Mateusz Morawiecki

Mateusz Morawiecki

Pełne imię i nazwisko	Mateusz Jakub Morawiecki
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1968 Wrocław
Prezes Rady Ministrów
Okres	od 11 grudnia 2017
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Beata Szydło
Minister cyfryzacji
Okres	od 6 października 2020
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Marek Zagórski
Minister sportu
Okres	od 15 listopada 2019 do 5 grudnia 2019
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Witold Bańka[a]
Następca	Danuta Dmowska-Andrzejuk
Minister rozwoju i finansów
Okres	od 28 września 2016 do 9 stycznia 2018
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Następca	Teresa Czerwińska, Jerzy Kwieciński[b]
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 16 listopada 2015 do 11 grudnia 2017
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Minister rozwoju
Okres	od 16 listopada 2015 do 28 września 2016
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Janusz Piechociński, Maria Wasiak[c]
Odznaczenia

Mateusz Jakub Morawiecki (ur. 20 czerwca 1968 we Wrocławiu) – polski menedżer, bankowiec i polityk. Od 2017 prezes Rady Ministrów stojący na czele pierwszego i drugiego swojego gabinetu.

Prezes zarządu Banku Zachodniego WBK w latach 2007–2015, wiceprezes Rady Ministrów (2015–2017), minister rozwoju (2015–2016), a następnie minister rozwoju i finansów (2016–2018), minister sportu (2019), poseł na Sejm IX kadencji (od 2019), minister cyfryzacji (od 2020), wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości (od 2021).

Życiorys

Młodość

Urodził się 20 czerwca 1968 we Wrocławiu^[1]. Jest synem Jadwigi^[2] oraz fizyka i opozycjonisty Kornela Morawieckiego (przewodniczącego Solidarności Walczącej)^[1]. Rodzina ojca pochodziła z warszawskiej Pragi, gdzie urodził się i wychowywał Kornel Morawiecki, który później wraz z żoną zamieszkał we Wrocławiu. Rodzice matki pochodzili ze Stanisławowa, z czasem zamieszkali we Wrocławiu^[3]. W 1960 i 1965 urodziły się starsze siostry: Anna i Marta, w 1966 – Magdalena, która zmarła w wieku pięciu miesięcy, a w 1973 – młodsza siostra Maria^[4].

Według Igora Jankego (publicysty „Uważam Rze”, oraz „Do Rzeczy”), Mateusz Morawiecki od 1979 roku pomagał w drukowaniu podziemnego „Biuletynu Dolnośląskiego” w tajnej drukarni w Wilczynie Leśnym pod Wrocławiem^[5][6]. Od grudnia 1981 brał udział w akcjach opozycyjnych: malowaniu napisów na murach, zrywaniu flag, rozklejaniu plakatów i ulotek, druku i kolportażu podziemnych pism oraz rozwieszaniu opozycyjnych transparentów. W latach 1983–1986 był wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany w związku z działalnością opozycyjną swego ojca, który ukrywał się wówczas przed organami ścigania^[1]. Od 1986 publikował pod pseudonimami, np. Robert Synowiecki, własne artykuły w prasie podziemnej, głównie w „Biuletynie Dolnośląskim”. W latach 80. kilkakrotnie został pobity z powodów politycznych i ponownie był przesłuchiwany^[3].

Edukacja

W 1987 ukończył IX Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego we Wrocławiu^[7], następnie rozpoczął studia na kierunku historia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie w latach 1988–1989 brał udział w strajkach okupacyjnych^[3]. Studia te ukończył w 1992^[8].

Kształcił się następnie na Politechnice Wrocławskiej i Central Connecticut State University, a w 1995 uzyskał dyplom Master of Business Administration na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. W tym samym roku ukończył studia podyplomowe z prawa europejskiego i ekonomiki integracji gospodarczej na Uniwersytecie w Hamburgu. Studiował także na Uniwersytecie w Bazylei^[8] i w Kellogg School of Management przy Northwestern University^[9].

Działalność zawodowa

Od 1991 pracował dla spółki Cogito, współtworzył firmy wydawnicze Reverentia i Enter Marketing-Publishing. W 1991 był współzałożycielem, menedżerem i redaktorem pisma „Dwa Dni”^[3]. W latach 1992–1995 pracował jako menedżer odpowiedzialny za marketing i finanse w przedsiębiorstwach konsultingowych i wydawniczych. W 1995 odbył staż w Niemieckim Banku Federalnym. W latach 1996–1997 prowadził projekty badawcze w zakresie bankowości i makroekonomii na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem. W 1997 wraz z Frankiem Emmertem opublikował Prawo europejskie, podręcznik z zakresu prawa unijnego i ekonomiki integracji gospodarczej^[10]. W 1998 został zastępcą dyrektora Departamentu Negocjacji Akcesyjnych w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej. W latach 1998–2001 był członkiem rad nadzorczych Zakładu Energetycznego Wałbrzych i Agencji Rozwoju Przemysłu^[8].

W 1998, po odejściu z administracji rządowej, podjął pracę w Banku Zachodnim. W latach 1998–2001 był doradcą prezesa zarządu, a następnie dyrektorem banku. W 2001, po połączeniu Banku Zachodniego i Wielkopolskiego Banku Kredytowego, został członkiem zarządu Banku Zachodniego WBK, a w maju 2007 objął stanowisko prezesa zarządu tej instytucji^[11]. Bank ten w tym czasie, z o inicjatywy, brał udział w finansowaniu różnych przedsięwzięć kulturalnych, m.in. serialu telewizyjnego Czas honoru oraz filmów Czarny czwartek^[3] i 1920 Bitwa Warszawska^[3][12]. Sam Morawiecki zasiadał w Komitecie Nauk o Finansach PAN pierwszej kadencji^[13].

Działalność polityczna do 2015

Był członkiem Partii Wolności^[14]. W latach 1998–2002 zasiadał w sejmiku dolnośląskim I kadencji, mandat uzyskał z listy Akcji Wyborczej Solidarność^[15].

Od 2008 do czasu wejścia w skład rządu w 2015 był konsulem honorowym Republiki Irlandii w Polsce^[8]. W 2010 został powołany w skład Rady Gospodarczej przy premierze Donaldzie Tusku^[16], w której zasiadał przez blisko dwa lata^[17].

Wiceprezes Rady Ministrów i minister

Rząd Beaty Szydło. W pierwszym rzędzie od lewej: Piotr Gliński, Beata Szydło, Mateusz Morawiecki i Jarosław Gowin (2015)

9 listopada 2015 zrezygnował z funkcji prezesa zarządu Banku Zachodniego WBK^[18], nie uzyskując odprawy^[19] i pozostając nadal akcjonariuszem BZ WBK (ok. 13,7 tys. akcji^[20]; sprzedał je wraz z objęciem funkcji premiera^[21]). 16 listopada objął urzędy wicepremiera i ministra rozwoju w rządzie Beaty Szydło^[22]. W marcu 2016 wstąpił do Prawa i Sprawiedliwości^[23]. W tym samym roku przedstawił dokument programowy (nazwany „planem Morawieckiego”), który został przyjęty w rozwiniętej wersji przez Radę Ministrów w lutym 2017^[24][25]. Od marca 2016 kierował Komitetem Rozwoju, zadaniem którego było wypracowywanie programów w ramach planu odpowiedzialnego rozwoju^[26].

28 września 2016 został odwołany ze stanowisk rządowych^[27], a także tego samego dnia powołany ponownie na urzędy wicepremiera i ministra rozwoju i finansów^[28] (w resorcie finansów w miejsce Pawła Szałamachy). 30 września tego samego roku stanął na czele Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. W marcu 2017 na zaproszenie ministra finansów Niemiec uczestniczył w spotkaniu ministrów finansów państw G20 w Baden-Baden, będąc pierwszym przedstawicielem Polski na tym szczycie i jednym z kilku przedstawicieli państw nienależących do grupy^[29][30].

Prezes Rady Ministrów

Pierwszy rząd (2017–2019)

Mateusz Morawiecki wygłasza exposé w Sejmie RP, 12 grudnia 2017

7 grudnia 2017 komitet polityczny PiS rekomendował o kandydaturę na stanowisko prezesa Rady Ministrów w związku z deklaracją rezygnacji ze strony premier Beaty Szydło^[31], którą oficjalnie złożyła następnego dnia. Również 8 grudnia Mateusz Morawiecki został przez prezydenta RP Andrzeja Dudę desygnowany^[32], a 11 grudnia powołany na to stanowisko^[33]. Jednocześnie został też ponownie powołany na urząd ministra rozwoju i finansów^[34].

12 grudnia 2017 Sejm udzielił o rządowi wotum zaufania; za zagłosowało 243 posłów, przeciw oddano 192 głosy^[35]. 9 stycznia 2018 Mateusz Morawiecki został odwołany z funkcji ministra rozwoju i finansów^[36]. Tego samego dnia, w związku ze zdymisjonowaniem Anny Streżyńskiej i niepowołaniem jej następcy, przejął obowiązki ministra cyfryzacji, które wykonywał do 17 kwietnia 2018, gdy obsadzono to stanowisko^[37].

Podczas kampanii związanej z wyborami samorządowymi w 2018 przegrał dwa procesy w trybie wyborczym. Pierwszy we wrześniu – z Platformą Obywatelską; Sąd Apelacyjny w Warszawie nakazał mu publicznie sprostować o wypowiedź, w której zarzucił koalicji PO-PSL, że w czasie ich rządów nie budowano w Polsce dróg^[38] (decyzja sądu odnosiła się do wypowiedzi, w której Mateusz Morawiecki stwierdził, że przez osiem lat poprzedniej koalicji wydano na drogi lokalne tyle, ile za rządu PiS miało być wydawane w ciągu jednego lub do półtora roku)^[39]. Drugi w październiku 2018 z KWW Jacka Majchrowskiego; Sąd Apelacyjny w Krakowie nakazał mu sprostowanie wypowiedzi, że rządzący dotąd Krakowem „nie zrobili nic lub prawie nic w walce ze smogiem”^[40].

Drugi rząd (od 2019)

(c) Gov.pl, CC BY 3.0 pl

Mateusz Morawiecki podczas Rady Gabinetowej (2020)

Mateusz Morawiecki w trakcie marszu solidarności z Ukrainą w Warszawie (2022).

W wyborach w 2019 Mateusz Morawiecki został liderem listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nr 31. Uzyskał mandat posła na Sejm IX kadencji, otrzymując 133 687 głosów^[41]. Na pierwszym posiedzeniu Sejmu IX kadencji złożył dymisję Rady Ministrów (zgodnie z art. 162 ust. 1 Konstytucji RP), która tego samego dnia została przyjęta przez prezydenta^[42]. 14 listopada 2019 prezydent Andrzej Duda desygnował go ponownie na urząd premiera, powierzając mu misję utworzenia nowego rządu^[43].

Następnego dnia prezydent powołał Mateusza Morawieckiego na urząd prezesa Rady Ministrów, a także powołał członków nowego gabinetu. W rządzie tym premier dodatkowo objął stanowisko ministra sportu^[44]. 19 listopada wygłosił swoje exposé^[45]. Tego samego dnia Sejm udzielił o rządowi wotum zaufania; za zagłosowało 237 posłów, przeciw oddano 214 głosów^[46]. 5 grudnia odwołany przez prezydenta Andrzeja Dudę z urzędu ministra sportu (w związku z powołaniem na ten urząd Danuty Dmowskiej-Andrzejuk)^[47].

We wrześniu 2020 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, że o decyzja nakazująca Poczcie Polskiej podjęcie i realizację czynności niezbędnych do przygotowania i przeprowadzenia wyborów prezydenckich w maju 2020 została wydana bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa (m.in. Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej) oraz stwierdził jej nieważność^[48].

6 października 2020 Mateusz Morawiecki w swoim rządzie objął dodatkowo stanowisko ministra cyfryzacji^[49], zastępując Marka Zagórskiego^[50].

W maju 2021 Najwyższa Izba Kontroli złożyła do prokuratury zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa nadużycia uprawnień przez Morawieckiego w związku z przygotowaniami do przeprowadzenia wyborów prezydenckich w 2020 roku^[51].

W lipcu 2021 został wiceprezesem Prawa i Sprawiedliwości^[52][53][54].

Od 11 sierpnia do 26 października 2021 wykonywał obowiązki ministra rozwoju, pracy i technologii zaś w związku z nieobsadzeniem tego stanowiska^[55].

29 listopada 2021 wyprzedził Jerzego Buzka, stając się drugim najdłużej urzędującym premierem III RP^[56].

Od 10 lutego do 26 kwietnia 2022 wykonywał obowiązki ministra finansów po zdymisjowaniu Tadeusza Kościńskiego^[57].

Odznaczenia i wyróżnienia

Z Martą Kaczyńską podczas odbioru Nagrody im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego (2018)

Ordery i odznaczenia

• 2011: Odznaka Honorowa „Za zasługi dla bankowości Rzeczypospolitej Polskiej”^[58]
• 2013: Krzyż Wolności i Solidarności^[59]
• 2015: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi w działalności na rzecz wspierania oraz promowania polskiej kultury i dziedzictwa narodowego)^[60]
• 2019: Krzyż Wielki Orderu „Za zasługi dla Litwy”^[61]
• 2021: Srebrny Krzyż Solidarności Walczącej^[62]
• 2022: Order Księcia Jarosława Mądrego II klasy (Ukraina)^[63][64]

Nagrody i wyróżnienia

• 2015: Medal artMecenatu na Interdyscyplinarnym Festiwalu Sztuk Miasto Gwiazd w Żyrardowie^[65]
• 2015: Perła Honorowa Polskiej Gospodarki w kategorii gospodarka^[66]
• 2017: Tytuł „Człowieka Roku 2016” tygodnika „Gazeta Polska”^[67]
• 2017: Pierścień „Inki” (za postawę patriotyczną i krzewienie idei pamięci o Żołnierzach Wyklętych)^[68]
• 2018: Złoty Medal Amerykańskiego Instytutu Kultury Polskiej^[69]
• 2018: Tytuł „Człowieka Roku 2017” tygodnika „Wprost” (wspólnie z zespołem gospodarczym ministrów rządu)^[70]
• 2018: Nagroda im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego (przyznana przez Ruch Społeczny im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego)^[71]
• 2018: Tytuł „Człowieka Roku 2017” tygodnika „Gazeta Polska”^[72]
• 2019: Tytuł „Człowieka Roku 2018” tygodnika „Gazeta Polska”^[73]
• 2019: Tytuł „Człowieka Roku” 2018 Forum Ekonomicznego w Krynicy^[74][75]
• 2019: Nagroda „Człowiek Wolności 2019” przyznana przez redakcję tygodnika „Sieci”^[76]

Życie prywatne

Od pierwszej połowy lat 90. żonaty z Iwoną; ojciec czworga dzieci: dwóch córek (Aleksandry i Magdaleny) oraz dwóch synów (Jeremiasza i Ignacego)^{[2][77][78][79][80]}. Mateusz Morawiecki jest katolikiem^[81].

Galeria

• 

  Mateusz Morawiecki na otwarciu Campus Warsaw (2015)

• 

  Spotkanie z kobietami internowanymi w stanie wojennym (2017)

• 

  Mateusz Morawiecki i Theresa May (2017)

• 

  Mateusz Morawiecki i ambasador USA Paul W. Jones (2018)

• 

  Obchody sierpnia 1980; obok prezydent Andrzej Duda i przewodniczący NSZZ „S” Piotr Duda (2018)

• 

  Mateusz Morawiecki i kanclerz Austrii Sebastian Kurz (2018)

• 

  Angela Merkel i Mateusz Morawiecki (2018)

• 

  Mateusz Morawiecki z rodziną z wizytą u papieża Franciszka (2018)

• 

  Mateusz Morawiecki w pierwszej od inwazji rosyjskiej, delegacji zagranicznych rządów w Kijowie, 15 marca 2022^[82]

• 

  Mateusz Morawiecki z prezydentem USA Joe Bidenem na Stadionie Narodowym w Warszawie pełniącym funkcje punktu recepcyjnego dla uchodźców z Ukrainy, 26 marca 2022 roku^[83]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Mateusz Morawiecki – Prezes Zarządu. bzwbk.pl. [dostęp 2017-12-08].
• Jerzy Pietraszko: Mateusz Morawiecki. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2017-12-08].