Masters Snooker 2009

Masters
Liczba uczestników	18
Miejsce	Wembley Arena, Londyn
Zwycięzca	Ronnie O’Sullivan
II miejsce	Mark Selby
Najwyższy break	140 John Higgins
Rozegrane mecze	17
Mecze do zera	Carter – Ebdon 6:0 (1R)

Nierankingowy turniej snookerowy Masters był rozgrywany w dniach 11-18 stycznia 2009 roku w hali widowiskowej Wembley Arena w Londynie.

W turnieju tradycyjnie udział brało najlepszych szesnastu snookerzystów według oficjalnej listy rankingowej oraz dwóch dodatkowych (zwycięzca eliminacji i zawodnik wskazany przez organizatorów).

Zwycięzcą turnieju – po raz czwarty w swojej karierze – został Ronnie O’Sullivan, który w finale pokonał broniącego tytułu mistrzowskiego Marka Selby 10:8. Po meczu O’Sullivan przyznał, że takie zwycięstwo z nowym kijem to jego „największe osiągnięcie w snookerze”^[1].

W Polsce turniej transmitowała stacja Eurosport.

Nagrody

Zwycięzca: £150 000
II Miejsce: £75 000
Półfinalista: £32 000
Ćwierćfinalista: £16 000
Last 16: £14 000
Last 18 (dzikie karty): £3 500

Najwyższy break turnieju: £10 000
Maksymalny break: £25 000

Łączna pula nagród: £482 000

Wydarzenia związane z turniejem

Ronnie O’Sullivan grał w turnieju nowym kijem. Poprzedni – za pomocą którego zdobył m.in. swój trzeci tytuł mistrza świata – złamał z premedytacją dwa dni przed rozpoczęciem zmagań^[2].
Stephen Maguire oraz Neil Robertson w swoim meczu ćwierćfinałowym wbili pięć kolejnych breaków stupunktowych, czym wyrównali rekordowe pod tym względem osiągnięcie Stephena Hendry’ego oraz Ronnie’ego O’Sullivana z finału British Open z 2003 roku.
Łącznie w turnieju padło 31 breaków stupunktowych, co jest rekordem Masters.
Ronnie O’Sullivan został rekordzistą turnieju pod względem liczby breaków stupunktowych. Od swojego debiutu w 1995 roku uzyskał ich 44.

Zawodnicy

W turnieju Masters udział wzięło 16 zawodników zajmujących pierwsze 16 pozycji w światowym rankingu snookerowym. Zawodnicy z miejsc 15. i 16. wzięli udział w „rundzie dzikich kart” rozgrywając mecze ze zwycięzcą kwalifikacji i obdarowanego przez organizatorów dziką kartą.

W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej (w nawiasie podano miejsce zajmowane na liście rankingowej):

Runda dzikich kart

Zwycięzca eliminacji Judd Trump oraz Ricky Walden, który otrzymał „dziką kartę” od organizatora turnieju, zmierzyli się z rywalami zajmującymi 15. i 16. miejsce na oficjalnej liście rankingowej.

Match		Score
WC1	Mark King	2-6	Ricky Walden
WC2	Mark Allen	6-4	Judd Trump

Drabinka turniejowa

1/8 finału (Do 6 frame’ów)			Ćwierćfinały (Do 6 frame’ów)			Półfinały (Do 6 frame’ów)			Finał (Do 10 frame’ów)

	Mark Selby	6

	Ricky Walden	5
				Mark Selby	6

				Mark Allen	5
	Ryan Day	1

	Mark Allen	6
							Mark Selby	6

							John Higgins	2
	John Higgins	6

	Marco Fu	4
				John Higgins	6

				Ding Junhui	4
	Shaun Murphy	4

	Ding Junhui	6
										Mark Selby	8

										Ronnie O’Sullivan	10
	Stephen Maguire	6

	Graeme Dott	5
				Stephen Maguire	6

				Neil Robertson	3
	Stephen Hendry	4

	Neil Robertson	6
							Stephen Maguire	1

							Ronnie O’Sullivan	6
	Allister Carter	6

	Peter Ebdon	0
				Allister Carter	2

				Ronnie O’Sullivan	6
	Ronnie O’Sullivan	6

	Joe Perry	5

Finał

Finał: Do 10 frame’ów Wembley Arena, Londyn, Anglia, 18 stycznia 2009. Sędzia: Jan Verhaas
Mark Selby	8-10	Ronnie O’Sullivan
Sesja popołudniowa: 28-69 (68), 0-88, 97-4 (82), 1-114 (101), 59-54, 80-0 (76), 69-43 (50), 58 (53)-64 Sesja wieczorna: 62-63, 109-29 (101), 93-0 (89), 114-19 (114), 9-69 (53), 65 (55)-70, 0-110 (110), 76-0 (69), 50-51, 16-71 (55)
114	Najwyższy break	110
2	Breaki stupunktowe	2
9	Breaki 50-punktowe	5

Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego

John Higgins 140, 127, 100
Ronnie O’Sullivan 136, 128, 118, 115, 110, 102, 101, 100
Allister Carter 130, 124
Stephen Maguire 128, 114, 113, 105
Judd Trump 123
Neil Robertson 122, 100
Mark Selby 120, 114, 104, 102, 101, 100
Mark Allen 119, 104
Mark King 115
Graeme Dott 106
Joe Perry 105

Statystyki turnieju

Statystyki pierwszej rundy

Państwo	Il. zawodników	% zawodników
Anglia	7	43,75%
Szkocja	4	25,00%
Walia	1	6,25%
Irlandia Północna	1	6,25%
Chiny	1	6,25%
Australia	1	6,25%
Hongkong	1	6,25%

Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 15
Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 8
Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 76 (88)
Średnia liczba partii w meczu: 9,50
Najwyższe zwycięstwo: 6:0
Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 3

Statystyki ćwierćfinałów

Państwo	Il. zawodników	% zawodników
Anglia	3	37,50%
Szkocja	2	25,00%
Australia	1	12,50%
Irlandia Północna	1	12,50%
Chiny	1	12,50%

Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 8
Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 4
Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 38 (44)
Średnia liczba partii w meczu: 9,50
Najwyższe zwycięstwo: 6:2
Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1

Statystyki półfinałów

	Państwo	Il. zawodników	% zawodników
	Anglia	2	50,00%
	Szkocja	2	50,00%

Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 4
Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 2
Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 15 (22)
Średnia liczba partii w meczu: 7,50
Najwyższe zwycięstwo: 6:1
Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0

Kwalifikacje

Pomiędzy 21 a 29 listopada 2008 roku zostały rozegrane kwalifikacje. Spośród 48 zawodników najlepszym okazał się Judd Trump, który pokonał w finale kwalifikacji Marka Joyce’a 6:1. Trump tym samym awansował do rundy dzikich kart, w której przegrał z Markiem Allenem.

Zawodnikiem, który od organizatorów turnieju dostał dziką kartę, był Ricky Walden.

Drabinka kwalifikacji

Runda 1 Do 4 wygranych partii				Runda 2 Do 5 wygranych partii			Runda 3 Do 5 wygranych partii			Ćwierćfinał Do 5 wygranych partii			Półfinał Do 5 wygranych partii			Finał Do 6 wygranych partii

	Matthew Stevens				Matthew Stevens	5
	BYE				Rory McLeod	3
								Matthew Stevens	5

								Ricky Walden	2
	Rory McLeod	4	Ricky Walden	5

	Paul Davison	3			Anthony Hamilton	1
											Matthew Stevens	5

											Fergal O’Brien	3
	Ricky Walden	4			Liang Wenbo	4

	Stefan Mazrocis	2			Daniel Wells	5
								Daniel Wells	4

								Fergal O’Brien	5
	Anthony Hamilton	4	Fergal O’Brien	5

	Andrew Pagett	0			Lewis Roberts	3
														Matthew Stevens	4

														Mark Joyce	5
	Liang Wenbo	4			Mark J. Williams	1

	Liu Chuang	1			Andrew Higginson	5
								Andrew Higginson	5

								Gerard Greene	2
	Jimmy Michie	0	Gerard Greene	5

	Daniel Wells	4			Simon Bedford	1
											Andrew Higginson	4

											Mark Joyce	5
	Fergal O’Brien				Barry Hawkins	0

	BYE				Mark Joyce	5
								Mark Joyce	5

								Kuldesh Johal	4
	Barry Pinches	3	Joe Swail	3

	Lewis Roberts	4			Kuldesh Johal	5
																	Mark Joyce	1

																	Judd Trump	6
	Mark J. Williams				Jamie Cope	5

	BYE				David Grace	3
								Jamie Cope	2

								Judd Trump	5
	Andrew Higginson	wo	Judd Trump	5

	Chris McBreen	wd			Dave Harold	3
											Judd Trump	5

											Jin Long	1
	Gerard Greene	4			Martin Gould	5

	Michael Georgiou	0			Andrew Norman	1
								Martin Gould	4

								Jin Long	5
	Stephen Lee	2	Nigel Bond	4

	Simon Bedford	4			Jin Long	5
														Judd Trump	5

														Ken Doherty	2
	Barry Hawkins	4			Stuart Bingham	5

	Wayne Cooper	3			Andy Hicks	4
								Stuart Bingham	5

								Davis Gray	2
	Mark Joyce	4	Davis Gray	5

	Peter Lines	0			Robert Milkins	3
											Stuart Bingham	1

											Ken Doherty	5
	Joe Swail				Ian McCulloch	5

	BYE				David Gilbert	2
								Ian McCulloch	3

								Ken Doherty	5
	David Roe	3	Ken Doherty	5

	Kuldesh Johal	4			Atthasit Mahitthi	4