Mark Napier

Mark Napier – jeden z wczesnych twórców Internetu i pionier sztuki cyfrowej i internetowej (net.art) w Stanach Zjednoczonych. Znany z tworzenia interaktywnych dzieł sztuki online, które podważają tradycyjne definicje sztuki[1]. Używa kodu jako wyrazistej formy, a Internetu jako przestrzeni wystawienniczej dla dzieł i laboratorium dla ich tworzenia. Mark Napier opracował swoje pierwsze aplikacje internetowe do danych finansowych w 1996 roku. Jest autorem własnej strony internetowej, która jednocześnie, jako studio online, pozwala na śledzenie i uczestniczenie w jego artystycznej działalności[2].

Życie prywatne i edukacja

Mark Napier urodził się w 1961 roku w Springfield, New Jersey. W 1984 roku ukończył z tytułem licencjata sztuk pięknych Uniwersytet Syracuse. Obecnie mieszka i pracuje jako konsultant do spraw finansowych w Nowym Jorku. Początkowo pracował jako programista samouk na rynkach finansowych w Nowym Jorku[3]. W 1995 roku wprowadzony w tajniki tworzenia stron internetowych zaczął tworzyć własne strony internetowe i zaczął eksperymentować z hipertekstem. Na swojej stronie The Distorted Barbie stworzył rodzinę photoshopped barbie, czym naraził się firmie Mattel[4].

Twórczość

W 1997 roku Mark Napier stworzył swoje studio interaktywnej pracy, w którym wykorzystywał oprogramowanie jako medium. Eksperymentował z takimi utworami jak Digital Landfill i Internet shredder 1.0 (1998)[5]. Oba utwory zostały uwzględnione w przełomowym programie „net_condition” w ZKM w Karlsruhe i przyciągnęły uwagę krytyczną. W ciągu następnych pięciu lat Napier badał sieciowe środowisko oprogramowania, tworząc prace, które podważyły definicję obiektu sztuki[6]. Do istotnych cech jego utworów należą: 1. odbiorca/widz może zmienić dzieło 2. dzieło reaguje na odbiorcę/widza 3. praca z dziełem polega na wprowadzaniu zmian przez widza/odbiorcę 4. sztuka jest masowo publiczna i może być zmieniona przez każdego, kto ma dostęp do sieci[7].

Utwory te istnieją częściowo jako przedstawienia, częściowo jako miejsca odwiedzane przez widza, częściowo jako kompozycje, takie jak muzyka, które zachowują się inaczej i zmieniają w zależności od okoliczności, w których są odtwarzane. Nadrzędnym doświadczeniem jest to, że przedmiot artystyczny jest bezcielesny, istnieje w wielu miejscach jednocześnie, a wielu autorów przyczynia się do powstawania i zmian dzieła, bez wyraźnego punktu końcowego. Grafika znajduje się w algorytmie, procesie, który przejawia się w niekończącej się serii wystąpień na ekranie[8].

W 2013 roku Napier stworzył aplikację na Androida (Kaarme Scholarship Search), która umożliwiła osobom wyszukującym zarówno studia, jak i stypendia. Ta aplikacja zapewnia uczniom szkół średnich witrynę podobną do LinkedIn, na której mogą łączyć się ze szkołami wyższymi, doradcami i znajdować zasoby potrzebne do zdobycia wykształcenia. Projekt ten był pierwszym krokiem firmy w kierunku aplikacji mobilnych, które są technologią o kluczowym znaczeniu dla demograficznej szkoły średniej[9].

Napier otrzymywał granty od Creative Capital, NYFA i Greenwall Foundation. Otrzymał także zlecenie na tworzenie dzieł dla SFMOMA, Whitney Museum i Guggenheim. Prace Napiera były także wystawiane w Centre Pompidou, PS1, Walker Arts Center, Ars Electronica, The Kitchen, Kunstlerhaus Vienna, Transmediale, Bard College, Princeton Art Museum, ASCII Digital Festival, Galerii Bitform w Seulu i La Villette w Paryżu[10].

Nagrody i wyróżnienia

  • 1999 – Wyróżnienie Ars Electronica dla projektu Shredder
  • 2000 – Nagroda Towarzystwa Fraunhofera za projekt Point-to-Point
  • 2001 – Dotacja Greenwall Foundation na projekt Point-to-Point
  • 2001 – staż w Computer Arts
  • 2001 – Nominacja do nagrody Webby Award w kategorii sztuka
  • 2002 – Grant Kapitał Kreatywny
  • 2007 – Nagroda New York Foundation za pracę na rzecz sztuki cyfrowej.

Przypisy

  1. ↑ Jon Ippolito, Ten Myths of Internet Art, „Leonardo vol. 35, issue 5”, październik 2002, s. 485–498.
  2. ↑ https://www.guggenheim.org/artwork/artist/mark-napier [dostęp 2020-01-26].
  3. ↑ Mark Tribe, Reena Jana, New media Art – Introduction [dostęp 2020-01-26].
  4. ↑ The Distorted Barbie, users.rcn.com [dostęp 2020-07-09].
  5. ↑ THE SHREDDER BY MARK NAPIER – ADA | Archive of Digital Art, www.digitalartarchive.at [dostęp 2019-12-28].
  6. ↑ Mark Napier, Creative Capital [dostęp 2019-12-28] (ang.).
  7. ↑ Susan Morris, Museums & New Media Art, październik 2001 [dostęp 2020-01-26].
  8. ↑ Sven Lutticken, The art of theft, „New Left Reviev”, London, styczeń 2002, 89 i n.
  9. ↑ Christiane Paul, Public Cultural Production Art (Software) [dostęp 2020-02-26].
  10. ↑ Winnie Soon, The Public Interface as an Art-Making Enabler, „Parsons Journal for Information Mapping”, New York 2011 [dostęp 2020-01-26].