Maurice Duverger

Maurice Duverger
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 czerwca 1917
Angoulême

Data i miejsce śmierci

17 grudnia 2014
Paryż

Zawód, zajęcie

politolog, socjolog, nauczyciel akademicki, polityk

Maurice Duverger (ur. 5 czerwca 1917 w Angoulême[1], zm. 17 grudnia 2014[2] w Paryżu) − francuski politolog, socjolog, prawnik, nauczyciel akademicki i polityk, reprezentujący Włochy poseł do Parlamentu Europejskiego III kadencji.

Życiorys

Kształcił się w szkole katolickiej. W 1933 wstąpił do klerykalnej i antykomunistycznej partii UPR, którą kierował Philippe Henriot, późniejszy minister w rządzie Państwa Francuskiego[3]. W 1936 przeszedł do Francuskiej Partii Ludowej, na czele której stał Jacques Doriot. Był jednym z liderów organizacji młodzieżowej tej formacji. Opuścił tę formację w 1938[3].

Studiował prawo na Université de Bordeaux[4]. Od 1942 nauczyciel akademicki, był profesorem prawa na Université de Poitiers (1942–1943) i na Université de Bordeaux (1943–1955), na którym założył instytut nauk politycznych (Sciences Po Bordeaux). W 1955 przeszedł do pracy na Uniwersytecie Paryskim, po jego podziale dołączył do kadry Université Panthéon-Sorbonne. W 1985 odszedł na emeryturę[3]. Autor publikacji naukowych i wznawianych podręczników akademickich, współpracownik różnych gazet (m.in. „Le Monde”)[4].

W pracy badawczej zajmował się m.in. partiami politycznymi i systemami wyborczymi; w 1951 wydał nowatorską wówczas pracę Les partis politiques, przetłumaczoną następnie na dziewięć języków[3]. W latach 50. i 60. zaobserwował, że stosowana wówczas większościowa ordynacja wyborcza prowadzi do tworzenia się układu dwupartyjnego. Efekt ten został później nazwany prawem Duvergera[3].

W latach 1989–1994 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego III kadencji. Uzyskał go z ramienia Włoskiej Partii Komunistycznej. W trakcie kadencji, po rozwiązaniu PCI i powołaniu Demokratycznej Partii Lewicy, dołączył do frakcji Partii Europejskich Socjalistów[1].

Wyróżniony tytułami doktora honoris causa m.in. przez Uniwersytet Warszawski (1988)[5] oraz Uniwersytetu Karola w Pradze (1999)[6].

Wybrane publikacje

  • La situation des fonctionnaires depuis la Révolution de 1940, 1941.
  • Les partis politiques, 1951.
  • La participation des femmes à la vie politique, 1955.
  • Demain La République, 1958.
  • Méthodes de la science politique, 1959.
  • La VIe République et le régime présidentiel, 1961.
  • Les institutions françaises, 1962.
  • Constitutions et documents politiques, 1964.
  • Introduction à la politique, 1964.
  • Sociologie la politique, 1966.
  • La Monarchie républicaine, ou comment les démocraties se donnent des rois, 1974.
  • Lettre ouverte aux socialistes, 1976.
  • Échec au roi, 1977.
  • Dictatures et légitimité, 1982.

Przypisy

  1. ↑ a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2020-02-06].
  2. ↑ Maurice Duverger (fr.). bnf.fr. [dostęp 2020-10-04].
  3. ↑ a b c d e Bertrand Le Gendre: Mort de Maurice Duverger, le «pape» de la science politique française (fr.). lemonde.fr, 22 grudnia 2014. [dostęp 2020-02-06].
  4. ↑ a b Maurice Duverger (fr.). denistouret.net. [dostęp 2020-02-06].
  5. ↑ Doktoraty HC. uw.edu.pl. [dostęp 2011-02-21].
  6. ↑ Čestné doktoráty (cz.). cuni.cz. [dostęp 2010-10-03].

Media użyte na tej stronie

Maurice Duverger - Honoris Causa UAB.jpg
Autor: Anonimous, Licencja: CC BY 3.0
Honoris Causa Reception in UAB