Masters Snooker 2009

Masters
200820092010
Ilustracja
Liczba uczestników

18

Miejsce

Anglia Wembley Arena, Londyn

Zwycięzca

Anglia Ronnie O’Sullivan

II miejsce

Anglia Mark Selby

Najwyższy break

140 Szkocja John Higgins

Rozegrane mecze

17

Mecze do zera

CarterEbdon 6:0 (1R)

Nierankingowy turniej snookerowy Masters był rozgrywany w dniach 11-18 stycznia 2009 roku w hali widowiskowej Wembley Arena w Londynie.

W turnieju tradycyjnie udział brało najlepszych szesnastu snookerzystów według oficjalnej listy rankingowej oraz dwóch dodatkowych (zwycięzca eliminacji i zawodnik wskazany przez organizatorów).

Zwycięzcą turnieju – po raz czwarty w swojej karierze – został Ronnie O’Sullivan, który w finale pokonał broniącego tytułu mistrzowskiego Marka Selby 10:8. Po meczu O’Sullivan przyznał, że takie zwycięstwo z nowym kijem to jego „największe osiągnięcie w snookerze”[1].

W Polsce turniej transmitowała stacja Eurosport.

Nagrody

Zwycięzca: £150 000
II Miejsce: £75 000
Półfinalista: £32 000
Ćwierćfinalista: £16 000
Last 16: £14 000
Last 18 (dzikie karty): £3 500

Najwyższy break turnieju: £10 000
Maksymalny break: £25 000

Łączna pula nagród: £482 000

Wydarzenia związane z turniejem

Zawodnicy

W turnieju Masters udział wzięło 16 zawodników zajmujących pierwsze 16 pozycji w światowym rankingu snookerowym. Zawodnicy z miejsc 15. i 16. wzięli udział w „rundzie dzikich kart” rozgrywając mecze ze zwycięzcą kwalifikacji i obdarowanego przez organizatorów dziką kartą.

W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej (w nawiasie podano miejsce zajmowane na liście rankingowej):

  1. Anglia Mark Selby (4)
  2. Anglia Ronnie O’Sullivan (1)
  3. Szkocja Stephen Maguire (2)
  4. Anglia Shaun Murphy (3)
  5. Szkocja John Higgins (5)
  6. Szkocja Stephen Hendry (6)
  7. Anglia Allister Carter (7)
  8. Walia Ryan Day (8)
  1. Anglia Peter Ebdon (9)
  2. Australia Neil Robertson (10)
  3. Ding Junhui (11)
  4. Anglia Joe Perry (12)
  5. Szkocja Graeme Dott (13)
  6. Hongkong Marco Fu (14)
  7. Irlandia Północna Mark Allen (16)
  8. Anglia Ricky Walden (35)

Runda dzikich kart

Zwycięzca eliminacji Judd Trump oraz Ricky Walden, który otrzymał „dziką kartę” od organizatora turnieju, zmierzyli się z rywalami zajmującymi 15. i 16. miejsce na oficjalnej liście rankingowej.

MatchScore
WC1Anglia Mark King2-6Anglia Ricky Walden
WC2Irlandia Północna Mark Allen6-4Anglia Judd Trump

Drabinka turniejowa

1/8 finału (Do 6 frame’ów)Ćwierćfinały (Do 6 frame’ów)Półfinały (Do 6 frame’ów)Finał (Do 10 frame’ów)
            
AngliaMark Selby6
AngliaRicky Walden5
AngliaMark Selby6
Irlandia PółnocnaMark Allen5
WaliaRyan Day1
Irlandia PółnocnaMark Allen6
AngliaMark Selby6
SzkocjaJohn Higgins2
SzkocjaJohn Higgins6
HongkongMarco Fu4
SzkocjaJohn Higgins6
Ding Junhui4
AngliaShaun Murphy4
Ding Junhui6
AngliaMark Selby8
AngliaRonnie O’Sullivan10
SzkocjaStephen Maguire6
SzkocjaGraeme Dott5
SzkocjaStephen Maguire6
AustraliaNeil Robertson3
SzkocjaStephen Hendry4
AustraliaNeil Robertson6
SzkocjaStephen Maguire1
AngliaRonnie O’Sullivan6
AngliaAllister Carter6
AngliaPeter Ebdon0
AngliaAllister Carter2
AngliaRonnie O’Sullivan6
AngliaRonnie O’Sullivan6
AngliaJoe Perry5

Finał

Finał: Do 10 frame’ów
Wembley Arena, Londyn, Anglia, 18 stycznia 2009. Sędzia: Jan Verhaas
Mark Selby
Anglia
8-10Ronnie O’Sullivan
Anglia
Sesja popołudniowa: 28-69 (68), 0-88, 97-4 (82), 1-114 (101), 59-54, 80-0 (76), 69-43 (50), 58 (53)-64
Sesja wieczorna: 62-63, 109-29 (101), 93-0 (89), 114-19 (114), 9-69 (53), 65 (55)-70, 0-110 (110),
76-0 (69), 50-51, 16-71 (55)
114Najwyższy break110
2Breaki stupunktowe2
9Breaki 50-punktowe5

Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego

Statystyki turnieju

Statystyki pierwszej rundy

PaństwoIl. zawodników% zawodników
AngliaAnglia743,75%
SzkocjaSzkocja425,00%
WaliaWalia16,25%
Irlandia PółnocnaIrlandia Północna16,25%
Chiny16,25%
AustraliaAustralia16,25%
HongkongHongkong16,25%
  • Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 15
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 8
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 76 (88)
  • Średnia liczba partii w meczu: 9,50
  • Najwyższe zwycięstwo: 6:0
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 3


Statystyki ćwierćfinałów

PaństwoIl. zawodników% zawodników
AngliaAnglia337,50%
SzkocjaSzkocja225,00%
AustraliaAustralia112,50%
Irlandia PółnocnaIrlandia Północna112,50%
Chiny112,50%
  • Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 8
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 4
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 38 (44)
  • Średnia liczba partii w meczu: 9,50
  • Najwyższe zwycięstwo: 6:2
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1

Statystyki półfinałów

PaństwoIl. zawodników% zawodników
AngliaAnglia250,00%
SzkocjaSzkocja250,00%
  • Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 4
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 2
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 15 (22)
  • Średnia liczba partii w meczu: 7,50
  • Najwyższe zwycięstwo: 6:1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0

Kwalifikacje

Pomiędzy 21 a 29 listopada 2008 roku zostały rozegrane kwalifikacje. Spośród 48 zawodników najlepszym okazał się Judd Trump, który pokonał w finale kwalifikacji Marka Joyce’a 6:1. Trump tym samym awansował do rundy dzikich kart, w której przegrał z Markiem Allenem.

Zawodnikiem, który od organizatorów turnieju dostał dziką kartę, był Ricky Walden.

Drabinka kwalifikacji

 Runda 1
Do 4 wygranych partii
Runda 2
Do 5 wygranych partii
Runda 3
Do 5 wygranych partii
Ćwierćfinał
Do 5 wygranych partii
Półfinał
Do 5 wygranych partii
Finał
Do 6 wygranych partii
                             
Walia Matthew Stevens  Walia Matthew Stevens5 
 BYE  Anglia Rory McLeod3 
 Walia Matthew Stevens5 
 Anglia Ricky Walden2 
Anglia Rory McLeod 4Anglia Ricky Walden5
Anglia Paul Davison3  Anglia Anthony Hamilton1 
 Walia Matthew Stevens5 
 Irlandia Fergal O’Brien3 
Anglia Ricky Walden4   Liang Wenbo4 
Holandia Stefan Mazrocis2  Walia Daniel Wells5 
 Walia Daniel Wells4
 Irlandia Fergal O’Brien5 
Anglia Anthony Hamilton4Irlandia Fergal O’Brien5
Walia Andrew Pagett0  Anglia Lewis Roberts3 
 Walia Matthew Stevens4 
 Anglia Mark Joyce5 
 Liang Wenbo4  Walia Mark J. Williams1 
 Liu Chuang1  Anglia Andrew Higginson5 
 Anglia Andrew Higginson5
 Irlandia Północna Gerard Greene2 
Anglia Jimmy Michie0Irlandia Północna Gerard Greene5
Walia Daniel Wells4  Anglia Simon Bedford1 
 Anglia Andrew Higginson4
 Anglia Mark Joyce5 
Irlandia Fergal O’Brien  Anglia Barry Hawkins0 
 BYE  Anglia Mark Joyce5 
 Anglia Mark Joyce5
 Anglia Kuldesh Johal4 
Anglia Barry Pinches3Irlandia Północna Joe Swail3
Anglia Lewis Roberts4  Anglia Kuldesh Johal5 
Anglia Mark Joyce1
Anglia Judd Trump6
Walia Mark J. Williams  Anglia Jamie Cope5 
 BYE  Anglia David Grace3 
 Anglia Jamie Cope2 
 Anglia Judd Trump5 
Anglia Andrew HigginsonwoAnglia Judd Trump5
Nowa Zelandia Chris McBreenwd  Anglia Dave Harold3 
 Anglia Judd Trump5 
  Jin Long1 
Irlandia Północna Gerard Greene4  Anglia Martin Gould5 
Anglia Michael Georgiou0  Anglia Andrew Norman1 
 Anglia Martin Gould4
  Jin Long5 
Anglia Stephen Lee2Anglia Nigel Bond4
Anglia Simon Bedford4   Jin Long5 
 Anglia Judd Trump5
 Irlandia Ken Doherty2 
Anglia Barry Hawkins4  Anglia Stuart Bingham5 
Anglia Wayne Cooper3  Anglia Andy Hicks4 
 Anglia Stuart Bingham5
 Anglia Davis Gray2 
Anglia Mark Joyce4Anglia Davis Gray5
Anglia Peter Lines0  Anglia Robert Milkins3 
 Anglia Stuart Bingham1
 Irlandia Ken Doherty5 
Irlandia Północna Joe Swail  Anglia Ian McCulloch5 
 BYE  Anglia David Gilbert2 
 Anglia Ian McCulloch3
 Irlandia Ken Doherty5 
Anglia David Roe3Irlandia Ken Doherty5
Anglia Kuldesh Johal4  Tajlandia Atthasit Mahitthi4 

Breaki stupunktowe kwalifikacji

Linki zewnętrzne

Przypisy

Media użyte na tej stronie

Snooker balls triangled.png
Autor: Myself, Licencja: CC BY-SA 2.5
Triangle of the 15 reds in snooker. Note: This is not a full depiction of the setup of a game of snooker, as the colour balls are not shown.
Flag of England.svg
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Ulster Banner.svg
Ulster Banner is a heraldic banner taken from the former coat of arms of Northern Ireland. It was used by the Northern Ireland government in 1953-1973 with Edwardian crown since coronation of Queen Elizabeth II, based earlier design with Tudor Crown from 1924. Otherwise known as the Ulster Flag, Red Hand of Ulster Flag, Red Hand Flag.
Flag of Northern Ireland (1953–1972).svg
Ulster Banner is a heraldic banner taken from the former coat of arms of Northern Ireland. It was used by the Northern Ireland government in 1953-1973 with Edwardian crown since coronation of Queen Elizabeth II, based earlier design with Tudor Crown from 1924. Otherwise known as the Ulster Flag, Red Hand of Ulster Flag, Red Hand Flag.
Flag of New Zealand.svg
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
Flag of Thailand.svg
The national flag of Kingdom of Thailand since September 2017; there are total of 3 colours:
  • Red represents the blood spilt to protect Thailand’s independence and often more simply described as representing the nation.
  • White represents the religion of Buddhism, the predominant religion of the nation
  • Blue represents the monarchy of the nation, which is recognised as the centre of Thai hearts.