Massimo Cacciari

Massimo Cacciari

Data i miejsce urodzenia	5 czerwca 1944 Wenecja
Burmistrz Wenecji
Okres	od 1993 do 2000
Przynależność polityczna	Demokraci
Poprzednik	Ugo Bergamo
Następca	Paolo Costa
Burmistrz Wenecji
Okres	od 2005 do 2010
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Paolo Costa
Następca	Giorgio Orsoni

Massimo Cacciari (ur. 5 czerwca 1944 w Wenecji) – włoski polityk i filozof, wykładowca akademicki, eurodeputowany, burmistrz Wenecji.

Życiorys

Ukończył w 1967 studia z zakresu filozofii na Uniwersytecie w Padwie, po których rozpoczął działalność naukową. W 1980 został profesorem w instytucie architektury w Wenecji, w 1985 objął stanowisko profesorskie. W 2002 organizował wydział filozofii na Università Vita-Salute San Raffaele w Mediolanie, do 2005 był jego dziekanem. Opublikował szereg prac naukowych z zakresu filozofii. Został uhonorowany m.in. doktoratami honoris causa uniwersytetów w Bukareszcie i Genui.

Do 1984 działał we Włoskiej Partii Komunistycznej. Z jej ramienia w latach 1976–1983 był posłem do Izby Deputowanych VII i VIII kadencji. W 1993 powrócił do aktywnej działalności politycznej, obejmując urząd burmistrza Wenecji, który zajmował przez kolejne siedem lat.

W lipcu 1999 objął mandat posła do Parlamentu Europejskiego z ramienia partii Demokraci. Był członkiem grupy liberalnej oraz Komisji ds. Socjalnych i Zatrudnienia^[1]. Z PE odszedł w maju 2000 po wyborach regionalnych, w których z ramienia Drzewa Oliwnego bez powodzenia ubiegał się o stanowisko prezydenta regionu, wchodząc jednak w skład rady regionalnej Wenecji Euganejskiej.

W 2002 wraz z demokratami przystąpił do partii Margherita, a w 2007 z tym ugrupowaniem do nowo powstałej Partii Demokratycznej. W 2005 został ponownie wybrany na urząd burmistrza Wenecji, funkcję tę pełnił do 2010.

W 2009 otrzymał honorowe obywatelstwo Sarajewa^[2].

Wybrane publikacje

• Krisis (1976)
• Pensiero negativo e razionalizzazione (1977)
• Dallo Steinhof (1980)
• Icone della legge (1985)
• L'angelo necessario (1986)
• Dell'inizio (1990)
• Della cosa ultima (2004)
• Hamletica (2009)

Przypisy

Bibliografia

• Cacciari Massimo, Unisr.it [zarchiwizowane 2014-08-01]  (wł.).