Martín Tovar y Tovar

	Martín Tovar y Tovar
	Martín Tovar y Tovar
	; Martín Tovar y Tovar, obraz namalowany przez Antonio Herrera Toro
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1827 ; Caracas
Data i miejsce śmierci	17 grudnia 1902 ; Caracas
Narodowość	wenezuelska
Dziedzina sztuki	malarz

Martín Tovar y Tovar (ur. 10 lutego 1827 w Caracas, zm. 17 grudnia 1902 w Caracas) – wenezuelski malarz, pedagog, znany jako portrecista i malarz scen historycznych.

Życiorys

Autorretrato (1853)

Las verduras. Estudio al lapiz (1903)

Martín Tovar y Tovar był synem Antonio Maria Tovar, urzędnika hiszpańskiego rządu, który przeszedł na emeryturę po otrzymaniu poważnej kuli podczas wojny o niepodległość. Jego matka, Damiana Tovar Liendo, pochodziła z Caracas. Rodzina mieszkała na wygnaniu w Puerto Rico, ale wróciła do Wenezueli tuż przed narodzinami Martína^[1].

Pierwsze lekcje otrzymał od Celestino Martineza (1820-1855), który w wieku dziewiętnastu lat został instruktorem rysunku w Academia de Dibujo. Kolejno Tovar studiował w akademii Antonio José Carranza (1817-1893) oraz w Colegio La Paz u Carmelo Fernández^[2]. W 1844 wraz z Fernándezem i dwoma innymi artystami nabył warsztat litograficzny należący do niemieckich emigrantów Staplera i Müllera, która została nazwana Meneses y Tovar^[3].

La firma del Acta de Independencia (1883)

W 1850 wyjechał do Hiszpanii, gdzie zapisał się do Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda w Madrycie. Tam uczył się u José de Madrazo i jego syna, Federica de Madrazo y Kunz a także u Antonio M. Esquivel Patricio Rodrígueza, Francisco Joséa Fabre, Eduardo Cano i Ramona Rodrigueza. W 1851 otworzył zakład fotograficzny pod nazwą Fotografía Artística de Martín Tovar y Tovar, stając się jednym z pionierów fotografii w kraju. W 1852 przeniósł się do Paryża i zapisał się do Escuela de Bellas Artes pod kierunkiem Léona Cognieta^[4]. Trzy lata później wrócił do Wenezueli, ale pozostał tylko przez rok i ponownie wrócił do Paryża, aby kopiować obrazy wielkich artystów, z myślą o wykorzystaniu ich do utworzenia muzeum narodowego w Caracas. Jego propozycja została zaakceptowana, ale brak środków uniemożliwił jej realizację^[3].

W tym okresie skupił się na portretach i stworzył swój pierwszy autoportret Autorretrato (1853), w którym demonstruje ogromne zdolności do uchwycenia intymnych, indywidualnych cech modelu. Działalność portrecisty przyniosła Tovarowi wielką sławę. Najbardziej reprezentatywne dzieła z tego gatunku to Retrato de Josefina Gil de Zamora Pedrique, Retrato de Antonio Tovar (ojca artysty), Retrato de Ana Tovar y Tovar de Zuloaga i Retrato de Juana de Verrúe^[2]. Tovar miał psychologicznie podejście do modelu, patrząc w twarz uwidaczniał najbardziej znaczące cechy osobowości, nie zapominając o odpowiednim tle, które również zdobiły jego portrety. Ten aspekt łączy go z estetyką jego nauczycieli, braci Madrazo^[3].

W 1867 wziął udział w międzynarodowej wystawie International Exposition (1867) w Paryżu. W 1869 został dyrektorem Academia de Bellas Artes. W 1872 wystawił trzy swoje obrazy na pierwszej dorocznej wystawie wenezuelskich sztuk pięknych Primera Exposición Anual de Bellas Artes Venezolanas, zorganizowanej przez Jamesa Mudie Spence (1836-1878) i Antona Goeringa^[3].

W 1873 poślubił Teotiste Sánchez. W tym samym roku otrzymał zlecenie namalowania 30 portretów bohaterów z wojny o niepodległość i innych osób publicznych do sali eliptycznej Salón Elíptico w Federalnym Pałacu Legislacyjnym. W 1881 otrzymał kolejne zlecenie od prezydenta Antonio Guzmána Blanco na namalowanie dużego płótna przedstawiającego podpisanie wenezuelskiej deklaracji niepodległości, również do Salón Elíptico^[5]. Praca została zaprezentowana na Exposición Nacional de Venezuela w 1883 i została nagrodzona złotym medalem. Doprowadziło to do dalszych zleceń, tym razem upamiętniających bitwy pod Carabobo, Boyacá, Junín i Ayacucho^[2]^[6]. Po zbadaniu i szkicowaniu miejsc bitewnych, założył w Paryżu warsztat, który prowadził od 1887. Przed powrotem do Paryża w 1891 roku, Tovar przebywał w na wybrzeżu w miejscowości Macuto, w stanie Vargas, gdzie namalował serię krajobrazów^[3]. Do późnych lat 90. XIX w., podróżował między Paryżem a Caracas, tworząc portrety i sceny bitewne. Ukończył tylko trzy bitwy, La Batalla de Ayacucho została dokończona przez Antonio Herrerę Toro^[1].