Maszyna molekularna
Maszyna molekularna – cząsteczka lub układ cząsteczek zdolne do wykonywania quasi-mechanicznego ruchu albo znacznej zmiany geometrii (wyjście) w odpowiedzi na specyficzny bodziec zewnętrzny (wejście)[1]. Określenie to stosowane jest najczęściej do cząsteczek, które naśladują funkcje maszyn działających na poziomie makroskopowym.
Rozróżnia się dwie kategorie maszyn molekularnych: występujące naturalnie biologiczne maszyny molekularne (np. białka motoryczne takie jak dyneiny, kinezyny, kompleksy aktyny z miozyną, a także bardziej skomplikowane układy – wici lub rzęski) oraz wytworzone przez człowieka syntetyczne maszyny molekularne (najprostsze przykłady to silniki molekularne, których elementy wykonują rotację pod wpływem bodźca zewnętrznego)[2]. Czynnikami powodującymi działanie maszyny molekularnej mogą być bodźce chemiczne, termiczne i inne (np. światło)[3].
Badania nad takimi układami mieszczą się w obszarze chemii supramolekularnej oraz nanotechnologii[4].
W 2016 roku Jean-Pierre Sauvage, Fraser Stoddart i Bernard L. Feringa za badania nad maszynami molekularnymi otrzymali Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii[5].
Przypisy
- ↑ Roberto Ballardini, Vincenzo Balzani, Alberto Credi, Maria Teresa Gandolfi, Margherita Venturi. Artificial Molecular-Level Machines: Which Energy To Make Them Work?. „Accounts of Chemical Research”. 34 (6), s. 445–455, 2001. DOI: 10.1021/ar000170g.
- ↑ Jordan R. Quinn: Synthetic molecular motors. [dostęp 2016-10-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 października 2016)].
- ↑
Nagatoshi Koumura, Robert W. J. Zijlstra, Richard A. van Delden, Nobuyuki Harada i inni. Light-driven monodirectional molecular rotor. „Nature”. 401 (6749), s. 152–155, 1999. DOI: 10.1038/43646. - ↑ V. Balzani, M. Gomez-Lopez, J. F. Stoddart. Molecular machines. „Accounts of Chemical Research”. 7 (31), s. 405–414, 1998. DOI: 10.1021/ar970340y.
- ↑ The Nobel Prize in Chemistry 2016. Nobelprize.org, 5 października 2016. [dostęp 2016-10-06].
