Markus Eisenbichler

Markus Eisenbichler

(c) Ailura, CC BY-SA 3.0 AT
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1991 Bad Reichenhall
Klub	TSV Siegsdorf
Debiut w PŚ	30 grudnia 2011 w Oberstdorfie (30. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	30 grudnia 2011 w Oberstdorfie (30. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	11 grudnia 2016 w Lillehammer (3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	22 marca 2019 w Planicy
Rekord życiowy	248,0 m na Letalnicy w Planicy (25 marca 2017)[1]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy Igrzyska olimpijskie brąz Pekin 2022 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Lahti 2017 norm. druż. miesz. złoto Seefeld 2019 duża złoto Seefeld 2019 duża druż. złoto Seefeld 2019 norm. druż. miesz. złoto Oberstdorf 2021 norm. druż. miesz. złoto Oberstdorf 2021 duża druż. brąz Lahti 2017 normalna Mistrzostwa świata w lotach srebro Planica 2020 drużynowo srebro Vikersund 2022 drużynowo brąz Planica 2020 indywidualnie
Inne nagrody
Puchar Świata 2. miejsce 2020/2021 Puchar Świata w lotach 2. miejsce 2018/2019 3. miejsce 2020/2021 Turniej Czterech Skoczni 2. miejsce 2018/2019 Willingen Six 3. miejsce 2021 Planica 7 2. miejsce 2019 3. miejsce 2021 Letni Puchar Kontynentalny 1. miejsce 2016 FIS Cup 2. miejsce 2012/2013

Markus Eisenbichler (ur. 3 kwietnia 1991 w Bad Reichenhall^[2]) − niemiecki skoczek narciarski, zawodnik klubu TSV Siegsdorf. Drużynowy brązowy medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2022. Indywidualny mistrz świata z dużej skoczni z 2019 oraz brązowy medalista ze skoczni normalnej z 2017, mistrz świata w drużynie mieszanej z 2017, 2019 i 2021 oraz w drużynie męskiej z 2019 i 2021. Indywidualny brązowy medalista mistrzostw świata w lotach z 2020, srebrny medalista drużynowy z 2020 i 2022. Drugi zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2020/2021.

Przebieg kariery

Do 2012

Skoki narciarskie zaczął uprawiać w wieku 7 lat, za namową swojego kolegi^[3]. Wielokrotnie startował w lokalnych zawodach dziecięcych w obsadzie międzynarodowej rozgrywanych głównie w Niemczech. W rywalizacji juniorskiej nie odniósł jednak większych sukcesów i nigdy nie wystartował w mistrzostwach świata juniorów^[4].

W oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą FIS zadebiutował w czerwcu 2006 – w Bischofshofen w konkursie FIS Cup zajął 27. lokatę spośród 29 sklasyfikowanych zawodników^[4][5]. W sezonie 2008/2009 rozpoczął starty w Pucharze Kontynentalnym. Pierwsze punkty zdobył w grudniu 2008 w Engelbergu, zajmując 20. pozycję^[6]. 2 lutego 2010 w Klingenthal zadebiutował w kwalifikacjach do zawodów Pucharu Świata, nie uzyskał jednak awansu do konkursu głównego^[7]. W lutym 2011 w Zakopanem po raz pierwszy stanął na podium konkursu Pucharu Kontynentalnego, zajmując drugie miejsce^[8].

W sierpniu 2011 po raz pierwszy wystartował w Letnim Grand Prix. W zawodach w Ałmaty zajął 19. miejsce. 30 grudnia 2011 w swoim debiucie w konkursie głównym tego cyklu, Eisenbichler zdobył punkt Pucharu Świata. W rozgrywanym systemem KO konkursie 60. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie po skoku na 111 m uzyskał 43. notę pierwszej serii, ale wyeliminował w bezpośrednim pojedynku Martina Schmitta, dzięki czemu wystartował również w serii drugiej. W sezonie zimowym 2011/2012 dwukrotnie stawał też na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego^[9].

Lata 2012–2014

Pod koniec sierpnia 2012, podczas skoku treningowego na Schattenbergschanze w Oberstdorfie, tuż po wybiciu z progu, w wyniku zbyt agresywnego wychylenia sylwetki i otrzymania silnego podmuchu wiatru, stracił panowanie nad lotem, wykonując salto w powietrzu i upadł, uderzając plecami w zeskok^[10]. W wyniku tego zdarzenia doznał złamania trzeciego kręgu piersiowego, uszkodzenia czterech kolejnych kręgów i czasowo stracił czucie w dolnych partiach ciała, spędzając około miesiąca leżąc. Mimo tak poważnych obrażeń stosunkowo szybko powrócił do zdrowia i wznowił treningi^[11], a już w połowie stycznia 2013 powrócił do rywalizacji w zawodach międzynarodowych pod egidą FIS, zajmując 19. pozycję w zawodach Pucharu Kontynentalnego w Bischofshofen^[12].

W sezonie 2013/2014, początkowo startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. W styczniu 2014 w Sapporo odniósł w tym cyklu dwa zwycięstwa i znalazł się w składzie na konkursy Pucharu Świata rozgrywane tydzień później na tej samej skoczni. W zawodach tych dwukrotnie zajął 8. miejsce. W dalszej części sezonu jeszcze kilkukrotnie zdobył punkty PŚ, a w PK raz zajął miejsce na podium. Wystartował w Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2014, które ukończył na 38. miejscu^[13].

Sezon 2014/2015

W Letnim Grand Prix 2014 najwyżej klasyfikowany był na 12. miejscu w zawodach w Hakubie, zaś w Letnim Pucharze Kontynentalnym dwukrotnie zajmował miejsca na podium^[14]. W sezonie zimowym 2014/2015 regularnie występował w Pucharze Świata, najczęściej zajmując lokaty w drugiej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany indywidualnie był na 6. pozycji, którą zajął dwukrotnie: w grudniu 2014 w Engelbergu i w styczniu 2015 w Zakopanem. W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015, gdzie zajął 10. miejsce indywidualnie na skoczni dużej oraz 5. w drużynie męskiej^[14]. Sezon 2014/2015 Pucharu Świata zakończył na 15. pozycji w klasyfikacji generalnej z 529 punktami^[15].

Sezon 2015/2016

W Letnim Grand Prix 2015 najwyżej znalazł się na 15. miejscu, w sierpniowym konkursie w Wiśle. W sezonie zimowym 2015/2016 początkowo startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Po tym, jak na przełomie stycznia i lutego 2016 zwyciężył w konkursie tego cyklu w Bischofshofen i zajął 2. miejsce w Planicy, znalazł się w niemieckiej kadrze na zawody Pucharu Świata. Tu najwyżej klasyfikowany był na 15. miejscu, w lutowych zawodach w Vikersund, poza tym najczęściej zajmując miejsca w trzeciej dziesiątce. W marcu 2016 w Czajkowskim jeszcze raz zwyciężył w konkursie Pucharu Kontynentalnego^[16].

Sezon 2016/2017

W ramach Letniego Pucharu Kontynentalnego 2016 zwyciężył w pięciu konkursach^[17], dzięki czemu zajął 1. miejsce w klasyfikacji generalnej tego cyklu^[4]. W Letnim Grand Prix 2016 najwyżej klasyfikowany był na 5. miejscu, w październikowych zawodach w Klingenthal^[17].

W sezonie zimowym 2016/2017 Eisenbichler powrócił do regularnych występów w Pucharze Świata. Rozpoczął go od 7. lokaty w Ruce, a w kolejnych startach zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce. 11 grudnia 2016 po raz pierwszy w karierze stanął na podium konkursu indywidualnego Pucharu Świata, zawody w Lillehammer kończąc na 3. miejscu. W styczniu 2017 najwyżej sklasyfikowany był na 4. pozycji, w zawodach w Garmisch-Partenkirchen w ramach 65. Turnieju Czterech Skoczni oraz w Zakopanem, a w lutym na 6. miejscu, w konkursie w Sapporo^[17].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Zdobył tam brązowy medal w zawodach indywidualnych na skoczni normalnej, a także, wraz z Cariną Vogt, Svenją Würth i Andreasem Wellingerem, złoty w konkursie drużyn mieszanych. Na skoczni dużej indywidualnie był 13., a w drużynie męskiej 4. W marcowych zawodach Pucharu Świata jeszcze dwukrotnie stanął na podium: w ramach Raw Air 2017 zajął 3. miejsce w Oslo, na tej samej pozycji ukończył również pierwszy konkurs w Planicy^[17]. Sezon 2016/2017 Pucharu Świata zakończył na 8. miejscu w klasyfikacji generalnej z 807 punktami^[15].

Sezon 2017/2018

W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata zajmował naprzemiennie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Raz stanął na podium konkursu indywidualnego – 4 marca 2018 w Lahti zajął 2. pozycję^[18]. Sezon zakończył na 10. lokacie w klasyfikacji generalnej z 597 punktami^[15]. W styczniu 2018 wystartował w Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018, gdzie zajął 11. miejsce indywidualnie i 4. w drużynie. W lutym znalazł się w reprezentacji Niemiec na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2018. Wystąpił tylko w konkursach indywidualnych, zajmując 8. miejsce na skoczni normalnej i 14. na dużej^[18].

Sezon 2018/2019

W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata najczęściej kończył zawody w pierwszej dziesiątce. W ramach 67. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w Oberstdorfie oraz Garmisch-Partenkirchen, a następnie był 13. w Innsbrucku i 5. w Bischofshofen^[19]. Pozwoliło mu to zająć 2. pozycję w klasyfikacji generalnej turnieju^[15]. W lutym 2019 dwukrotnie stanął na podium zawodów lotów narciarskich w Oberstdorfie, zajmując 3. i 2. lokatę, był również 2. w drugim konkursie w Willingen^[19].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019. Zdobył na nich złoty medal w zawodach indywidualnych na skoczni dużej, jak również w drużynie męskiej (wraz z Karlem Geigerem, Richardem Freitagiem i Stephanem Leyhe) oraz zespole mieszanym (wraz z Kathariną Althaus, Juliane Seyfarth i Geigerem). Indywidualnie na skoczni normalnej zajął 7. miejsce. 22 marca 2019 w Planicy odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w konkursie indywidualnym Pucharu Świata. Dwa dni później w kończących sezon zawodach zajął 3. pozycję^[19]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata 2018/2019 zakończył na 7. lokacie z 937 punktami, z kolei w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2018/2019 znalazł się na 2. miejscu z 371 punktami^[15].

Sezon 2019/2020

W Letnim Grand Prix 2019 najwyżej klasyfikowany był na 4. miejscu, w lipcowych zawodach w Wiśle. W Pucharze Świata 2019/2020 osiągał wyniki gorsze niż w trzech poprzednich sezonach, zajmując głównie miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Raz stanął na podium – w ramach Raw Air 2020 był 2. w Lillehammer^[20]. Sezon zakończył na 23. pozycji w klasyfikacji generalnej z 304 punktami^[15].

Sezon 2020/2021

Zwyciężył w dwóch pierwszych konkursach indywidualnych sezonu 2020/2021 Pucharu Świata w Wiśle i Ruce, a w kolejnych zawodach w Ruce zajął 2. miejsce. Zajmował pozycję lidera cyklu^[21], którą stracił po kolejnym konkursie, rozgrywanym w Niżnym Tagile, na rzecz Halvora Egnera Graneruda. Zawody te zakończył na 28. lokacie po krótkim skoku w drugiej serii oddanym w trudnych warunkach^[22]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie zdobył na nich brązowy medal, a w drużynie, wraz z Constantinem Schmidem, Piusem Paschke i Karlem Geigerem – srebrny^[21].

W dalszej części sezonu regularnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce indywidualnych zawodów Pucharu Świata. W grudniu 2020 raz stanął na podium – był 2. w drugim konkursie w Engelbergu. W styczniu 2021 był 2. w Zakopanem i 3. w drugim konkursie w Willingen, zaś w lutym był 3. w drugim konkursie w Klingenthal^[21].

Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. Indywidualnie zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej zajął 17. miejsce, zaś w konkursach drużynowych zdobył złote medale: w zespole mieszanym wraz z Kathariną Althaus, Anną Rupprecht i Karlem Geigerem, a w drużynie męskiej z Piusem Paschke, Severinem Freundem i Geigerem. W marcowych zawodach Pucharu Świata w Planicy zajął między innymi 2. i 3. pozycję indywidualnie^[21]. Sezon zakończył na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej z 1190 punktami, o 382 za Halvorem Egnerem Granerudem. Zajął również 3. pozycję w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2020/2021^[15].

Sezon 2021/2022

W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce. W listopadzie 2021 dwukrotnie ukończył zawody w Ruce na 2. pozycji. W grudniowych konkursach cyklu najwyżej klasyfikowany był na 4. lokacie. W ramach 70. Turniej Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, a w styczniu 2022 jeszcze dwukrotnie stanął na podium zawodów indywidualnych Pucharu Świata – w obu konkursach w Titisee-Neustadt zajął 3. pozycję. Wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich 2022. Indywidualnie zajął 31. miejsce na skoczni normalnej oraz 5. na dużej, a w drużynie męskiej, wraz z Constantinem Schmidem, Stephanem Leyhe i Karlem Geigerem, zdobył brązowy medal^[23].

W ramach Raw Air 2022 zajął 2. miejsce w pierwszym konkursie w Oslo. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, na których indywidualnie zajął 18. lokatę, a w drużynie, wraz z Severinem Freundem, Andreasem Wellingerem i Karlem Geigerem, zdobył srebrny medal^[23]. Sezon 2021/2022 Pucharu Świata ukończył na 6. pozycji w klasyfikacji generalnej z 950 punktami^[15].

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

2018 Pjongczang	–	8. miejsce (K-98), 14. miejsce (K-125)
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	31. miejsce (K-95), 5. miejsce (K-125)

Drużynowo

2022 Pekin/Zhangjiakou

–

brązowy medal[a]

Starty M. Eisenbichlera na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
8.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	106,0 m	106,5 m	240,2 pkt	19,1 pkt	Andreas Wellinger
14.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	130,0 m	130,5 m	255,4 pkt	30,3 pkt	Kamil Stoch
31.	6 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	indywid.	92,0 m	–	118,4 pkt	156,6 pkt	Ryōyū Kobayashi
5.	12 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	indywid.	137,5 m	139,5 m	275,7 pkt	20,4 pkt	Marius Lindvik
3.	14 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	druż.[a]	136,0 m	139,5 m	922,9 pkt (256,9 pkt)	19,8 pkt	Austria

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

2015 Falun	–	10. miejsce (K-120)
2017 Lahti	–	brązowy medal (K-90), 13. miejsce (K-116)
2019 Seefeld/Innsbruck	–	złoty medal (K-120), 7. miejsce (K-99)
2021 Oberstdorf	–	17. miejsce (K-95), 17. miejsce (K-120)

Drużynowo

2015 Falun	–	5. miejsce (K-120)[b]
2017 Lahti	–	złoty medal (drużyna mieszana/K-90)[c], 4. miejsce (K-116)[d]
2019 Seefeld/Innsbruck	–	złoty medal (K-120)[e], złoty medal (drużyna mieszana/K-99)[f]
2021 Oberstdorf	–	złoty medal (K-120)[g], złoty medal (drużyna mieszana/K-95)[h]

Starty M. Eisenbichlera na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
10.	26 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	indywid.	122,5 m	127,5 m	227,9 pkt	40,8 pkt	Severin Freund
5.	28 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	druż.[b]	120,5 m	119,5 m	809,2 pkt (193,7 pkt)	63,4 pkt	Norwegia
3.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	95,0 m	100,5 m	263,6 pkt	7,2 pkt	Stefan Kraft
1.	26 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	druż. mix.[c]	95,5 m	99,5 m	1035,5 pkt (264,0 pkt)	–
13.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	125,5 m	123,5 m	258,0 pkt	21,3 pkt	Stefan Kraft
4.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[d]	130,5 m	130,5 m	1052,9 pkt (281,1 pkt)	51,3 pkt	Polska
1.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	131,5 m	135,5 m	279,4 pkt	–
1.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[e]	128,0 m	128,5 m	987,5 pkt (259,3 pkt)	–
7.	1 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	indywid.	91,0 m	102,5 m	210,5 pkt	7,8 pkt	Dawid Kubacki
1.	2 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	druż. mix.[f]	104,5 m	107,0 m	1012,2 pkt (256,6 pkt)	–
17.	27 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	indywid.	98,5 m	95,5 m	241,1 pkt	27,7 pkt	Piotr Żyła
1.	28 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	druż. mix.[h]	100,0 m	98,5 m	1000,8 pkt (250,5 pkt)	–
17.	5 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	122,5 m	134,0 m[i]	231,8 pkt	44,7 pkt	Stefan Kraft
1.	6 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[g]	135,0 m	138,5 m	1046,6 pkt (270,6 pkt)	–

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich

Indywidualnie

2014 Harrachov	–	38. miejsce
2018 Oberstdorf	–	11. miejsce
2020 Planica	–	brązowy medal
2022 Vikersund	–	18. miejsce

Drużynowo

2018 Oberstdorf	–	4. miejsce[j]
2020 Planica	–	srebrny medal[k]
2022 Vikersund	–	srebrny medal[l]

Starty M. Eisenbichlera na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
38.	14–15 marca	2014	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	indywid.	160,5 m	–	–[m]	–[m]	132,1 pkt	258,9 pkt	Severin Freund
11.	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	197,5 m	205,5 m	203,0 m	–[m]	560,1 pkt	91,8 pkt	Daniel-André Tande
4.	21 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	druż.[j]	200,0 m		210,5 m		1581,2 pkt (379,4 pkt)	80,8 pkt	Norwegia
3.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	220,0 m	247,0 m	234,5 m	230,0 m	859,3 pkt	17,9 pkt	Karl Geiger
2.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.[k]	230,0 m		236,5 m		1708,5 pkt (453,9 pkt)	19,2 pkt	Norwegia
18.	11–12 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	indywid.	185,0 m	204,5 m	213,5 m	206,0 m	710,0 pkt	144,2 pkt	Marius Lindvik
2.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[l]	211,5 m		213,0 m		1583,5 pkt (378,3 pkt)	128,0 pkt	Słowenia

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	22 marca	2019	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	238,5 m	233,0 m	445,0 pkt	* P7 2019, Loty 2018/2019
2.	22 listopada	2020	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	137,5 m	134,0 m	267,6 pkt
3.	28 listopada	2020	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	146,0 m	141,0 m	313,4 pkt

Miejsca na podium

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	11 grudnia	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	128,5 m	135,0 m	286,2 pkt	3.	3,7 pkt	Kamil Stoch
2.	12 marca	2017	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	125,5 m	128,5 m	244,1 pkt	3.	23,4 pkt	Stefan Kraft
3.	24 marca	2017	Planica	Letalnica	K-200	HS-225	243,5 m	236,0 m	461,8 pkt	3.	28,4 pkt	Stefan Kraft
4.	4 marca	2018	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	124,5 m	129,5 m	286,0 pkt	2.	28,2 pkt	Kamil Stoch
5.	30 grudnia	2018	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	133,0 m	129,0 m	281,9 pkt	2.	0,4 pkt	Ryōyū Kobayashi
6.	1 stycznia	2019	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	138,0 m	135,0 m	264,7 pkt	2.	1,9 pkt	Ryōyū Kobayashi
7.	1 lutego	2019	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	224,5 m	222,5 m	423,3 pkt	3.	6,8 pkt	Timi Zajc
8.	2 lutego	2019	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	219,5 m	237,5 m	426,5 pkt	2.	0,5 pkt	Ryōyū Kobayashi
9.	17 lutego	2019	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	140,0 m	141,5 m	252,8 pkt	2.	21,6 pkt	Ryōyū Kobayashi
10.	22 marca	2019	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	238,5 m	233,0 m	445,0 pkt	1.	–
11.	24 marca	2019	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	227,0 m	235,0 m	442,5 pkt	3.	22,4 pkt	Ryōyū Kobayashi
12.	9 marca	2020	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	138,0 m	120,5 m	278,6 pkt	2.	0,4 pkt	Peter Prevc
13.	22 listopada	2020	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	137,5 m	134,0 m	267,6 pkt	1.	–
14.	28 listopada	2020	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	146,0 m	141,0 m	313,4 pkt	1.	–
15.	29 listopada	2020	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	141,0 m	131,0 m	272,1 pkt	2.	9,9 pkt	Halvor Egner Granerud
16.	20 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	134,0 m	137,5 m	303,7 pkt	2.	1,7 pkt	Halvor Egner Granerud
17.	24 stycznia	2021	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	129,5 m	128,5 m	264,2 pkt	2.	1,7 pkt	Robert Johansson
18.	31 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	143,0 m	–	132,9 pkt	3.	21,4 pkt	Halvor Egner Granerud
19.	7 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	138,0 m	141,5 m	285,7 pkt	3.	2,8 pkt	Halvor Egner Granerud
20.	25 marca	2021	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	232,5 m	238,5 m	445,1 pkt	2.	7,4 pkt	Ryōyū Kobayashi
21.	28 marca	2021	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	221,0 m	230,0 m	447,9 pkt	3.	11,4 pkt	Karl Geiger
22.	27 listopada	2021	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	136,5 m	132,0 m	304,4 pkt	3.	20,1 pkt	Ryōyū Kobayashi
23.	28 listopada	2021	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	145,0 m	135,5 m	305,2 pkt	3.	6,7 pkt	Anže Lanišek[24]
24.	1 stycznia	2022	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	141,0 m	143,5 m	291,0 pkt	2.	0,2 pkt	Ryōyū Kobayashi
25.	22 stycznia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	132,5 m	132,0 m	273,9 pkt	3.	14,4 pkt	Karl Geiger
26.	23 stycznia	2022	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	135,0 m	134,5 m	275,3 pkt	3.	7,4 pkt	Karl Geiger
27.	5 marca	2022	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	130,0 m	130,0 m	268,8 pkt	2.	1,6 pkt	Marius Lindvik

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

stan na 18 grudnia 2022

Sezon 2009/2010
																							punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	-	-	-	-	-	0
Sezon 2011/2012
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	30	q	-	-	48	50	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	1
Sezon 2013/2014
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	q	45	-	-	-	-	-	-	8	8	11	35	-	-	-	-	q	29	q	22	99
Sezon 2014/2015
																															punkty
8	12	11	40	8	14	21	8	6	44	q	q	32	9	6	14	31	13	12	13	12	15	13	8	19	15	q	7	24	31	22	529
Sezon 2015/2016
																													punkty
-	-	-	-	-	-	-	41	q	-	-	-	-	-	-	-	21	32	15	26	18	30	31	21	-	-	28	28	-	61
Sezon 2016/2017
																										punkty
7	15	6	7	3	7	5	6	4	29	13	11	22	4	18	8	22	6	9	-	-	3	4	38	3	4	807
Sezon 2017/2018
																						punkty
15	5	14	4	20	12	5	9	14	8	10	10	33	12	6	2	32	16	10	7	14	12	597
Sezon 2018/2019
																												punkty
15	15	25	32	10	48	6	2	2	13	5	q	6	26	10	16	3	2	10	-	36	2	10	15	9	5	1	3	937
Sezon 2019/2020
																											punkty
50	23	31	36	15	23	41	11	10	27	14	-	-	-	-	12	26	34	26	28	16	11	14	17	17	2	44	304
Sezon 2020/2021
																									punkty
1	1	2	28	4	4	2	5	7	6	35	4	4	8	2	8	3	9	3	14	12	30	2	8	3	1190
Sezon 2021/2022
																												punkty
6	8	3	3	5	4	40	27	35	7	2	8	8	30	10	3	3	29	11	4	8	6	2	4	14	9	34	24	950
Sezon 2022/2023
																																punkty
13	20	16	10	21	9	27	30																									116
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

stan po zakończeniu sezonu 2021/2022

Sezon 2014/2015
					1	-	2	2	6
Sezon 2015/2016
				-	-	-	-	-	5
Sezon 2016/2017
				2	1	3	2	5	2
Sezon 2017/2018
		4	2	3	2	1	4	4	2
Sezon 2018/2019
			2	1	-	2	5	2	2
Sezon 2019/2020
					5	6	1	-	-
Sezon 2020/2021
					2	6	3	-	1
Sezon 2021/2022
			2	6	2	4	3	5	5
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Raw Air

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Willingen Six

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Planica 7

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

stan po zakończeniu LGP 2022

2011
											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	19	-	-	12
2013
											punkty
-	-	-	-	15	19	-	-	-	-	22	37
2014
									punkty
24	31	24	12	17	-	-	-	21	60
2015
											punkty
15	39	16	50	28	16	-	-	-	-	31	49
2016
										punkty
-	-	13	-	-	-	-	-	-	5	65
2017
									punkty
-	15	-	-	-	-	-	-	21	26
2018
									punkty
-	-	-	9	-	-	-	-	25	35
2019
								punkty
4	21	17	-	-	-	31	24	81
2021
								punkty
5	7	-	-	-	-	37	-	81
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

stan po zakończeniu LGP 2021

2019
							4	-	-
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	18 stycznia	2014	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	124,0 m	137,5 m	262,7 pkt
2.	19 stycznia	2014	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	136,5 m	137,0 m	287,8 pkt
3.	31 stycznia	2016	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	134,0 m	–	138,8 pkt
4.	12 marca	2016	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	141,5 m	139,0 m	282,8 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	27 lutego	2011	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	128,5 m	124,5 m	253,4 pkt	2.	1,9 pkt	Thomas Thurnbichler
2.	14 grudnia	2011	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-125	HS-140	128,0 m	132,0 m	247,8 pkt	3.	7,0 pkt	Michael Hayböck
3.	12 lutego	2012	Iron Mountain	Pine Mountain	K-120	HS-133	129,0 m	138,5 m	266,5 pkt	2.	25,8 pkt	Marinus Kraus
4.	18 stycznia	2014	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	124,0 m	137,5 m	262,7 pkt	1.	–
5.	19 stycznia	2014	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	136,5 m	137,0 m	287,8 pkt	1.	–
6.	14 lutego	2014	Brotterode	Inselbergschanze	K-105	HS-117	114,0 m	114,0 m	259,7 pkt	2.	12,5 pkt	Karl Geiger
7.	31 stycznia	2016	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	134,0 m	–	138,8 pkt	1.	–
8.	7 lutego	2016	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-139	129,5 m	133,5 m	259,7 pkt	2.	16,3 pkt	Philipp Aschenwald
9.	12 marca	2016	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	141,5 m	139,0 m	282,8 pkt	1.	–

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

stan po zakończeniu sezonu 2021/2022

Sezon 2008/2009
																																	punkty
-	-	-	-	-	-	56	20	19	44	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	23	24	-	-	-	-	15	15	-	-	-	-	70
Sezon 2009/2010
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	30	50	55	-	-	-	-	-	48	-	-	26	31	28	29	11
Sezon 2010/2011
																													punkty
-	-	-	-	-	-	dq	40	-	-	-	-	-	29	28	13	5	dq	28	-	-	30	8	17	2	45	21	23	11	242
Sezon 2011/2012
																											punkty
49	40	23	3	17	24	-	-	-	-	-	-	-	32	13	34	30	2	5	8	13	26	27	-	-	-	-	296
Sezon 2012/2013
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	19	dq	12	14	66	49	-	-	-	-	-	-	-	30	15	-	-	-	-	69
Sezon 2013/2014
																								punkty
77	18	39	8	-	-	12	8	15	13	1	1	39	22	2	46	12	40	14	14	8	-	-	-	514
Sezon 2015/2016
																											punkty
8	7	27	dq	22	-	-	44	58	-	-	4	11	10	11	1	10	2	-	-	-	-	-	22	5	1	8	597
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30   -  – zawodnik nie wystartował  dq  – dyskwalifikacja

Letni Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	13 września	2014	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	133,5 m	128,5 m	226,7 pkt	3.	32,4 pkt	Anže Lanišek
2.	28 września	2014	Trondheim	Granåsen	K-124	HS-140	128,5 m	131,5 m	257,8 pkt	2.	0,4 pkt	Karl Geiger
3.	11 września	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	136,5 m	141,0 m	259,2 pkt	1.	–
4.	17 września	2016	Stams	Brunnentalschanzen	K-105	HS-115	117,5 m	112,5 m	271,3 pkt	1.	–
5.	18 września	2016	Stams	Brunnentalschanzen	K-105	HS-115	113,0 m	114,5 m	253,8 pkt	1.	–
6.	25 września	2016	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	130,0 m	128,5 m	273,6 pkt	1.	–
7.	30 września	2016	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	138,0 m	140,5 m	280,1 pkt	1.	–

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

stan po zakończeniu LPK 2022

2010
															punkty
-	-	-	41	53	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
2011
										punkty
23	57	12	16	14	28	53	49	18	51	79
2013
										punkty
30	6	24	11	6	15	47	17	23	4	200
2014
														punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	3	19	11	18	10	2	215
2016
														punkty
13	12	-	-	-	-	6	1	1	1	7	1	1	-	618
2017
													punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	7	12	58
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30   -  - zawodnik nie wystartował  dq  – dyskwalifikacja

FIS Cup

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	9 lutego	2013	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	126,0 m	122,5 m	244,3 pkt	3.	5,9 pkt	David Winkler
2.	16 marca	2013	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	98,5 m	100,0 m	245,0 pkt	2.	0,5 pkt	Tobias Bogner
3.	17 marca	2013	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	97,0 m	104,5 m	254,0 pkt	2.	7,5 pkt	Michael Dreher

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu

stan po zakończeniu sezonu 2021/2022

Sezon 2006/2007
															punkty
27	36	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	4
Sezon 2008/2009
																						punkty
-	-	-	-	18	24	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	20
Sezon 2009/2010
																										punkty
-	-	-	11	12	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	46
Sezon 2012/2013
																					punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	3	11	-	-	5	7	2	2	325
Sezon 2013/2014
																								punkty
-	-	-	-	-	8	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	32
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30   -  − zawodnik nie wystartował  dq  – dyskwalifikacja

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• EISENBICHLER Markus - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-21]. (ang.).
• EISENBICHLER Markus 1991.04.03 GER. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2021-10-25].