Marzena Górszczyk-Kęcik
 Marzena Kęcik śpiewa kolędę (1979) | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 lutego 1945 Teheran |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 18 lipca 1999 Warszawa |
| Małżeństwo | Wiesław Kęcik |
| Odznaczenia | |
  | |
Marzena Julia Górszczyk-Kęcik (ur. 4 lutego 1945 w Teheranie, zm. 18 lipca 1999 w Warszawie) – polska działaczka społeczna, uczestniczka opozycji demokratycznej w PRL.
Życiorys
Córka aktywistów ludowych Wandy Ferens i Mikołaja Jerzego Górszczyka, którzy działali na marginesie oficjalnego życia politycznego PRL. Ukończyła polonistykę i etnografię na Uniwersytecie Warszawskim. Po studiach pracowała w Polskiej Akademii Nauk w zespole dialektologicznego słownika Warmii i Mazur.
Pod koniec lat 60. rozpoczęła działalność w radykalnej organizacji antykomunistycznej Ruch. Tu poznała swojego przyszłego męża, Wiesława Kęcika. Po rozbiciu organizacji przez Służbę Bezpieczeństwa trafiła do więzienia na półtora roku.
Od 1976 współpracowała z Komitetem Obrony Robotników (KOR). Zorganizowała również i prowadziła Uniwersytet Ludowy w Zbroszy Dużej, szkolący działających na wsi instruktorów oświatowo-kulturalnych.
Od kwietnia 1979 współredagowała „Placówkę”, ukazujące się w drugim obiegu pismo dla wsi, tworzone m.in. przez działaczy chłopskich skupionych w komitetach samoobrony chłopskiej. W czerwcu weszła w skład stworzonego przez środowisko KSS KOR Ośrodka Myśli Ludowej. Od 1980 r. wspólnie z mężem wydawała „Solidarność wiejską” - pismo Rolników Indywidualnych., w 1981 r. stworzyła Niezależne Wydawnictwo Chłopskie. Jej dom przy ul. Gimnastycznej w Warszawie był ogólnopolskim punktem kontaktowym tworzącej się Solidarności Rolników Indywidualnych.
Internowana po wprowadzeniu stanu wojennego, w 1985 wyjechała do Szwecji. W czasie emigracji organizowała pomoc dla kraju – przy jej udziale powstała w Polsce Fundacja Aktywnej Rehabilitacji.
Po powrocie do Polski w 1991, na prośbę arcybiskupa Ignacego Tokarczuka, współtworzyła ośrodek pojednania polsko-ukraińskiego w Jarosławiu. Założyła także Towarzystwo Umiejętności Społecznych imienia św. Rafała Kalinowskiego. W jego ramach, w porozumieniu z biskupem Romanem Andrzejewskim, krajowym duszpasterzem rolników, zaprojektowała modelowy Uniwersytet Ludowy – jednoroczną szkołę z internatem, kształcącą liderów społecznych dla środowisk wiejskich.
Postanowieniem z dnia 11 listopada 2006 r. prezydenta Lecha Kaczyńskiego została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1]. W 2021 odznaczona pośmiertnie Krzyżem Wolności i Solidarności[2].
Bibliografia
- Biogram na stronach Słownika "Niezależni dla kultury" 1976-89
- Pożegnanie wygłoszone przez posłankę Ewę Tomaszewską 24 lipca 1999 w Sejmie RP
- "Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956-1989", t. 1. Ośrodek Karta, Warszawa, 2000. ISBN 83-88288-65-2
Linki zewnętrzne
Przypisy
Media użyte na tej stronie
Baretka Krzyża Wolności i Solidarności.