Materiał jądrowy

Materiał jądrowyrudy, materiały wyjściowe (źródłowe) lub specjalne materiały rozszczepialne, o których mowa w art. 197 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (IAEA), zwanego "Traktatem Euratom"[1][2]. W Polsce sposoby zabezpieczeń materiałów jądrowych określono w roku 2004 w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia; w kolejnych latach były modyfikowane w celu dostosowania do dyrektywy ustanawiającej wspólnotowe ramy bezpieczeństwa jądrowego obiektów jądrowych. To rozporządzenie obowiązywało do 2006[3][4].

Według słownika IAEA materiał jądrowy, to[5]:

  • pluton z wyjątkiem stężeń plutonu-238 powyżej 80%
  • uran-233
  • uran wzbogacony w izotopy 233 lub 235
  • uran zawierający taką mieszaninę izotopów, jaka występuje w przyrodzie, z wyjątkiem rudy lub pozostałości po niej
  • każdy materiał zawierający którykolwiek z wyżej wymienionych.

Według ISO 921/97 do specjalnych materiałów jądrowych (special nuclear material[a]) zalicza się[5]:

  • pluton
  • uran-233
  • uran wzbogacony w izotopy uran-233 lub uran-235,
  • inny materiał zawierający jakikolwiek z wymienionych izotopów.

Mogą być tak nazywane również inne materiały, które mogą uwolnić znaczącą ilość energii jądrowej.

Uwagi

  1. Klasyfikacja specjalnych materiałów jądrowych według Nuclear Regulatory Commission USA – zobacz: Special nuclear material(ang.)

Zobacz też

Przypisy