Mariusz Czerkawski

Mariusz Czerkawski

Mariusz Czerkawski (2018)
Data i miejsce urodzenia	13 kwietnia 1972 Radomsko
Obywatelstwo	Polska
Wzrost	183 cm
Pozycja	napastnik (prawoskrzydłowy)
Uchwyt	lewy
Kariera juniorska
Lata Klub 1988–1990 GKS Tychy
Draft	NHL 1991, numer: 106 (5 runda) Boston Bruins
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1990–1991 GKS Tychy 1991–1994 Djurgårdens IF 1992–1993 → Hammarby IF (wyp.) 1994–1996 Boston Bruins 1994–1995 Espoo Blues 1996–1997 Edmonton Oilers 1997–2002 New York Islanders 2002–2003 Montreal Canadiens 2002–2003 Hamilton Bulldogs 2003–2004 New York Islanders 2004–2005 Djurgårdens IF 2005–2006 Toronto Maple Leafs 2006 Boston Bruins 2006–2008 Rapperswil-Jona Lakers 2009 GKS Tychy
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1989–1990  Polska U-18 11 (14) 1990–1991  Polska U-20 14 (13) 1991–2006  Polska 42 (23) W sumie: 67 (50)
Odznaczenia
Strona internetowa

Mariusz Krzysztof Czerkawski (ur. 13 kwietnia 1972 w Radomsku) – polski hokeista, menedżer hokejowy, komentator sportowy^[1] i prezenter telewizyjny.

Jeden z najwybitniejszych polskich hokeistów w historii. W latach 1991–2006 reprezentant Polski w hokeju na lodzie, olimpijczyk z Albertville 1992. W NHL spędził 12 sezonów oraz reprezentował w niej barwy pięciu klubów: Boston Bruins, Edmonton Oilers, New York Islanders, Montreal Canadiens i Toronto Maple Leafs. Został także pierwszym Polakiem w tej lidze, który wystąpił w Meczu Gwiazd NHL.

Kariera klubowa

GKS Tychy

Pierwszy kontakt z lodowiskiem miał w wieku ośmiu lat^[2]. Jako wychowanek GKS Tychy grał w zespołach tego klubu w kolejnych kategoriach wiekowych^[2]. Jego pierwszym trenerem był Józef Zagórski^[3][4]. W wieku juniorskim do 1990 roku grał w barwach GKS w rozgrywkach Centralnej Ligi Juniorów. W seniorskich rozgrywkach I ligi występował od 1988. W sezonie I ligi 1990/1991 w 24 meczach zdobył 40 punktów (25 bramek, 15 asyst), dzięki czemu w wieku 19 lat został najmłodszym laureatem nagrody pod nazwą Złoty Kij dla najlepszego hokeisty rozgrywek. Jednocześnie sezon 1990/1991 był pierwszym i jedynym w karierze Czerkawskiego, w którym rozegrał pełny sezon w lidze polskiej. Wraz z tyską drużyną dotarł do ćwierćfinału fazy play-off. W 1991 był w klasie maturalnej w liceum w Tychach^[2].

Draft NHL 1991

Znakomite występy zarówno w lidze polskiej, ale przede wszystkim w turniejach reprezentacyjnych, spowodowały, że talent Mariusza Czerkawskiego zauważyli działacze klubu z północnoamerykańskiej ligi NHL – Boston Bruins, którzy dnia 22 lipca 1991 wybrali go w piątej rundzie draftu NHL z numerem 106.

Djurgårdens IF (1991/1992)

Następnym klubem w karierze Czerkawskiego był Djurgårdens IF w szwedzkiej lidze Elitserien. W trakcie sezonu ligi polskiej 1990/1991 w lutym 1991 przebywał na testach w tym zespole w Szwecji^[5], przekonując do siebie działaczy tego klubu^[6]. W jego barwach zadebiutował dnia 26 września 1991 roku w wygranym 4:3 meczu wyjazdowym 1. kolejki przeciwko Brynäs IF oraz zaliczył dwie asysty (12. minuta przy golu Jensa Öhlinga na 2:0, 55. minuta przy golu Orwara Stamberta na 4:3). Swojego pierwszego gola w rozgrywkach ligi zdobył dnia 29 września 1991 roku, w 17. minucie przegranego 3:4 meczu 2. kolejki przeciwko Malmö IF na 1:0. Łącznie w fazie zasadniczej sezonu 1991/1992 rozegrał 39 meczów (nie wystąpił tylko dnia 26 stycznia 1991 w przegranym 0:2 meczu 31. kolejki przeciwko VIK Västerås), zdobywając w nich 13 punktów (8 bramek, 5 asyst), a jego zespół z dorobkiem 43 punktów zajął trzecie miejsce w fazie zasadniczej ligi Elitserien (16 zwycięstw, 11 remisów i 13 porażek) i awansował do fazy play-off, gdzie w finale uległ Malmö IF w rywalizacji 2:3 i ostatecznie zdobył wicemistrzostwo Szwecji], jednak w tej fazie Czerkawski zagrał w jedynie w trzech meczach, nie zdobywając żadnego punktu. Mariusz Czerkawski zdobył również ze swoim klubem Puchar Europy w edycji 1991/1992 po zwycięstwie w finale 7:2 z niemieckim Düsseldorfer EG w Düsseldorfie. Pod koniec czerwca 1992 wyjechał do USA na testy w klubie Boston Bruins^[7].

Hammarby IF (1992/1993)

W sezonie 1992/1993 został wypożyczony do II-ligowego Hammarby IF, w którym został jednym z najlepszych zawodników w historii klubu, uzyskując 92 punkty (55 bramek, 37 asyst) w 45 meczach w sezonie. W pierwszej rundzie rozgrywek Division 1, w której Hammarby IF zajęło czwarte miejsce, Czerkawski w 18 meczach zdobył 34 punkty (19 bramek, 15 asyst). Jednak kolejną rundę, w której nie grały już dwie najsilniejsze ekipy, Hammarby IF wygrało zdecydowanie (13 zwycięstw i jeden remis), a Czerkawski w 14 meczach zdobył 35 punktów (20 bramek, 15 asyst). Łącznie w fazie zasadniczej zdobył 69 punktów (39 bramek, 30 asyst). W fazie play-off Czerkawski w 7 meczach zdobył 13 punktów (9 goli, 4 asysty), notując przy tym hat-trick w wygranym 6:4 meczu z AIK Ishockey, który dał Hammarby IF awans do turnieju finałowego, w którym zespół z 2 zwycięstwami i 4 porażkami zajął 3. miejsce i nie awansował do ligi Allsvenskan, a Czerkawski w tym turnieju zdobył 5 punktów (3 bramki, 2 asysty).

Djurgårdens IF (1993/1994)

Po udanym sezonie 1992/1993 w Hammarby IF powrócił na sezon 1993/1994 do Djurgårdens IF, dla którego ostatni mecz w Elitserien rozegrał dnia 1 kwietnia 1994, gdy Djurgårdens IF przegrał półfinałowy mecz 2:5 z MODO Hockey i odpadł z rozgrywek. Łącznie w rozgrywkach rozegrał 45 meczów i zdobył 38 punktów (16 bramek, 22 asysty) oraz wystąpił w Meczu Gwiazd Elitserien.

Boston Bruins i debiut w NHL (1993/1994)

Po zakończeniu rozgrywek w Szwecji wyjechał do Stanów Zjednoczonych i podjął występy w elitarnych rozgrywkach NHL w barwach Boston Bruins. Debiut w NHL zaliczył 9 kwietnia 1994 w Bostonie w meczu przeciwko Tampa Bay Lightning. Mecz zakończył się porażką Misiów 0:3, a Czerkawski oddał w tym meczu dwa strzały na bramkę Wendella Younga. Kolejny mecz 10 kwietnia 1994 przeciwko Flyers w Filadelfii, był bardziej udany, gdyż jego drużyna wygrała 3:4, a on sam zanotował swój pierwszy punkt w NHL, asystując wspólnie z Adamem Oatesem przy golu Dona Sweeneya na 3:3. Swojego pierwszego gola w rozgrywkach zdobył w dniu swoich 22. urodzin, tj. 13 kwietnia 1994 w meczu wyjazdowym z Ottawa Senators, gdy w 39. minucie trafił do bramki bronionej przez Craiga Billingtona, podwyższając wynik na 4:0 (asystowali mu Adam Oates i Dave Reid). Mecz zakończył się wygraną Niedźwiadków 8:0.

W ostatnim meczu fazy zasadniczej sezonu 14 kwietnia 1994, przegranym u siebie 2:3 z Hartford Whalers, ponownie wpisał się na listę strzelców, pokonując pod koniec meczu Seana Burke’a i był to jednocześnie jego pierwszy gol w lidze zdobyty w przewadze. Łącznie w fazie zasadniczej sezonu 1993/1994 rozegrał cztery mecze i zdobył w nich trzy punkty (2 bramki, 1 asysta), natomiast w fazie play-off Boston Bruins uległ w półfinale Konferencji Wschodniej New Jersey Devils w rywalizacji 2:4, a Czerkawski rozegrał 13 meczów i zdobył 6 punktów (3 bramki, 3 asysty) oraz spędził 4 minuty na ławce kar.

Kiekko-Espoo (1994/1995)

Z powodu lockoutu w NHL (trwał od października 1994 roku do stycznia 1995 roku) początek sezonu 1994/1995 spędził w klubie fińskich rozgrywek SM-liiga – Kiekko-Espoo, w którym rozegrał siedem meczów ligowych, zdobywając w nich 12 punktów (9 bramek, 3 asysty) oraz spędził 10 minut na ławce kar.

Boston Bruins

Po pobycie w Finlandii wrócił do Boston Bruins, gdzie w fazie zasadniczej sezonu 1994/1995 rozegrał 47 meczów i zdobył 26 punktów (12 goli, 14 asyst) oraz spędził 31 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off, w której jego drużyna uległa w ćwierćfinale Konferencji Wschodniej późniejszemu zdobywcy Pucharu Stanleya – New Jersey Devils w rywalizacji 1:4, rozegrał 5 meczów i strzelił 1 bramkę oraz zajął 3. miejsce w klasyfikacji asystentów w kategorii debiutantów oraz 5. miejsce w klasyfikacji strzelców w kategorii debiutantów sezonu.

Barwy Boston Bruins reprezentował również w sezonie 1995/1996, w którym rozegrał 33 mecze, uzyskując 11 punktów (5 bramek, 6 asyst) oraz spędził 10 minut na ławce kar. Ostatni mecz w bostońskim zespole rozegrał 9 stycznia 1996 w przegranym 3:0 meczu wyjazdowym z Colorado Avalanche w Denver. Łącznie dla Bostonu rozegrał 80 meczów, zdobywając zdobył 37 punktów (17 bramek, 20 asyst) oraz spędził 41 minut na ławce kar w fazie zasadniczej, a także rozegrał 5 meczów i strzelił 1 bramkę w fazie play-off NHL.

Edmonton Oilers

Następnym klubem w lidze NHL w karierze Czerkawskiego był Edmonton Oilers, w którym zadebiutował 13 stycznia 1996 w Buffalo podczas wygranego 4:5 meczu wyjazdowego z Buffalo Sabres, w którym Czerkawski zanotował dwie asysty. Pierwszego gola dla Edmonton Oilers Czerkawski zdobył 16 stycznia 1996 w następnym meczu, tym razem u siebie wygranym 5:1 z St. Louis Blues. Ostatni mecz w Edmonton Oilers rozegrał 11 maja 1997, w którym jego drużyna przegrała u siebie 3:4 z Colorado Avalanche w półfinale Konferencji Zachodniej i odpadła z rozgrywek, przegrywając rywalizację 1:4. Łącznie dla Oilers rozegrał 113 meczów i zdobył 76 punktów (38 bramek, 38 asyst) oraz spędził 24 minuty na ławce kar w fazie zasadniczej, a także rozegrał 12 meczów i zdobył 3 punkty (2 bramki, 1 asysta) oraz spędził 10 minut na ławce kar w fazie play-off NHL.

Nassau Veterans Memorial Coliseum, lodowisko New York Islanders

New York Islanders

25 sierpnia 1997 został zawodnikiem New York Islanders, w którym odnosił największe sukcesy podczas gry w NHL. Debiut w nowojorskiej drużynie zaliczył 3 października 1997 w meczu u siebie w lokalnym rywalem – New York Rangers, zakończonym remisem 2:2. Pierwszego gola dla Islanders zdobył 19 października 1997 w wygranym 5:2 meczu u siebie z Mighty Ducks of Anaheim w 27. minucie meczu na 4:1 oraz zaliczył asystę^[8]. Łącznie w fazie zasadniczej sezonu 1997/1998 rozegrał 68 meczów i zdobył 25 punktów (12 bramek, 13 asyst) oraz spędził 23 minuty na ławce kar, a jego zespół zajął 10. miejsce w Konferencji Wschodniej i nie awansował do fazy play-off.

W następnym sezonie 1998/1999 rozegrał 78 meczów i zdobył 38 punktów (21 bramek, 17 asyst) oraz spędził 14 minut na ławce kar, a jego zespół zajął 13. miejsce w Konferencji Wschodniej i nie awansował do fazy play-off.

W następnych sezonach: 1999/2000 i 2000/2001 był najlepszym strzelcem i najskuteczniejszym zawodnikiem drużyny (1999/2000 – 70 punktów (35 bramek, 35 asyst), 2000/2001 – 62 punkty (30 bramek, 32 asysty), w dodatku sezonie 1999/2000 otrzymał nagrodę Islander of the Year, przeznaczoną dla najlepszego zawodnika drużyny w danym sezonie. Mimo świetnej skuteczności Czerkawskiego w żadnym z tych sezonów New York Islanders nie udało się awansować do fazy play-off.

W fazie zasadniczej sezonu 2001/2002 rozegrał wszystkie 82 mecze i zdobył 51 punktów (22 bramki, 29 asyst) oraz spędził 48 minut na ławce kar, a New York Islanders zajął 5. miejsce w Konferencji Wschodniej i po 8 latach awansował do fazy play-off, gdzie ich przeciwnikiem w ćwierćfinale Konferencji Wschodniej było Toronto Maple Leafs, z którym Wyspiarze po zaciętej walce ulegli w rywalizacji 4:3 i odpadli z dalszych rozgrywek. Po zakończeniu sezonu Czerkawski odszedł z klubu.

Mecz Gwiazd NHL

W wyniku dobrej gry w pierwszej połowie sezonu 1999/2000 został powołany przez władze NHL do 50. Meczu Gwiazd NHL, który odbył się 6 lutego 2000 w Toronto. Wystąpił w drużynie „Świata” (World All-Stars), która w obecności 19 300 widzów pokonała „Amerykę Północną” (North America All-Stars) 9:4. Czerkawski, który oddał w meczu pięć strzałów na bramkę (więcej – osiem – miał tylko Rosjanin Pawieł Bure, wybrany najlepszym graczem zawodów), asystował w 51. minucie (wspólnie z Czechem Radkiem Bonkiem) przy golu Słowaka Miroslava Šatana na 8:4.

Centre Bell, lodowisko Montreal Canadiens

Montreal Canadiens i Hamilton Bulldogs (2002/2003)

W 2002 po pięciu latach spędzonych w New York Islanders został zawodnikiem Montreal Canadiens, w którym zadebiutował 11 października 2002 w wygranym 4:1 meczu u siebie z New York Rangers, strzelając także bramkę. Mimo tego nie znajdował on uznania w oczach trenerów klubu i dwukrotnie odsyłany był do Hamilton Bulldogs, filialnej drużyny występującej w AHL, bezpośrednim zapleczu NHL. Zadebiutował tam 28 grudnia 2002 w wygranym 4:1 meczu u siebie z St. John’s Maple Leafs, strzelając bramkę i notując asystę. W okresie od 6 do 12 stycznia 2002 w czterech meczach zdobył 8 punktów (5 bramek, 3 asysty), co dało mu tytuł gracza tygodnia ligi AHL. Dobre występy spowodowały, że 16 stycznia 2003 powrócił do pierwszego składu Montreal Canadiens na mecz domowy z Philadelphia Flyers (1:4).

Jednak nadal niespełniająca oczekiwań forma Czerkawskiego w lidze NHL (4 punkty za 3 gole i 1 asystę w 18 meczach) tym razem ostatecznie zmusiła trenerów do przesunięcia Polaka do drużyny rezerw. Do Hamilton Bulldogs Czerkawski wrócił 28 lutego 2003 asystując przy jednym z goli w wygranym 4:2 meczu z Philadelphia Phantoms, w którym grał do końca fazy zasadniczej sezonu 2002/2003, gdzie rozegrał 20 meczów i zdobył 20 punktów (8 bramek, 12 asyst) oraz spędził 12 minut na ławce kar, a jego zespół ze 110 punktami został mistrzem fazy zasadniczej, zdobywając tym samym Macgregor Kilpatrick Trophy.

Hamilton Bulldogs dotarł do finału Pucharu Caldera, w którym przegrał z Houston Aeros w rywalizacji 3:4, jednak Czerkawski grał tylko w dwóch pierwszych rundach przeciwko Springfield Falcons (4 mecze, wygrana rywalizacja 3:1) oraz Manitoba Moose (2 mecze, wygrana rywalizacja 4:3). Czerkawski w tej fazie rozegrał 6 meczów i zdobył 4 punkty (1 bramka, 3 asysty) oraz spędził 6 minut na ławce kar w fazie play-off.

Natomiast dla Montreal Canadiens rozegrał w NHL 43 mecze i zdobył 14 punktów (5 bramek, 9 asyst) oraz spędził 16 minut na ławce kar.

Powrót do New York Islanders

Po nieudanym pobycie w Montreal Canadiens w sezonie 2003/2004 wrócił do New York Islanders, gdzie ponownie stanowił o sile zespołu (najlepszy strzelec wraz z Trentem Hunterem – 25 bramek). W fazie zasadniczej rozegrał 81 meczów i zdobył 49 punktów (25 bramek, 24 asysty) oraz spędził 16 minut na ławce kar, a New York Islanders zajął 8. miejsce w Konferencji Wschodniej i awansował do fazy play-off, gdzie ich przeciwnikiem w ćwierćfinale Konferencji Wschodniej było Tampa Bay Lightning, z którym Wyspiarze ulegli w rywalizacji 4:1 i odpadli z dalszych rozgrywek.

Łącznie dla New York Islanders rozegrał 470 meczów, w których zdobył 295 punktów (145 bramek, 150 asyst) oraz spędził 183 minuty na ławce kar w fazie zasadniczej, a także rozegrał 12 meczów i zdobył 5 punktów (2 bramki, 3 asysty) oraz spędził 4 minuty na ławce kar w fazie play-off NHL. 145 goli dało mu wówczas 15. miejsce na liście najskuteczniejszych zawodników w historii klubu.

Djurgårdens IF (2004/2005)

W wyniku lokautu w NHL rozgrywki w sezonie 2004/2005 nie odbyły się, w związku z czym Czerkawski po 10 latach przerwał występy w tych rozgrywkach. Wówczas, został ponownie zawodnikiem szwedzkiego klubu Djurgårdens IF (po 10 latach od odejścia w 1994), podpisując roczny kontrakt. W fazie zasadniczej sezonu Elitserien 2004/2005 rozegrał 46 meczów i zdobył 24 punkty (15 bramek, 9 asyst) oraz spędził 20 minut na ławce kar, a w fazie play-off, gdzie jego zespół przegrał w półfinale z Frölunda HC w rywalizacji 4:1, rozegrał 5 meczów i strzelił 1 bramkę oraz spędził 2 minuty na ławce kar.

Mariusz Czerkawski jako zawodnik Boston Bruins (2006)

Powrót do NHL

Po roku spędzonym w Szwecji w 2005 wrócił do NHL, tym razem do klubu Toronto Maple Leafs, w którym zadebiutował 5 października 2005 w przegranym 3:2 wyjazdowym meczu z Ottawa Senators. Polak jednak nie zdołał przebić się do pierwszego składu drużyny (19 meczów, 5 punktów (4 bramki, 1 asysta), 6 minut na ławce kar) i w trakcie sezonu przeniósł się do Boston Bruins, gdzie również nie zdołał przebić się do pierwszego składu drużyny (19 meczów, 5 punktów (4 bramki, 1 asysta), 4 minuty na ławce kar), a dnia 15 kwietnia 2006 rozegrał swój ostatni mecz w NHL, przegrany 3:4 u siebie z Atlanta Trashers, w którym zdobył również ostatnią bramkę w lidze (7. minuta na 1:0 po asyście Travisa Greena.

Łącznie w latach 1994-2006 w meczach fazy zasadniczej NHL rozegrał 745 meczów, zdobył 435 punktów (215 bramek, 220 asyst) oraz spędził 274 minuty na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 42 mecze, zdobył 15 punktów (8 bramek, 7 asyst) oraz spędził 18 minut na ławce kar.

Ostatnie lata kariery

Następnym klubem w karierze Czerkawskiego był klub występujący w szwajcarskiej lidze National League A – Rapperswil-Jona Lakers, w którym spędził ostatnie lata kariery. Z klubem dwukrotnie awansował do fazy play-off ligi (2006/2007, 2007/2008), w której dwukrotnie odpadł w ćwierćfinale oraz dwukrotnie był najlepszym strzelcem drużyny (2006/2007 – 21 goli, 2007/2008 – 22 gole).

Łącznie dla klubu rozegrał 43 mecze, zdobył 94 punkty (43 bramki, 51 asyst) w fazie zasadniczej, natomiast w fazie play-off rozegrał 12 meczów i zdobył 13 punktów (7 bramek, 6 asyst).

24 lipca 2008 ogłosił zakończenie kariery sportowej^[9], jednak swój ostatni oficjalny mecz rozegrał 25 stycznia 2009 w barwach GKS Tychy^[10] – pojawił się wówczas na lodzie jednorazowo w wygranym 3:2 meczu ze Stoczniowcem Gdańsk podczas sezonu ekstraligi polskiej 2008/2009.

W trakcie kariery określany pseudonimami Polish Prince (Polski Książę)^[11], Marre, Mario^[12].

Mariusz Czerkawski w 2013

Kariera reprezentacyjna

Występował w reprezentacjach Polski^[2]. W wieku 14 lat był kadrowiczem reprezentacji do lat 16^[2]. Rok później został reprezentantem wyższej wiekowo kadry Polski^[2]. W barwach reprezentacji Polski do lat 18 uczestniczył w turniejach mistrzostw Europy juniorów edycji 1989 w Grupie B (awans do Grupy A) i 1990 w Grupie A. Podczas edycji z 1989 w austriackim Klagenfurcie zdobył 11 punktów (5 goli, 6 asyst), co dało mu pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej turnieju oraz pierwsze miejsce w klasyfikacji asystentów turnieju^[13], a podczas turnieju 1990 Grupy A w Szwecji z 9 golami został najlepszym strzelcem turnieju^[14]. W barwach reprezentacji Polski do lat 20 uczestniczył w turniejach mistrzostw świata juniorów edycji 1990 w Grupie A – spadek do Grupy B oraz 1991 w Grupie B. Podczas turnieju z 1991 w Tychach i Oświęcimiu z 15 punktami (12 bramek, 3 asysty) okazał się najskuteczniejszym zawodnikiem, najlepszym strzelcem oraz MVP turnieju^[15].

Udany występ na MŚ juniorów w 1991 spowodowała, że Czerkawskim zainteresował się trener reprezentacji Polski – Leszek Lejczyk, który powołał go na turniej seniorskich mistrzostw świata edycji 1991 w Jugosławii, na których Polska zajęła 4. miejsce i awansowała do Grupy A. Podczas turnieju zdobył m.in. dwa gole 3 kwietnia 1991 w wygranym 6:3 meczu z gospodarzami^[16].

W kwietniu 1991 w kwalifikacjach do igrzysk olimpijskich 1992 zdobył trzy gole w dwumeczu przeciw Danii (wygrane Polski 6:4, 9:5), po których wraz z kadrą uzyskał awans^[17][18]. Rok później uczestniczył z reprezentacją w turnieju zimowych igrzysk olimpijskich 1992 w Albertville, jak dotąd ostatnim z polskim uczestnictwem^[19]. Łącznie brał udział w pięciu turniejach mistrzostw świata: (1991 – awans do Grupy A^[20], 1992 – spadek do Grupy B, 1998, 2000, 2002 – spadek do Dywizji I, 2006).

Uczestniczył także w turniejach kwalifikacyjnych do igrzysk olimpijskich 2006: w Nowym Targu rozegranego w dniach 11-14 kwietnia 2004 roku oraz wygranego przez reprezentację Polski, na którym Czerkawski zdobył 7 punktów (4 gole, 3 asysty) oraz w finałowym turnieju w Rydze rozegranego w dniach 10-13 lutego 2005 roku, na którym reprezentacja Polski zajęła 4. miejsce i nie awansowała do turnieju olimpijskiego 2006 w Turynie, a Czerkawski zdobył 3 punkty (2 gole, 1 asysta).

Wystąpił także w meczu reprezentacji Polski z Drużyną Gwiazd Ligi NHL, który odbył się 22 grudnia 2004 w katowickim Spodku. Mecz zakończył się remisem 3:3 w regulaminowym czasie gry, natomiast w rzutach karnych lepsza okazała się Drużyna Gwiazd Ligi NHL, które wygrała 0:2^[21]

Łącznie w latach 1989-1991 w reprezentacji Polski U-18 i reprezentacji Polski U-20 rozegrał 25 meczów i zdobył 39 punktów (27 goli, 12 asyst) oraz spędził 26 minut na ławce kar, a w seniorskiej reprezentacji Polski w latach 1991-2006 rozegrał 42 mecze i zdobył 44 punkty (23 gole, 21 asyst) oraz spędził 24 minuty na ławce kar.

Statystyki

Klubowe

Sezon	Drużyna	Liga		Sezon zasadniczy						Faza Play-off
				M	G	A	Pkt	Min		M	G	A	Pkt	Min
1988/1989	GKS Tychy U-20	CLJ		—	—	—	—	—		—	—	—	—	—
1989/1990	GKS Tychy U-20	CLJ		30	35	11	46	0		—	—	—	—	—
1990/1991	GKS Tychy	PLH		24	25	15	40	0		—	—	—	—	—
1991/1992	Djurgårdens IF	SEL		39	8	5	13	4		3	0	0	0	2
1992/1993	Hammarby IF	Division 1		32	39	30	69	74		13	16	7	23	34
1993/1994	Djurgårdens IF	SEL		39	13	21	34	20		6	3	1	4	2
1993/1994	Boston Bruins	NHL		4	2	1	3	0		13	3	3	6	4
1994/1995	Kiekko-Espoo	SM-liiga		7	9	3	12	10		—	—	—	—	—
1994/1995	Boston Bruins	NHL		47	12	14	26	31		5	1	0	1	0
1995/1996	Edmonton Oilers	NHL		37	12	17	29	8		—	—	—	—	—
1995/1996	Boston Bruins	NHL		33	5	6	11	10		—	—	—	—	—
1996/1997	Edmonton Oilers	NHL		76	26	21	47	16		12	2	1	3	10
1997/1998	New York Islanders	NHL		68	12	13	25	23		—	—	—	—	—
1998/1999	New York Islanders	NHL		78	21	17	38	14		—	—	—	—	—
1999/2000	New York Islanders	NHL		79	35	35	70	34		—	—	—	—	—
2000/2001	New York Islanders	NHL		82	30	32	62	48		—	—	—	—	—
2001/2002	New York Islanders	NHL		82	22	29	51	48		7	2	2	4	4
2002/2003	Montreal Canadiens	NHL		43	5	9	14	16		–	–	–	–	–
2002/2003	Hamilton Bulldogs	AHL		20	8	12	20	12		6	1	3	4	6
2003/2004	New York Islanders	NHL		81	25	24	49	16		5	0	1	1	0
2004/2005	Djurgårdens IF	SEL		46	15	9	24	20		5	1	0	1	2
2005/2006	Boston Bruins	NHL		16	4	1	5	4		—	—	—	—	—
2005/2006	Toronto Maple Leafs	NHL		19	4	1	5	6		—	—	—	—	—
2006/2007	Rapperswil-Jona Lakers	NLA		43	21	20	41	70		7	6	6	12	16
2007/2008	Rapperswil-Jona Lakers	NLA		49	22	31	53	30		5	1	0	1	4
2008/2009	GKS Tychy	PLH		1	0	0	0	0		—	—	—	—	—
CLJ Ogółem				30	35	11	46	0		—	—	—	—	—
PLH Ogółem				24	25	15	40	0		—	—	—	—	—
Division 1 Ogółem				32	39	30	69	74		13	16	7	23	34
SEL Ogółem				124	36	35	71	44		14	4	1	5	6
SM-liiga Ogółem				7	9	3	12	10		—	—	—	—	—
NHL Ogółem				745	215	220	435	274		42	8	7	15	18
AHL Ogółem				20	8	12	20	12		6	1	3	4	6
NLA Ogółem				92	43	51	94	100		12	7	6	13	20

Reprezentacyjne

Rok	Drużyna	Turniej	Miejsce		M	G	A	Pkt	Min
1989	Polska U-18	MEJ-B			5	5	6	11	6
1990	Polska U-20	MŚJ	8		7	1	0	1	4
1990	Polska U-18	MEJ	6		6	9	3	12	14
1991	Polska U-20	MŚJ-B			7	12	3	15	2
1991	Polska	MŚ-B	4		7	6	2	8	4
1992	Polska	IO	11		5	0	1	1	4
1992	Polska	MŚ	12		6	0	0	0	4
1998	Polska	MŚ-B	7		3	2	1	3	0
2000	Polska	MŚ-B	4		7	4	7	11	2
2002	Polska	MŚ	14		3	2	2	4	4
2004	Polska	Kw. IO	1		3	4	3	7	0
2005	Polska	Kw. IO	4		3	2	1	3	4
2006	Polska	MŚ-DI			5	3	4	7	2
Ogółem jako junior					25	27	12	39	26
Ogółem jako senior					42	23	21	44	24
Razem					67	50	33	83	50

Sukcesy

Reprezentacyjne

• Awans do Grupy A mistrzostw świata: 1991

Klubowe

• Brązowy medal mistrzostw Polski juniorów: 1987, 1989, 1990 z GKS Tychy
• Srebrny medal mistrzostw Szwecji: 1992 z Djurgårdens IF
• Puchar Europy: 1992 z Djurgårdens IF
• Macgregor Kilpatrick Trophy: 2003 z Hamilton Buldogs
• Finał Pucharu Caldera: 2003 z Hamilton Buldogs

Indywidualne

Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

• Mistrzostwa Europy juniorów do lat 18 w hokeju na lodzie 1989#Grupa B:
  • Trzecie miejsce w klasyfikacji strzelców turnieju: 5 goli
  • Pierwsze miejsce w klasyfikacji asystentów turnieju: 6 asyst
  • Pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej turnieju: 11 punktów
• Mistrzostwa Europy juniorów do lat 18 w hokeju na lodzie 1990#Grupa A:
  • Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców turnieju: 9 goli
  • Czwarte miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej turnieju: 12 punktów
• Mistrzostwa Świata Juniorów w Hokeju na Lodzie 1991#Grupa B:
  • Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców turnieju: 12 goli
  • Pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej turnieju: 15 punktów
  • Najbardziej Wartościowy Zawodnik (MVP) turnieju
• I liga polska w hokeju na lodzie (1990/1991): Złoty Kij
• Szwedzka Division 1 w hokeju na lodzie (1992/1993)
  • Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców^[22]
• Udział w Meczu Gwiazd Elitserien: 1994
• Trzecie miejsce w klasyfikacji asystentów NHL w kategorii debiutantów: 1995
• Piąte miejsce w klasyfikacji strzelców NHL w kategorii debiutantów: 1995
• Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców drużyny w barwach New York Islanders (2000, 2001, 2004)
• Udział w Meczu Gwiazd NHL: 2000
• Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców drużyny Rapperswil-Jona Lakers (2007, 2008)

Wyróżnienia

• Islander of the Year: 2000
• Superchampion w Plebiscycie Przeglądu Sportowego za całokształt osiągnięć sportowych: 2008
• Złoty Krążek od dziennikarzy TVP Sport, magazynu „Hokej” oraz portalu Sport24.pl w uznaniu za całokształt kariery i działalność na rzecz rozwoju hokeja w Polsce: 2009

Rekordy meczowe w NHL

• Pierwszy hat-trick (w formie klasycznej – trzy kolejne gole w meczu) w NHL w barwach Edmonton Oilers przeciw swojej byłej drużynie Boston Bruins (7 listopada 1996)^[23].
• Najwięcej goli w jednym meczu: 3 (czterokrotnie – dwa razy w sezonie 1996/97 przeciwko Boston Bruins i Toronto Maple Leafs, raz w sezonie 1999/00 przeciwko Florida Panthers oraz w sezonie 2001/02 przeciwko Washington Capitals)
• Najwięcej asyst w jednym meczu: 3 (trzykrotnie – raz w sezonie 1998/99 przeciwko Los Angeles Kings oraz dwukrotnie w sezonie 2001/02 przeciwko Detroit Red Wings i New York Rangers)
• Najwięcej punktów w jednym meczu: 4 (dwukrotnie – 3 gole i asysta przeciwko Toronto Maple Leafs w sezonie 1996/97 oraz 2 gole i 2 asysty przeciwko Tampa Bay Lightning w sezonie 1999/00)
• Największa kara w meczu: kara meczu (dwukrotnie – w sezonie 1994/95 za przypadkowe zranienie Petera Forsberga z Quebec Nordiques oraz w sezonie 1997/98 za bójkę z P.J. Stockiem z New York Rangers^[24])
• Najwięcej strzałów w jednym meczu: 10 (dwukrotnie – w sezonie 1994/95 przeciwko Pittsburgh Penguins (bez gola) oraz w sezonie 1999/2000 także przeciwko Pittsburgh Penguins (2 gole)

Działalność po karierze

• 

  Mariusz Czerkawski (2017)
  Po zakończeniu czynnej kariery zawodniczej pojawia się w stacjach TVP Sport i Polsat Sport jako ekspert i komentator meczów hokeja na lodzie.
• Od 4 września 2008 pełnił funkcję doradcy Prezesa PZHL ds. Sportowych^[25].
• Był doradcą prezesa PZHL, Zdzisława Ingielewicza oraz konsultantem (menadżer, team leader) selekcjonera reprezentacji Polski seniorów, Szweda Petera Ekrotha^[26].
• Po zakończeniu kariery hokejowej zaangażował się w sport golfowy. W przeciągu dwóch lat gry doszedł do handicapu 5. W 2010 wygrał turniej World Golfers Poland Championship 2010 w kategorii Celebrities. W 2011 otrzymał nagrodę Polishgolf Awards 2010 w kategorii „Improvement of the Year”.
• W 2012 został prezesem Stowarzyszenia Sport7, mającym na celu „aktywizację dzieci i młodzieży do uprawiania sportu, w tym w szczególności sportów zimowych oraz promocja wśród najmłodszych adeptów aktywnego spędzania czasu”.
• W październiku 2012 został powołany na stanowisko team leadera reprezentacji Polski seniorów na turniej kwalifikacyjny do Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 w Soczi^[27].
• Od lutego 2013 pełnił funkcję dyrektora sportowego klubu Olivia Gdańsk, wnioskującego o przyjęcie do rozgrywek KHL^[28].
• W 2020 prowadził program Star Voice. Gwiazdy mają głos^[29].
• Od października 2021 ekspert NHL w Viaplay Polska^[30].

Udział w reklamach

• 2009: Ambasador marki „BodyHelp”^[31][32]
• 2012: Ambasador kampanii społecznej „Polak Wszech Czasów”^[33][34]

Filmografia

• Lokatorzy (2002) jako on sam w odc. 88 „Tajemniczy wielbiciel”
• Święta wojna (2002) jako on sam w odc. 109 „Idol”
• Twarzą w twarz (2007) jako Hubert Sieńczuk
• Tylko miłość (2007-2009) jako Ksawery Koniecki, biznesmen
• Niania (2009) jako mężczyzna w kawiarni w odc. 124 „Ryzykowna inwestycja”
• Wszyscy kochają Romana (2011) jako on sam w odc. 4 „Przychodzi lekarz do baby”
• Rodzinka.pl (2013) jako sędzia hokejowy w odc. 79 „O jeden promil za daleko”

Publikacje

• Życie na lodzie (wywiad-rzeka przeprowadzony przez Wojciecha Zawiołę), G+J Książki 2010, ISBN 978-83-7778-198-2^[35]

Nagrody i odznaczenia

• Dnia 21 czerwca 2004 został odznaczony przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla rozwoju hokeja na lodzie, za osiągnięcia w działalności społecznej^[36][37].
• Dnia 23 stycznia 2009 na uroczystej sesji inaugurującej obchody 75-lecia nadania Tychom praw gminy miejskiej tytuł Honorowego Obywatela Miasta Tychy zostały wręczony Mariuszowi Czerkawskiemu za osiągnięcia sportowe w lidze NHL, za promowanie Tychów w Polsce, Europie i na świecie, za promowanie wśród mieszkańców miasta sportu i zdrowego stylu życia.

Życie prywatne

Jest dwukrotnie żonaty. W latach 1996–1998 jego żoną była aktorka Izabella Scorupco, którą poślubił w styczniu 1996 w Waszyngtonie^[38] i z którą ma córkę Julię (ur. 1997).

1 września 2007 poślubił modelkę Emilię Raszyńską, z którą ma syna Iwo (ur. 2009)^[39].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona
• Oficjalna strona Stowarzyszenia Sport7
• Mariusz Czerkawski – statystyki na NHL.com (ang.)
• Mariusz Czerkawski w bazie IMDb (ang.)
• Mariusz Czerkawski w bazie PKOL
• Mariusz Czerkawski w bazie Filmweb
• Mariusz Czerkawski w bazie filmpolski.pl
• Mariusz Czerkawski w bazie World Hockey (ang.)
• Mariusz Czerkawski w bazie Eurohockey.com (ang.)
• Mariusz Czerkawski w bazie Quanthockey.com (ang.)
• Mariusz Czerkawski w bazie Eliteprospects.com (ang.)
• Mariusz Czerkawski w bazie Hockey-Reference.com (ang.)
• Mariusz Czerkawski – statystyki na The Internet Hockey Database