Marullus

Marullus
prefekt Judei
Okres urzędowaniaod 37
do 41
PoprzednikMarcellus

Marullusprefekt Judei w latach 37-41.

Nowy cesarz Kaligula mianował Marullusa namiestnikiem Judei kilka dni po śmierci Tyberiusza.[1] Zastąpił on na tym stanowisku Marcellusa, który dzierżył ten urząd tylko przez kilka miesięcy.

Za urzędowania Marullusa pojawił się pierwszy głęboki kryzys w relacjach Rzymian z mieszkańcami Judei. Z powodu zatargu między zamieszkałymi w Aleksandrii Żydami i Grekami, Kaligula nakazał ustawienie swego złotego posągu w Świątyni Jerozolimskiej. Aby osiągnąć ten cel, rozkazał nowo mianowanemu legatowi Syrii, Publiuszowi Petroniuszowi, by wkroczył z silną armią do Judei. Petroniusz widząc jednak gwałtowny opór Żydów, napisał list do cesarza, ostrzegając go że ten czyn niechybnie doprowadzi do wybuchu buntu. Rozwścieczony tym Kaligula nakazał mu w liście popełnić samobójstwo, ale jako że został zamordowany w niedługim czasie po napisaniu tego listu (24 stycznia 41), dotarł on do Petroniusza dopiero po liście z wiadomością o śmierci cesarza. Dzięki temu Petroniusz uniknął popełnienia samobójstwa i odrzucił na dobre pomysł wzniesienia posągu Kaliguli w Jerozolimie.[2]

Marullus został odwołany w 41 przez cesarza Klaudiusza. Ten ostatni nie powołał po nim następcy, tylko zlikwidował prowincję Judeę i przekazał ją Herodowi Agryppie I.[3] Marullus był ostatnim rzymskim namiestnikiem noszącym tytuł prefekta (praefectus) Judei. Kolejni rzymscy zarządcy tej prowincji, począwszy od 44, nosili już tytuł prokuratora.

Marullus za swojego urzędowania nie wybijał żadnych monet.[4]

Przypisy

  1. Józef Flawiusz, Dawne dzieje Izraela, ks. XVIII, rozdz. 6, 10
  2. Józef Flawiusz, Dawne dzieje Izraela, ks. XVIII, rozdz. 8, 1-9
  3. Józef Flawiusz, Dawne dzieje Izraela, ks. XIX, rozdz. 5, 1 oraz Wojna żydowska, ks. II, rozdz. 11, 5
  4. Procurators Jewish Virtual Library