Fuchs, Ernesto Epstein[1] i Erwin Leuchter[5]. W 1958 roku wyjechał do USA, w 1960 roku osiadł w Nowym Jorku[1]. Studiował w Tanglewood Music Center u Aarona Coplanda[5], poznał tam też Miltona Babbitta[2]. Na Uniwersytecie Columbia był uczniem Otto Lueninga[5]. Pracował w Columbia-Princeton Electronic Music Center[1][2], w latach 1981–1994 był dyrektorem tej instytucji[5]. Wykładał na City College of New York, Uniwersytecie Columbia i Uniwersytecie Harvarda[2].

Laureat stypendiów fundacji Guggenheima, Rockefellera i Kusewickiego[1]. Był członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury[3]. W 1971 roku otrzymał Nagrodę Pulitzera za utwór na fortepian i taśmę Synchronisms no. 6[2][3][6].

Twórczość

W swojej twórczości łączył muzykę elektroniczną z tradycyjnym instrumentarium[1][2]. Skomponował m.in. cykl utworów Synchronisms na różne zestawy instrumentów/głosy i taśmę (No. 1 na flet i taśmę 1963, No. 2 na flet, klarnet, skrzypce, wiolonczelę i taśmę 1964, No. 3 na wiolonczelę i taśmę 1965, No. 4 na chór męski lub mieszany i taśmę 1967, No. 5 na perkusję i taśmę 1969, No. 6 na fortepian i taśmę 1970, No. 7 na orkiestrę i taśmę 1973, No. 8 na kwintet dęty i taśmę 1974, No. 9 na skrzypce i taśmę 1988, No. 10 na gitarę i taśmę 1992, No. 11 na kontrabas i taśmę 2005, No. 12 na klarnet i taśmę 2006), Contraster No. 1 na orkiestrę smyczkową i taśmę (1960), Electronic Studies No. 1–3 (1961–1965), Divertimento na wiolonczelę i orkiestrę (1984), Consorts na orkiestrę symfoniczną (1980), Shulamit’s Dreams na sopran i orkiestrę (1993), Inflexions na orkiestrę kameralną (1965), Transientes na orkiestrę (1972), Pennplay na 16 instrumentów (1978), Chacona na trio fortepianowe (1971), 4 kwartety smyczkowe (1954, 1958, 1976, 1980), trio smyczkowe (1982), Capriccio na 2 fortepiany (1985), Scenes from Shir-ha-Shirim na sopran, 2 tenorów, bas, chór i orkiestrę (1975), Romancero na sopran, flet, klarnet, skrzypce i wiolonczelę (1983), Cantione Sine Textu na sopran i orkiestrę kameralną (2001), septet fortepianowy (2007), oktet Divertimento for 8 „Ambiguous Symmetries” (2015)[2][5].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 357–358. ISBN 83-224-0223-6.
  2. ↑ a b c d e f g The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 199. ISBN 0-674-37299-9.
  3. ↑ a b c d e Elizabeth A. Brennan, Elizabeth C. Clarage: Who’s who of Pulitzer Prize Winners. Phoenix: Oryx Press, 1999, s. 435–436. ISBN 1-57356-111-8.
  4. ↑ Corinna da Fonseca-Wollheim: Mario Davidovsky, Composer Who Made Electronics Sing, Dies at 85 (ang.). nytimes.com, 2019-08-28. [dostęp 2021-05-19].
  5. ↑ a b c d e f Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 71–72. ISBN 978-0-8108-6765-9.
  6. ↑ a b Brad Hill: American Popular Music: Classical. New York: Facts on File, 2006, s. 65. ISBN 0-8160-5311-1.