Matthias Nitsch
Matthias Nitsch albo Mathias Nitsch[1], znany też jako Bubi Nitsch (ur. w 1908 r.) – spiskoniemiecki taternik, przewodnik i ratownik tatrzański[2].
Uczęszczał do liceum w Kieżmarku[1]. Przed II wojną światową należał do najaktywniejszych taterników i najlepszych przewodników w Tatrach. Brał udział w wielu wyprawach, także bardzo trudnymi drogami, ze wspinaczami różnych narodowości, także polskimi, np. Stanisławem Motyką[2].
Dużo czasu Nitsch spędzał w schronisku nad Zielonym Stawem Kieżmarskim i w tej okolicy działał najczęściej jako przewodnik i instruktor narciarski[2]. Pomagał wówczas w prowadzeniu schroniska ówczesnym dzierżawcom, Bertalanowi Duchoňowi i Gyuli Arpadowi Keglowi[1]. Po ich odejściu (ok. 1942 r.) sam został kierownikiem, później Matthiasa Nitscha zastąpiła rodzina. Pod jego opieką był też hotel Zipser Hof w Kieżmarku[2].
Nitsch był aktywnym ratownikiem górskim. W latach 1940–1943 zajmował się organizacją ratownictwa przez Karpathenverein, od 1942 przez rok pełnił funkcję zastępcy kierownika KV-Bergwacht. Brał też udział w kursie ratownictwa górskiego w Alpach (zima 1943 r.). Jako jeden z pierwszych w 1942 r. wprowadził do użycia przez ratowników tatrzańskich zestaw Grammingera[2].
1 lipca 1943 r. został wcielony do Waffen-SS[2], brał potem udział w walkach na froncie wschodnim. Po wojnie prowadził niewielkie schronisko w Alpach Bawarskich[1]. Wyemigrował w końcu z rodziną do Stanów Zjednoczonych. Na Alasce był przewodnikiem górskim, a jeden ze zdobytych szczytów nazwał Karpatenspitze. Po 1960 r. pracował jako dyrektor dużego hotelu w okolicach Filadelfii[2].
Osiągnięcia taternickie
- nowe drogi północną ścianą Kieżmarskiej Kopy i Kominem Motyki na Czarnym Szczycie,
- pierwsze zimowe przejście granią od Jastrzębiej Turni na Kołowy Szczyt[2],
- pierwsze zimowe przejście granią z Polskiego Grzebienia na Gerlach (marzec 1936 r., z Pavlem Krupinským),
- pierwsze zimowe wejście Drogą Jordána na Łomnicę (styczeń 1935 r.),
- pierwsze zimowe przejście z Niżniej Miedzianej Przełączki przez Widły na Kieżmarski Szczyt (kwiecień 1935 r., z dwoma berlińczykami),
- pierwsze zimowe wejście środkiem północnej ściany Ostrego Szczytu (styczeń 1936 r., z Eduardem Kirchnerem)[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e Bolesław Chwaściński: Z dziejów taternictwa. O górach i ludziach. Warszawa: Sport i Turystyka, 1988, s. 207–208, 217–218. ISBN 83-217-2463-9.
- ↑ a b c d e f g h Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 823. ISBN 83-7104-009-1.