Matthew Holman

Odkryte planetoidy: 11
(44594) 1999 OX3[i][ii][iii]21 lipca 1999
(45802) 2000 PV295 sierpnia 2000
(54520) 2000 PJ305 sierpnia 2000
(60620) 2000 FD8[i][ii][iii]27 marca 2000
(60621) 2000 FE8[i][ii][iii]27 marca 2000
(76803) 2000 PK305 sierpnia 2000
(182222) 2000 YU1[ii][iv]16 grudnia 2000
(182223) 2000 YC2[ii][iv]17 grudnia 2000
(468422) 2000 FA8[i][ii][iii]27 marca 2000
(469333) 2000 PE305 sierpnia 2000
(506439) 2000 YB2[ii][iv]16 grudnia 2000
  1. a b c d Wspólnie z Johnem Kavelaarsem.
  2. a b c d e f g Wspólnie z Brettem Gladmanem.
  3. a b c d Wspólnie z J.-M. Petitem.
  4. a b c Wspólnie z Tommym Gravem.

Matthew J. Holman (ur. 1967[1]) – astrofizyk ze Smithsonian Astrophysical Observatory, wykładowca na Uniwersytecie Harvarda. Studiował na MIT, gdzie otrzymał swój licencjat z matematyki w 1989 i doktorat z planetologii w 1994[2].

Był częścią zespołu, który odkrył liczne nieregularne satelity Saturna (Albioriks), Urana (Prospero, Setebos, Stefano, Trinculo, Francisco, Ferdynand) i Neptuna (Halimede, Sao, Laomedeia, Neso)[3].

Odkrył 11 planetoid, z czego 4 samodzielnie, a 7 wspólnie z innymi astronomami[4].

Jego imieniem została nazwana planetoida (3666) Holman[1].

W 1998 roku otrzymał nagrodę Newcomb Cleveland Prize[5] za artykuł opublikowany w czasopiśmie ScienceThe Origin of Chaos in the Outer Solar System.

Przypisy

  1. a b (3666) Holman w bazie Minor Planet Center (ang.)
  2. Matthew J. Holman. Biographical Information. Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
  3. Planetary Satellite Discovery Circumstances. [w:] Solar System Dynamics [on-line]. Jet Propulsion Laboratory, 2021-11-15. [dostęp 2022-08-23]. (ang.).
  4. Minor Planet Discoverers. [w:] Minor Planet Center [on-line]. Międzynarodowa Unia Astronomiczna, 2018-02-03. [dostęp 2018-03-01]. (ang.).
  5. AAAS Awards: Newcomb Cleveland Prize Recipients. American Association for the Advancement of Science. [dostęp 2010-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-23)]. (ang.).