Marius Constant

Marius Constant
Data i miejsce urodzenia7 lutego 1925
Bukareszt
Pochodzenierumuńskie
Data i miejsce śmierci15 maja 2004
Paryż
Gatunkimuzyka poważna, muzyka współczesna
Zawódkompozytor
Odznaczenia
Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielki Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Komandor Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)

Marius Constant (ur. 7 lutego 1925 w Bukareszcie[1][2], zm. 15 maja 2004 w Paryżu[3]) – francuski kompozytor pochodzenia rumuńskiego.

Życiorys

Ukończył konserwatorium w Bukareszcie[1]. W 1944 roku zdobył nagrodę George’a Enescu, dzięki której wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował studia w Konserwatorium Paryskim u Oliviera Messiaena, Tony’ego Aubina oraz Nadii Boulanger[1]. Jednocześnie uczęszczał do École Normale de Musique, ucząc się dyrygentury u Jeana Fourneta[1]. W 1950 roku dołączył do działającej przy Radiodiffusion-Télévision Française (RTF) Groupe de recherches musicales, badającej możliwości wykorzystania w muzyce środków elektroakustycznych[1][2]. W 1952 roku otrzymał Prix Italia za utwór La joueur de flúte[1].

Dyrygował zespołami baletowymi Maurice’a Béjarta (1956) i Rolanda Petita (1957–1966)[1]. W 1963 roku założył zespół solistów „Ars Nova”, specjalizujący się w wykonawstwie muzyki awangardowej[1][3]. Zdobywca nagrody im. Siergieja Kusewickiego (1962) oraz Premio Marzotto (1968)[2]. W 1970 roku objął stanowisko dyrektora muzycznego ORTF[1].

Odznaczony w 1998 roku krzyżem komandorskim i w 1984 roku krzyżem oficerskim Orderu Legii Honorowej[4], w 1995 roku krzyżem wielkiego oficera i w 1990 roku krzyżem komandorskim Orderu Narodowego Zasługi[5] i krzyżem komandorskim Orderu Sztuki i Literatury[6]. Od 1993 roku członek Académie des beaux-arts[7].

Twórczość

Uważany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli francuskiej muzyki awangardowej[1][3]. Tworzył utwory zarówno w technice aleatorycznej, jak też ścisłe, o tonalnej organizacji materii dźwiękowej[1]. Jako jeden z pierwszych kompozytorów we Francji tworzył muzykę elektroniczną[1]. Interesował się możliwościami różnorodnego wykorzystania barwy dźwięku, rozmaicie eksperymentując z instrumentami[1][2].

Skomponował kilka baletów (m.in. Éloge de la folie 1966 i Paradis perdu 1967) i oper (m.in. Le souper 1969, Le jeu de Ste Agnes 1974 i La tragédie de Carmen 1981), ponadto m.in. 24 preludia na orkiestrę (1958), cykl trzech utworów na orkiestrę Turner (1961), Les chants de Maldoror na recytatora, 23 instrumenty improwizujące i 10 wiolonczel (1962), Chaconne et Marche Militaire na orkiestrę (1968), 14 Stations na perkusję (1970), Equal na 5 perkusji (1970), Faciebat anno 1972 na 24 skrzypce i orkiestrę (1972), Strings na 12 instrumentów smyczkowych i gitarę elektryczną (1972), Piano personagge na zespół kameralny (1973), For Clarinet (1974), Stress na trio jazzowe, fortepian, 5 instrumentów dętych i perkusję (1977), Concerto Gli Elementi na puzon i orkiestrę (1977), Concertante na saksofon altowy i orkiestrę (1979), Nana-Symphonie (1980), Pelléas et Mélisande-Symphonie (1983), L’Inauguration de la Maison na zespół dęty (1985), oratorium Des droits de l’homme (1989)[2][3][8].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 236. ISBN 83-224-0223-6.
  2. ↑ a b c d e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 172. ISBN 0-674-37299-9.
  3. ↑ a b c d Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 165. ISBN 978-83-01-13410-5.
  4. ↑ Décret du 8 avril 1998 portant promotion (fr.). www.legifrance.gouv.fr. [dostęp 2019-12-11].
  5. ↑ Décret du 10 mai 1995 portant élévation à la dignité de grand'croix et de grand officier (fr.). www.legifrance.gouv.fr. [dostęp 2019-12-11].
  6. ↑ Marius Constant (fr.). www.academie-des-beaux-arts.fr. [dostęp 2019-12-11].
  7. ↑ International Who’s Who in Classical Music 2008. London: Routledge, 2008, s. 161. ISBN 978-1-85743-455-2.
  8. ↑ The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 182–183. ISBN 978-0-19-957854-2.

Media użyte na tej stronie

Ordre national du Merite GO ribbon.svg
Autor: Borodun, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: l'Ordre national du Mérite, Grand Officier
Ordre national du Merite Commandeur ribbon.svg
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .