Marvin Hamlisch

Marvin Hamlisch
Ilustracja
Marvin Hamlisch (początek lat 70.)
Imię i nazwisko

Marvin Frederick Hamlisch

Data i miejsce urodzenia

2 czerwca 1944
Nowy Jork

Data i miejsce śmierci

6 sierpnia 2012
Los Angeles

Instrumenty

fortepian

Gatunki

musical, muzyka filmowa, pops

Zawód

kompozytor, dyrygent

Aktywność

1965–2012

Strona internetowa

Marvin Frederick Hamlisch (ur. 2 czerwca 1944 w Nowym Jorku, zm. 6 sierpnia 2012 w Los Angeles[1]) – amerykański kompozytor i dyrygent[2]. Hamlisch był jedną z 12 osób, które zdobyły wszystkie cztery nagrody: Emmy, Grammy, Oscar i Tony[3] (taka kolekcja czterech zdobytych nagród określana jest skrótem „EGOT”[4]). Był on jedną z dwóch osób (obok Richarda Rodgersa), które zdobyły te cztery wyróżnienia, a także nagrodę Pulitzera[5].

Życiorys

Młodość

Hamlisch urodził się na Manhattanie, jego rodzice, Lilly (z domu Schachter) i Max Hamlisch, byli urodzonymi w Wiedniu Żydami[6][7][8]. Jego ojciec był akordeonistą i szefem zespołu[1]. Hamlisch był cudownym dzieckiem i, przed piątymi urodzinami, zaczął imitować grę na pianinie, którą słyszał w radiu[5]. W 1951 roku, kilka miesięcy przed siódmymi urodzinami, został przyjęty do oddziału szkoły, który teraz nazywa się Juilliard School Pre-College Division[9].

Hamlisch rozpoczął karierę, pracując jako pianista podczas prób broadwayowskiego musicalu Zabawna dziewczyna (1964) z udziałem Barbry Streisand[9]. Do branży filmowej trafił po tym jak spotkał producenta Sama Spiegela podczas imprezy, na której Hamlisch był zatrudniony jako pianista[10]. Dzięki tej znajomości powstała muzyka do filmu Pływak[10]. W młodości jego ulubionymi musicalami były: My Fair Lady (1956), Gypsy (1959), West Side Story (1957) i Bye Bye Birdie (1960)[11]. Hamlisch uczęszczał do Queens College, gdzie w 1967 roku uzyskał stopień Bachelor of Arts[9].

Muzyka filmowa

Mimo że piosenka „The Travelin’ Life”, którą napisał będąc nastolatkiem (tytuł oryginalny: „Travelin’ Man”)[12], pojawiła się na debiutanckim albumie Lizy Minnelli[13], jego pierwszym przebojem, opublikowanym, gdy muzyk miał 21 lat, był utwór „Sunshine, Lollipops and Rainbows”[14]. Napisany wspólnie z Howardem Lieblingiem (autor słów)[15], nagrany został przez Lesley Gore, a singiel z tą piosenką w 1965 roku dotarł do miejsca 13. na liście Hot 100 „Billboardu”[16]. Pierwszą muzyką filmową jego autorstwa była skomponowana do filmu Pływak (1968)[17]. Później napisał on muzykę do kilku wczesnych filmów Woody’ego Allena, m.in. Bierz forsę i w nogi (1969) i Bananowy czubek (1971)[18]. Hamlisch był współautorem piosenki „California Nights” (autor słów: Howard Liebling)[19], nagranej przez Lesley Gore i wydanej pod koniec 1966 roku[20]. Wyprodukowany przez Boba Crewe’a singiel dotarł do pozycji 16. na liście Hot 100 w marcu 1967 roku[21].

Hamlisch (w wieku 29 lat) trzymający dwie z trzech statuetek Oscara, które zdobył w 1974 r.; obok muzyka (od lewej): Donald O’Connor, Debbie Reynolds i Cher

Wśród jego popularniejszych dzieł w latach 70. były adaptacje muzyki ragtime Scotta Joplina do filmu Żądło (1973), m.in. piosenka przewodnia z tej komedii kryminalnej, „The Entertainer”[22]. Ta instrumentalna aranżacja Hamlischa była numerem 1 na liście Adult Contemporary „Billboardu”[23], a w zestawieniu Hot 100 znalazła się na pozycji 3.[24]. Wielkie sukcesy przyniósł mu rok 1974, kiedy Hamlisch zdobył dwa Oscary za piosenkę tytułową i ścieżkę dźwiękową do filmu Tacy byliśmy oraz tę samą nagrodę za muzykę do obrazu Żądło[25]. Tym samym Hamlisch został drugą osobą, która podczas jednej ceremonii rozdania Oscarów wywalczyła trzy statuetki (wcześniej dokonał tego Billy Wilder)[26]. W tym samym roku wygrał on cztery nagrody Grammy, w tym dwie za materiał do dramatu romantycznego Tacy byliśmy[27]. W 1975 roku napisał temat muzyczny, który był motywem przewodnim porannego programu telewizyjnego Good Morning America[28]. Był też współautorem, wraz z ówczesną dziewczyną Carole Bayer Sager, piosenki „Nobody Does It Better” do filmu Szpieg, który mnie kochał (1977)[26], która była nominowana do Oscara[29]. W latach 80. odniósł sukces dzięki napisaniu ścieżki dźwiękowej do dramatów filmowych: Zwyczajni ludzie (1980) i Wybór Zofii (1982)[1]. W 1986 roku otrzymał nominację do Oscara za piosenkę do filmu Chór (1985)[30]. Jednym z ostatnich projektów, w których brał udział, był wyreżyserowany przez Stevena Soderbergha komediodramat kryminalny Intrygant (2009), w którym wystąpił Matt Damon[31]. Przed śmiercią ukończył swoją pierwszą książkę dla dzieci Marvin Makes Music, którą wydano wraz z płytą CD zawierającą piosenkę „The Music in My Mind” ze słowami autorstwa Ruperta Holmesa[32]. Był też autorem ścieżki dźwiękowej do filmu Wielki Liberace (2013), wyreżyserowanego przez Soderbergha, w którym zagrali Damon i Michael Douglas jako tytułowy Liberace[33].

Scena

W 1972 roku Hamlisch zagrał na fortepianie w przedstawieniu An Evening with Groucho w nowojorskiej sali koncertowej Carnegie Hall, gdzie głównym bohaterem wydarzenia był Groucho Marx; była to pierwsza ważniejsza praca sceniczna w dorobku kompozytora[3]. Hamlisch wystąpił jako akompaniator, natomiast Marx wspominał ze sceny swoją karierę w show-biznesie[34]. Występ opublikowany został na podwójnym albumie przez wydawnictwo A&M Records[35]. W 2018 roku materiał, nagrany podczas występu w Carnegie Hall, trafił (jako „kulturalnie, historycznie lub artystycznie znaczący”) na amerykańską listę National Recording Registry, prowadzoną przez Bibliotekę Kongresu[36].

Hamlisch skomponował muzykę do broadwayowskiego musicalu A Chorus Line, którego premiera miała miejsce w 1975 roku. Za tę pracę zdobył zarówno Tony Award[37] jak i nagrodę Pulitzera[38][39]. Kompozytor napisał też utwory do musicalu They’re Playing Our Song z 1978 roku, którego fabuła została luźno oparta na jego relacji z Carole Bayer Sager[40].

Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku jego związek z Bayer Sager zakończył się[41]. Musical Jean Seberg (1983), którego historię oparto na prawdziwym życiu aktorki, nie odniósł sukcesu w londyńskiej produkcji[42] wystawianej na scenach brytyjskiej kompanii teatralnej National Theatre[43] i nigdy nie grano go w Stanach Zjednoczonych[44]. Produkcja Smile (1986), która była przez krótki czas, bez powodzenia, wystawiana na Broadwayu[45]. Musical The Goodbye Girl Neila Simona z 1993 roku, będący adaptacją filmu Dziewczyna na pożegnanie (1977)[46], zamknięto po zaledwie 188 przedstawieniach[47].

Niedługo przed śmiercią, Hamlisch ukończył tworzenie muzyki do musicalowej wersji filmu Zwariowany profesor (1963)[48]. Przedstawienie było grane od lipca do sierpnia 2012 roku w Tennessee Performing Arts Center (TPAC) w Nashville[49]. Scenariusz do tego musicalu napisał Rupert Holmes, a reżyserem produkcji był Jerry Lewis[50].

Dyrygent

(c) Shel Secunda, CC BY-SA 4.0
Dyrygujący Hamlisch (2008)

Hamlisch był kierownikiem muzycznym i aranżerem trasy koncertowej Barbry Streisand po Stanach Zjednoczonych i Anglii z 1994 roku. Tę samą funkcję pełnił w specjalnym programie telewizyjnym, Barbra Streisand: The Concert, za który otrzymał dwie nagrody Emmy (1995: Outstanding Individual Achievement in Music and Lyrics[51], Outstanding Individual Achievement in Music Direction[52])[53]. W 1996 roku był on dyrygentem podczas trasy koncertowej promującej album Dedicated to the One I Love Lindy Ronstadt[54].

Hamlisch piastował stanowisko głównego dyrygenta orkiestr popowych w: Pittsburgh Symphony Orchestra (w 1995 został pierwszą osobą pełniącą tę funkcję w PSO)[55], Milwaukee Symphony Orchestra (2008–2012)[56], San Diego Symphony (2006–2012)[57][58], Seattle Symphony[59] (2008[60]–2012[61]), Dallas Symphony Orchestra (2010[62]–2012[61]), Buffalo Philharmonic Orchestra (2003–2007)[63], National Symphony Orchestra (2000[64]–2011[65]), Pasadena Symphony and Pops (2011[66]–2012[61]) oraz Baltimore Symphony Orchestra (1996–2000)[67]. Przed śmiercią Hamlisch przygotowywał się do objęcia posady głównego dyrygenta orkiestry Philly Pops (Philadelphia Orchestra), a także planował prowadzenie New York Philharmonic podczas koncertu sylwestrowego[68].

Wyróżnienia

Hamlisch przy fortepianie (2006)

Hamlisch był jedną z dwunastu osób, które uhonorowano nagrodami: Emmy, Grammy, Oscar i Tony[3]. Kolekcja wszystkich czterech nagród określane jest jako „EGOT”[4]. Muzyk jest jedną z dwóch osób, które zdobyły te cztery wyróżnienia oraz nagrodę Pulitzera (drugi laureat to Richard Rodgers)[5]. Jest on jedyną osobą, wyłączając reżyserów i scenarzystów, która w jeden wieczór zdobyła przynajmniej trzy statuetki Nagrody Akademii[69].

Hamlisch był też laureatem dwóch Złotych Globów[70]. Spośród 11 nominacji (1972–2010) w filmowych kategoriach Best Original Score (3) i Best Original Song (8) kompozytor obie nagrody zdobył w kategorii najlepsza piosenka: „Life Is What You Make It” (1972) i „The Way We Were” (1974)[71][72]. Był siedmiokrotnie nominowany do nagrody Emmy, a otrzymał cztery statuetki (dwukrotnie w 1995, 1999, 2001), w tym dwukrotnie za dyrygenturę telewizyjnych programów specjalnych z udziałem Barbry Streisand (1995, 2001)[73]. W 1976 roku uhonorowany został, wraz z Michaelem Bennettem, Jamesem Kirkwoodem, Nicholasem Dante i Edwardem Klebanem, nagrodą Pulitzera w dziedzinie twórczości dramatycznej za wkład muzyczny do broadwayowskiej produkcji A Chorus Line[38].

W 1986 roku Hamlisch został włączony do grona członków Songwriters Hall of Fame[74]. W 2008 roku wprowadzono go do Long Island Music Hall of Fame[75]. W tym samym roku Hamlischa uhonorowano przyjęciem w poczet amerykańskiej Theater Hall of Fame[76][77]. W 2009 roku Hamlisch został laureatem Lifetime Achievement Award podczas rozdania World Soundtrack Awards w belgijskim mieście Gandawa[78].

Oscary

Oscar za najlepszą piosenkę oryginalną
RokTytuł piosenkiTytuł filmuRezultatŹr.
1972„Life Is What You Make It”KotchNominacja[79]
1974„The Way We Were”Tacy byliśmyWygrana[25]
1978„Nobody Does It Better”Szpieg, który mnie kochałNominacja[29]
1979„The Last Time I Felt Like This”Za rok o tej samej porzeNominacja[80]
1980„Through the Eyes of Love”Zamki na lodzie (1978)Nominacja[81]
1986„Surprise Surprise”ChórNominacja[30]
1990„The Girl Who Used to Be Me”Shirley ValentineNominacja[82]
1997„I Finally Found Someone”Miłość ma dwie twarzeNominacja[83]
Oscar za najlepszą muzykę filmową
RokNazwa kategoriiTytuł filmuRezultatŹr.
1974Original Dramatic ScoreTacy byliśmyWygrana[25]
Original Song Score and Adaptation Score / Adaptation Score[a]ŻądłoWygrana
1983Original ScoreWybór ZofiiNominacja[84]

Życie prywatne

W maju 1989 roku Hamlisch poślubił Terre Blair, niezależną producentkę programów telewizyjnych, która była też dziennikarką telewizyjną zajmującą się przeprowadzaniem wywiadów[85][86]. Małżeństwo trwało aż do śmierci muzyka[1]. Poprzedni związek Hamlischa z tekściarką Carole Bayer Sager był inspiracją do powstania musicalu They’re Playing Our Song (1978)[87].

Śmierć

Hamlisch zmarł 6 sierpnia 2012 roku; powodem śmierci było zatrzymanie oddechu. Barbra Streisand w swoim oświadczeniu stwierdziła: „tym, co powodowało, że przebywanie z nim było przyjemnością, był jego błyskotliwie szybki umysł, jego szczodrość oraz doskonałe poczucie humoru”[45]. Aretha Franklin nazwała go „klasykiem i jedynym w swoim rodzaju”, a także jednym z „największych” (all-time great) aranżerów i producentów[88].

Upamiętnienie

W hołdzie pamięci Hamlischa 8 sierpnia o godzinie 20:00 (EDT) oświetlenie zadaszeń nad wejściami do 40 broadwayowskich teatrów zostało przygaszone na jedną minutę[89] [b]. Podczas nabożeństwa żałobnego, które odbyło się 18 września 2012 roku, Barbra Streisand, Aretha Franklin i Liza Minnelli śpiewały na zmianę piosenki skomponowane przez Hamlischa[91]. W trakcie ceremonii rozdania Oscarów w 2013 roku Streisand zaśpiewała ku pamięci kompozytora piosenkę „The Way We Were”, do której muzykę napisał Hamlisch[92].

Dzieła

Symfonia

19 listopada 1991 roku Dallas Symphony Orchestra wykonała rzadką symfoniczną suitę Anatomy of Peace[93] (Symphonic Suite in one Movement for Full Orchestra / Chorus / Child Vocal Soloist)[94]. W 1994 roku partytura wykonywana była w Paryżu, co miało upamiętnić lądowanie w Normandii[95]. Dzieło Hamlischa w 1992 roku zostało nagrane przez Dallas Symphony Orchestra (dyrygent: Eduardo Mata)[96].

Teatr

RokTytułUwagiŹr.
1973Huśtawkakompozycje taneczne[97]
1975A Chorus LineTony Award[37], nagroda Pulitzera[38]
1978They’re Playing Our Song
1983Jean Sebergmusical wystawiany w Royal National Theatre (Londyn)[98]
1986Smile[97]
1993The Goodbye Girl
2002Sweet Smell of SuccessTony Award (Original Musical Score)[99]
2002Imaginary Friendssztuka teatralna z muzyką[100]
2012The Nutty Professormusicalowa wersja filmu Zwariowany profesor (1963)[48]

Film

RokTytułTytuł oryginalnyUwagiŹr.
1968PływakThe Swimmerobsada: Burt Lancaster[101]
1969Bierz forsę i w nogiTake the Money and Runreż. Woody Allen[102]
1969Kwietniowe szaleństwaThe April Fools[103]
1970Move–[104]
1970Ostatni wojownikFlap[105]
1971Coś wielkiegoSomething Big[106]
1971Kotch–reż. Jack Lemmon[107]
1971Bananowy czubekBananasreż. Woody Allen[108]
1972Wojna między mężczyznami a kobietamiThe War Between Men and Women[109]
1973The World’s Greatest Athlete–[110]
1973Ocalić tygrysaSave the Tiger[111]
1973Tacy byliśmyThe Way We Werereż. Sydney Pollack[112]
1973ŻądłoThe Stingobsada: Paul Newman, Robert Redford, Robert Shaw[113]
1975Więzień Drugiej AleiThe Prisoner of Second Avenue[114]
1977Szpieg, który mnie kochałThe Spy Who Loved Mepiosenka przewodnia: „Nobody Does It Better”[115]
1977The Absent-Minded Waiter–krótkometrażowy, obsada: Steve Martin, film był nominowany do Oscara za najlepszy film krótkometrażowy[29][116]
1978Za rok o tej samej porzeSame Time, Next Year[117]
1978Zamki na lodzieIce Castles[118]
1979Zacznijmy od nowaStarting Overreż. Alan J. Pakula[119]
1979Rozdział drugiChapter Two[120]
1980Jak za dawnych, dobrych czasówSeems Like Old Times[121]
1980Zwyczajni ludzieOrdinary Peopleadaptacja muzyczna[122]
1980Gilda na żywoGilda LiveGilda Radner (postać: Lisa Loopner) zagrała na fortepianie „The Way We Were” (muz. Hamlisch)[123]
1982Wybór ZofiiSophie’s Choicereż. Alan J. Pakula; obsada: Meryl Streep, Kevin Kline[124]
1982Chcę być gwiazdą filmowąI Ought to Be in Pictures[125]
1983Romantyczna komediaRomantic Comedy[126]
1984Tramwaj zwany pożądaniemA Streetcar Named Desirefilm telewizyjny (produkcję uhonorowano 4 nagrodami Emmy[127])[128]
1985D.A.R.Y.L.–[129]
1985ChórA Chorus Linereż. Richard Attenborough; obsada: Michael Douglas[130]
1987Gdy nadchodzi czasWhen the Time Comesfilm telewizyjny[131]
1987Trzech mężczyzn i dzieckoThree Men and a Baby[132]
1987The Return of the Six-Million-Dollar Man and the Bionic Woman–[133]
1988Liza Minnelli in Sam Found Out: A Triple Play–kierownik muzyczny[134]
1988Mały NikitaLittle Nikita[135]
1988David: historia prawdziwaDavidfilm telewizyjny[136]
1989Styczniowy człowiekThe January Manobsada: Kevin Kline, Susan Sarandon, Mary Elizabeth Mastrantonio, Harvey Keitel, Danny Aiello, Rod Steiger, Alan Rickman; piosenka: „I Know the Feeling” (muz. Hamlisch)[137]
1989Shirley Valentine–piosenka: „The Girl Who Used to Be Me” (muz. Hamlisch)[138]
1989EksperciThe Experts[139]
1990Women and Men: Stories of Seduction–film telewizyjny[140]
1991Zamienione przy urodzeniuSwitched at Birth[141]
1991Brakujące elementyMissing Pieces[142][143]
1991Frankie i JohnnyFrankie and Johnnyobsada: Al Pacino, Michelle Pfeiffer[144]
1994Nastroje sercaSeasons of the Heart[145][146]
1996Miłość ma dwie twarzeThe Mirror Has Two Facesreż. Barbra Streisand; obsada: Barbra Streisand, Jeff Bridges, Lauren Bacall, George Segal, Pierce Brosnan[147]
2003Jak stracić chłopaka w 10 dniHow to Lose a Guy in 10 DaysHamlisch w filmie (portretując samego siebie) zagrał na fortepianie (akompaniując Kate Hudson i Matthew McConaugheyemu) piosenkę autorstwa Carly Simon, „You’re So Vain”[148][149]
2009IntrygantThe Informant!reż. Steven Soderbergh; obsada: Matt Damon[150]
2013Wielki LiberaceBehind the Candelabrareż. Steven Soderbergh; obsada: Michael Douglas, Matt Damon, Dan Aykroyd[151]

Uwagi

  1. ↑ Dwie pozycje (z trzech) wśród nominowanych zostały wyselekcjonowane (do ew. odebrania Oscara) za muzykę zaadaptowaną (Adaptation Score, m.in. Hamlisch), natomiast jedna pozycja nominowana była za Song Score i Adaptation Score.
  2. ↑ Tego typu pośmiertne upamiętnienie zwyczajowo poświęcone jest osobom, które miały znaczący wkład w sztukę teatralną[90].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Marvin Hamlisch – Telegraph (ang.). telegraph.co.uk, 2012-08-08. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-26)].
  2. ↑ Emily Freeman Brown: A Dictionary for the Modern Conductor. Scarecrow Press, 2015, s. 149. ISBN 978-0-8108-8401-4.
  3. ↑ a b c Robert Ignatius Letellier: Operetta: A Sourcebook Volume II. T. 2. Cambridge Scholars Publishing, 2015, s. 1166. ISBN 978-1-4438-8508-9.
  4. ↑ a b Celebrity Beat. „Jet”. 68 (10), s. 56, 1985-05-20. Johnson Publishing Company. ISSN 0021-5996 (ang.). 
  5. ↑ a b c Miloslav Rechcigl Jr.: Encyclopedia of Bohemian and Czech-American Biography. T. 1. AuthorHouse, 2016, s. 536. ISBN 978-1-5246-1987-9.
  6. ↑ Team Marvin Hamlisch: A Look Back: Marvin Hamlisch’s Musicals – The Music of Marvin Hamlisch – Get License for your next productions | Marvin Hamlisch (ang.). marvinhamlisch.us, 2018-03-17. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  7. ↑ The Way He Was: Marvin Hamlisch (1944–2012) – Jewish Voice (ang.). thejewishvoice.com, 2012-08-15. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  8. ↑ Marvin Hamlisch Biography (1944–) (ang.). filmreference.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-20)].
  9. ↑ a b c Overview for Marvin Hamlisch (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-02)].
  10. ↑ a b Margaret Lyons: Composer Marvin Hamlisch Dead at 68 -- Vulture (ang.). vulture.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  11. ↑ Pat Cerasaro: InDepth InterView: Marvin Hamlisch (ang.). broadwayworld.com, 2010-07-22. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  12. ↑ Dave DiMartino: Music in the 20th Century. T. 2. Routledge, 2016, s. 271. ISBN 978-1-317-46430-3.
  13. ↑ Elaine Woo: Marvin Hamlisch dies at 68; award-winning composer of popular music (ang.). latimes.com, 2012-08-08. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-09)].
  14. ↑ Bruce Eder: Marvin Hamlisch | Biography & History | AllMusic (ang.). allmusic.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  15. ↑ Original versions of Sunshine, Lollipops, and Rainbows written by Marvin Hamlisch, Howard Liebling | SecondHandSongs (ang.). secondhandsongs.com/. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  16. ↑ Lesley Gore Sunshine, Lollipops And Rainbows Chart History | Billboard (ang.). billboard.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  17. ↑ Team Marvin Hamlisch: The Music of Marvin Hamlisch – Film: The Swimmer (1968) (ang.). marvinhamlisch.us, 2016-12-04. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  18. ↑ Cause I Believe In Loving – Bananas – Music Of Woody Allen Films (ang.). woodyallenpages.com, 2016-01-13. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  19. ↑ Original versions of California Nights written by Marvin Hamlisch, Howard Liebling | SecondHandSongs (ang.). secondhandsongs.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  20. ↑ 2015-08-01: Song: California Nights (1966, Lesley Gore) – The Music of Marvin Hamlisch (ang.). marvinhamlisch.us. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  21. ↑ Music: Top 100 Songs | Billboard Hot 100 Chart | Billboard (ang.). billboard.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  22. ↑ Oscars 1974: The Music of Marvin Hamlisch – Scott Joplin and The Sting (1973) (ang.). marvinhamlisch.us, 2017-08-14. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  23. ↑ Marvin Hamlisch The Entertainer Chart History | Billboard (ang.). billboard.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  24. ↑ Marvin Hamlisch The Entertainer Chart History | Billboard (ang.). billboard.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  25. ↑ a b c 1974 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences (ang.). oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-15)].
  26. ↑ a b Marvin Hamlisch: five most memorable songs (ang.). telegraph.co.uk, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  27. ↑ 17th Annual Grammy Awards | 1974 | Grammy.com (ang.). grammy.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  28. ↑ David Ewen: American Songwriters: An H.W. Wilson Biographical Dictionary. H.W. Wilson, 1987, s. 197–198. ISBN 978-0-8242-0744-1. Cytat: In 1975, for television, Hamlisch composed the theme music for two series, (…). More durable was the music he composed that year for the ABC- TV wake-up show. Good Morning, America..
  29. ↑ a b c 1978 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences (ang.). oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-22)].
  30. ↑ a b 1986 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences (ang.). oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-16)].
  31. ↑ Vadim Rizov: Marvin Hamlisch’s “The Informant!”, the film score of the year. (ang.). ifc.com, 2009-12-30. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  32. ↑ Pamela Kramer: ‘Marvin Makes Music’ by Marvin Hamlisch: A picture book to inspire us all | Marvin Hamlisch (ang.). marvinhamlisch.us, 2013-03-07. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  33. ↑ Tom Rowan: A Chorus Line FAQ: All That's Left to Know About Broadway's Singular Sensation. Hal Leonard Corporation, 2015, s. 82. ISBN 978-1-4950-4602-5.
  34. ↑ Michael Levin: Author Michael Levin Remembers Marvin Hamlisch (ang.). antimusic.com, 2012-08-09. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-11)].
  35. ↑ Wes D. Gehring: The Marx Brothers: A Bio-bibliography. Greenwood Publishing Group, 1987, s. 246. ISBN 978-0-313-24547-3.
  36. ↑ National Recording Registry Reaches 500 (ang.). loc.gov, 2018-03-21. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-16)].
  37. ↑ a b Search Past Tony Award Winners and Nominees – TonyAwards.com – The American Theatre Wing's Tony Awards® – Official Website by IBM (ang.). tonyawards.com. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-17)].
  38. ↑ a b c A Chorus Line, by Michael Bennett, James Kirkwood Jr., Marvin Hamlisch, Nicholas Dante and Edward Kleban – The Pulitzer Prizes (ang.). pulitzer.org. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-17)].
  39. ↑ Encyclopaedia Britannica, Inc.: Britannica Book of the Year 2013. Encyclopaedia Britannica, Inc., 2013, s. 140. ISBN 978-1-62513-103-4.
  40. ↑ Team Marvin Hamlisch: The Music of Marvin Hamlisch – They’re Playing Our Song (Musical, 1978) Get License for this Musical (ang.). marvinhamlisch.us, 2018-03-07. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-17)].
  41. ↑ Gail Buchalter: The Burt & Angie and Marvin & Carole Show Is Closed, and the New Duo Is Bacharach & Sager (ang.). people.com, 1981-06-01. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-17)].
  42. ↑ Alan Strachan: Sir Peter Hall, titan of British theatre (ang.). independent.co.uk, 2017-09-12. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-17)].
  43. ↑ Production of Jean Seberg (ang.). theatricalia.com. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-17)].
  44. ↑ Broadway: The American Musical . Stars Over Broadway . Marvin Hamlisch (ang.). pbs.org. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-02-15)].
  45. ↑ a b Rob Hoerburger: Marvin Hamlisch, Composer, Dies at 68 (ang.). nytimes.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-30)].
  46. ↑ Andrew Harris: Broadway Theatre. Routledge, 2013, s. 112. ISBN 978-1-135-09399-0.
  47. ↑ The Goodbye Girl – Broadway Musical – Original (ang.). ibdb.com. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-25)].
  48. ↑ a b Jeffrey Ellis: The Nutty Professor Company Members Pay Tribute to Marvin Hamlisch (ang.). broadwayworld.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-18)].
  49. ↑ Jim Ridley: The Nutty Professor | TPAC Polk Theatre | Ongoing (ang.). nashvillescene.com, 2012-07. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-10)].
  50. ↑ Kenneth Jones: Producers of Nutty Professor Hope to Earn Broadway Tenure for New Marvin Hamlisch-Rupert Holmes Show (ang.). playbill.com, 2012-08-17. [dostęp 2018-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-19)].
  51. ↑ 47th Emmy Awards Nominees and Winners (ang.). emmys.com. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)].
  52. ↑ 47th Emmy Awards Nominees and Winners (ang.). emmys.com. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)].
  53. ↑ Dave Itzkoff („The New York Times”), Pat Cerasaro (BroadwayWorld): New Year’s Eve 2012: From Lincoln Center. The New York Philharmonic Celebrates Marvin Hamlisch (ang.). marvinhamlisch.us, 2013-01-01. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)].
  54. ↑ Geoffrey Himes: Ronstadt Croons a Different Tune (ang.). washingtonpost.com, 1996-07-19. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)].
  55. ↑ History of the Pittsburgh Symphony Orchestra (ang.). pittsburghsymphony.org. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)].
  56. ↑ David Lewellen: Milwaukee Symphony Orchestra (ang.). mso.org, 2017-04-04. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)].
  57. ↑ Valerie Scher: Symphony’s new season: Orchestra makes a 'great investment in the pops' (ang.). utsandiego.com, 2006-04-09. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-20)].
  58. ↑ Associated Press: Famed San Diego Conductor Dies (ang.). nbcsandiego.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)].
  59. ↑ Holiday POPS! with Marvin Hamlisch | Seattle Symphony Orchestra (ang.). seattlesymphony.org, 2008-12. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-06)].
  60. ↑ Becky Liu: UW Chorale sings with Seattle Symphony, Marvin Hamlisch (ang.). washington.edu, 2008-03-06. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-19)].
  61. ↑ a b c Associated Press, Seattle Times staff: Marvin Hamlisch, who composed ‘Chorus Line,’ dies at 68 (ang.). seattletimes.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)].
  62. ↑ Scott Cantrell: Dallas Symphony Orchestra announces 2010-11 classical season (ang.). dallasnews.com, 2010-02-02. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)].
  63. ↑ Associated press, Mary Kunz Goldman: Composer Marvin Hamlisch dies at 68 (ang.). buffalonews.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-08)].
  64. ↑ Carol Ross Joynt: Marvin Hamlisch Remembered by National Symphony Orchestra Colleague (ang.). washingtonian.com, 2012-08-08. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)].
  65. ↑ Adam Bernstein: Marvin Hamlisch dies: Performer, conductor composed ‘The Way We Were’ and ‘A Chorus Line’ (ang.). washingtonpost.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)].
  66. ↑ Marvin Hamlisch appointed Principal Pasadena POPS Conductor (ang.). pasadenasymphony-pops.org, 2010-08-30. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)].
  67. ↑ Tim Smith: BSO offers tribute to Marvin Hamlisch (ang.). baltimoresun.com, 2014-01-24. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)].
  68. ↑ „Rolling Stone”: Composer Marvin Hamlisch Dead at 68 (ang.). rollingstone.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-09)].
  69. ↑ HFPA: Marvin Hamlisch, master film and stage composer, dies at 68 (ang.). goldenglobes.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-21)].
  70. ↑ HFPA – Awards Search (ang.). goldenglobes.org. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-15)].
  71. ↑ Klub Miłośników Filmu | Złote Globy w muzyce filmowej (1970–1979) (pol. • ang.). film.org.pl. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-01)].
  72. ↑ Marvin Hamlisch | Television Academy (ang.). emmys.com. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-21)].
  73. ↑ Marvin Hamlisch | Songwriters Hall of Fame (ang.). songhall.org. [dostęp 2018-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-27)].
  74. ↑ The Long Island Music Hall of Fame Second Induction Award Gala on October 30 at the Garden City Hotel (ang.). limusichalloffame.org. [dostęp 2011-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-30)].
  75. ↑ Theater Hall of Fame | The Official Website | Members (ang.). theaterhalloffame.org. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-15)].
  76. ↑ American Theatre Critics Association: American Theatre Critics Association – Theatre Hall of Fame (ang.). americantheatrecritics.org, 2017. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-22)].
  77. ↑ Lifetime Achievement Award – Awards (ang.). worldsoundtrackawards.com. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-01)].
  78. ↑ 1972 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences (ang.). oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-15)].
  79. ↑ 1979 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences (ang.). oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-15)].
  80. ↑ 1980 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences (ang.). oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-16)].
  81. ↑ 1990 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences (ang.). oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-15)].
  82. ↑ 1997 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences (ang.). oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-15)].
  83. ↑ 1983 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences (ang.). oscars.org. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-16)].
  84. ↑ Marvin Hamlisch to Marry Ms. Blair, Producer, in May (ang.). nytimes.com, 1989-03-19. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-22)].
  85. ↑ Marvin Hamlisch, Gerald Gardner (książka biograficzna: The Way I Was): May 29, 1989: Marvin Hamlisch & Terre Blair’s wedding. Marvin’s best birthday present ever! Cheers! – Team Hamlisch | Marvin Hamlisch (ang.). marvinhamlisch.us, 2013-05-29. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-22)].
  86. ↑ Alvin Klein: A New Approach for Marvin Hamlisch (ang.). nytimes.com, 1993-08-22. [dostęp 2018-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-06)].
  87. ↑ Associated Press: Marvin Hamlisch, composer for Broadway and the screen, dies aged 68 (ang.). theguardian.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-23)].
  88. ↑ David Ariosto: Broadway to dim in honor of composer Marvin Hamlisch; dead at 68 (ang.). cnn.com, 2012-08-07. [dostęp 2018-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-19)].
  89. ↑ Cara Joy David: Industry Editor Exclusive: To Dim or Not to Dim? How Broadway Chooses When to Dim Its Marquees (ang.). broadwayworld.com, 2018-03-02. [dostęp 2018-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-02)].
  90. ↑ Mark Kennedy: Streisand, Minnelli sing for Marvin Hamlisch in NY (ang.). bigstory.ap.org, 2012-09-18. [dostęp 2013-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-24)].
  91. ↑ Barbra Streisand graced the Oscar stage for the first time in 36 years to honor her late friend, Marvin Hamlisch. (ang.). marvinhamlisch.us, 2013-02-25. [dostęp 2018-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-23)].
  92. ↑ Nadine Brozan: Chronicle (ang.). nytimes.com, 1991-11-19. [dostęp 2018-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-30)].
  93. ↑ Gayle Osterberg, Mark Horowitz: Library of Congress Receives Papers of American Composer, Conductor and Pianist Marvin Hamlisch (ang.). loc.gov, 2015-02-11. [dostęp 2018-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-24)].
  94. ↑ Robert Croan. Hamlisch symphony plays in Paris. „Pittsburgh Post-Gazette”. 67 (303), s. D-7, 1994-05-30. John Robinson Block. ISSN 1068-624X (ang.). 
  95. ↑ Dallas Symphony Orchestra Discography (ang.). dallassymphony.com. s. 4. [dostęp 2011-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-09)].
  96. ↑ a b Marvin Hamlisch – Broadway Cast & Staff (ang.). ibdb.com. [dostęp 2018-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-24)].
  97. ↑ Michael Billington: 'Jean Seberg' on the London Stage (ang.). nytimes.com, 1983-12-18. [dostęp 2018-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-30)].
  98. ↑ Search Past Tony Award Winners and Nominees – TonyAwards.com – The American Theatre Wing's Tony Awards® – Official Website by IBM (ang.). tonyawards.com. [dostęp 2018-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-24)].
  99. ↑ Marc Miller: Imaginary Friends (ang.). theatermania.com, 2002-12-12. [dostęp 2018-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-24)].
  100. ↑ Jeff Stafford: The Swimmer (1968) – Articles (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  101. ↑ Take the Money and Run (1969) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-03)].
  102. ↑ The April Fools (1969) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-14)].
  103. ↑ Move (1970) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-19)].
  104. ↑ Flap (1970) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-09)].
  105. ↑ Something Big (1971) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-29)].
  106. ↑ Kotch (1971) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)].
  107. ↑ Bananas (1971) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-14)].
  108. ↑ The War Between Men and Women (1972) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-19)].
  109. ↑ The World's Greatest Athlete (1973) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  110. ↑ Save the Tiger (1973) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)].
  111. ↑ The Way We Were (1973) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)].
  112. ↑ The Sting (1973) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-02)].
  113. ↑ The Prisoner Of Second Avenue (1974) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-09)].
  114. ↑ Spy who Loved Me, The (1977) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-08)].
  115. ↑ The Absent-Minded Waiter (1977) | BFI (ang.). bfi.org.uk (Brytyjski Instytut Filmowy). [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  116. ↑ Same Time, Next Year (1978) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-03)].
  117. ↑ Ice Castles (1978) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-20)].
  118. ↑ Starting Over (1979) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)].
  119. ↑ Chapter Two (1979) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-25)].
  120. ↑ Seems Like Old Times (1980) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-14)].
  121. ↑ Ordinary People (1980) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)].
  122. ↑ Jewish Humor Central: Throwback Thursday: Gilda Radner (as Lisa Loopner) Sings “The Way We Were” (ang.). jewishhumorcentral.com, 2016-08-18. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-24)].
  123. ↑ Sophie's Choice (1982) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-27)].
  124. ↑ I Ought to Be in Pictures (1982) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-05)].
  125. ↑ Romantic Comedy (1983) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-19)].
  126. ↑ A Streetcar Named Desire An ABC Theatre Presentati | Television Academy (ang.). emmys.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  127. ↑ A Streetcar Named Desire (1984) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  128. ↑ D.A.R.Y.L. (1985) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  129. ↑ Chorus Line, A (1985) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-04)].
  130. ↑ Gdy nadchodzi czas (1987). filmweb.pl. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  131. ↑ Three Men and a Baby (1987) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-21)].
  132. ↑ Return of the Six-Million-Dollar Man and the Bionic Woman, The (1987) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-20)].
  133. ↑ Liza Minnelli in Sam Found Out: A Triple Play (1988) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  134. ↑ Little Nikita (1988) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-11)].
  135. ↑ David (1988) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-26)].
  136. ↑ January Man, The (1989) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-19)].
  137. ↑ Shirley Valentine (1989) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)].
  138. ↑ Experts (1989) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-26)].
  139. ↑ Women & Men: Stories of Seduction (1990) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-26)].
  140. ↑ Switched at Birth (1991) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-22)].
  141. ↑ Missing Pieces (1991) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-26)].
  142. ↑ Brakujące elementy (1992). filmweb.pl. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  143. ↑ Frankie and Johnny (1991) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-11)].
  144. ↑ Seasons of the Heart (1994) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-26)].
  145. ↑ Nastroje serca (1993). filmweb.pl. [dostęp 2018-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-25)].
  146. ↑ Mirror Has Two Faces, The (1996) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)].
  147. ↑ How to Lose a Guy in 10 Days (2003) | BFI (ang.). bfi.org.uk. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-09)].
  148. ↑ Doug Anderson: How To Lose A Guy In 10 Days – TV Reviews – TV & Radio – Entertainment (ang.). smh.com.au, 2008-01-17. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-20)].
  149. ↑ Informant, The (2009) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-11)].
  150. ↑ Behind the Candelabra (2013) – Overview (ang.). tcm.com. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-10)].

Linki zewnętrzne

Laureaci EGOT (Emmy, Grammy, Oscara i Tony)
Laureaci
Laureaci niekonkursowi
Nagroda Akademii Filmowej za najlepszą muzykę
1934-1939
1940-1949
1950-1959
1960-1969
1970-1979
1980-1989
1990-1999
2000-2009
2010-2019
2020-2029
Ścieżki muzyczne filmów z Jamesem Bondem
Motywy muzyczne
  • Monty Norman, James Bond Theme
  • John Barry, From Russia with Love
  • John Barry, 007 Theme
  • John Barry, On Her Majesty's Secret Service
Kompilacje
  • David Arnold, Shaken and Stirred: The David Arnold James Bond Project
  • The Best of Bond...James Bond
Oficjalne motywy filmowe
(nagrane przy współpracy z EON Productions)
Motywy muzyczne
(nagrane bez współpracy z EON Productions)
Albumy ze ścieżką dźwiękową
  1. ↑ a b c d e f g h i j k John Barry
  2. ↑ a b c d e David Arnold

Media użyte na tej stronie

Marvin Hamlisch - Oscars.jpg
Press photo of Marvin Hamlisch receiving three Academy Awards. With him are Donald O'Connor, Debbie Reynolds and Cher Bono.
Official 2011 Marvin Hamlisch.jpg
(c) Shel Secunda, CC BY-SA 4.0
Official Picture for Mr. Marvin Hamlisch. Authorized by Mr. Marvin Hamlisch
Marvin Hamlisch - 1970s.jpg
Agency publicity photo of Marvin Hamlisch. Date estimated based on similar appearance in 1974 photo.
MarvinHamlischByPhilKonstantin1.jpg
Multi-award-winning composer/performer Marvin Hamlisch
  • Please acknowledge "Phil Konstantin" as the creator of this photograph.