Mauricio Larriera

Mauricio Larriera

Pełne imię i nazwisko	José Mauricio Larriera Dibarboure
Data i miejsce urodzenia	26 sierpnia 1970 Florida
Wzrost	176 cm
Pozycja	pomocnik
Informacje klubowe
Klub	Montevideo Wanderers (trener)
Kariera juniorska
Lata Klub 1985 Sud América 1986–1987 Quilmes Florida 1988–1989 Liverpool
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1989–1992 Liverpool 0 (0) 1994–1995 Rentistas 1996–1997 Miramar Misiones 1998 Central Español 1998 Deportivo Maldonado 1999–2001 Racing 2002 Rentistas 2003–2004 El Tanque Sisley 10 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2005 El Tanque Sisley 2013 Sol de América 2014 Racing 2015 Defensor Sporting 2015–2016 Al-Wakrah 2017 Godoy Cruz 2018 O’Higgins 2019 Danubio 2020– Montevideo Wanderers

José Mauricio Larriera Dibarboure (ur. 26 sierpnia 1970 we Floridzie) – urugwajski piłkarz występujący na pozycji bocznego pomocnika, obecnie trener Montevideo Wanderers.

Kariera klubowa

Larriera urodził się w miejscowości Florida. Dorastał jednak w trzech miastach – Floridzie, Playa Pascual i stołecznym Montevideo (w dzielnicy Conciliación), ze względu na częste przeprowadzki rodziców^[1]. Ostatnie lata szkolne (odebrał wykształcenie stomatologiczne^[2]) spędził w stolicy, gdzie grał w osiedlowych drużynach Olimpo i Garzón City. Następnie trenował w akademii juniorskiej klubu IA Sud América, by później powrócić do Floridy i dołączyć do tamtejszej ekipy CA Quilmes oraz występować w reprezentacji departamentu Florida. Jako osiemnastolatek przeniósł się do stołecznego zespołu Liverpool FC, gdzie jednak był wyłącznie członkiem rezerw i nie potrafił się przebić do pierwszej drużyny. Po odejściu z Liverpoolu bez większych sukcesów występował w ekipach z drugiej ligi urugwajskiej – kolejno CA Rentistas, Miramar Misiones, Central Español i Deportivo Maldonado^[1].

Najlepsze lata swojej średnio udanej kariery piłkarskiej Larriera spędził w stołecznym Racing Club de Montevideo. Na koniec sezonu 1999 awansował z nim do pierwszej ligi, a tam pod okiem trenera Gerardo Pelusso dał się poznać jako solidny i dość bramkostrzelny prawy pomocnik. Po trzech latach w barwach Racingu (przez pewien czas pełnił tam rolę kapitana) powrócił do drugoligowego CA Rentistas, zaś karierę zakończył w wieku 34 lat w innym drugoligowym zespole – El Tanque Sisley. Mimo dosyć dużego potencjału, zdecydowaną większość swojej kariery w roli zawodnika spędził w drugiej lidze urugwajskiej^[1].

Kariera trenerska

Jeszcze jako profesjonalny zawodnik Larriera ukończył kurs trenerski, a pracę jako szkoleniowiec rozpoczął bezpośrednio po zakończeniu kariery, w swoim ostatnim klubie – drugoligowym El Tanque Sisley. Drużyna była wówczas pogrążona w dużych kłopotach finansowych, a wobec odejścia większości zawodników była zmuszona grać głównie juniorami^[1]. Po zajęciu przedostatniego miejsca w tabeli klub wycofał się z rozgrywek drugoligowych wobec zaległości pieniężnych^[3].

Później Larriera z sukcesami pracował jako asystent trenera Gerardo Pelusso (swojego byłego przełożonego z reprezentacji Floridy, Liverpoolu i Racingu^[1]) w czołowych klubach Ameryki Południowej – kolejno w peruwiańskiej Alianzie Lima (2006–2007), urugwajskim Nacionalu (2007–2009), chilijskim Universidad de Chile (2010), paragwajskiej Olimpii (2011–2012), a także w reprezentacji Paragwaju (2012–2013)^[4]. W roli najbliższego współpracownika w sztabie Pelusso wywalczył m.in. mistrzostwo Peru (2006), mistrzostwo Urugwaju (2009), mistrzostwo Paragwaju (2011) oraz dwukrotnie dotarł do półfinału Copa Libertadores (2009, 2010)^[5]. Lokalne media często podkreślały wielką rolę Larriery w tych osiągnięciach, nazywając go „mózgiem Pelusso” i zwracając uwagę na charakteryzujące go fachowość, perfekcjonizm i dbałość o detale^[6].

We wrześniu 2013 Larriera zastąpił Gualberto Jarę na stanowisku trenera paragwajskiej drużyny Club Sol de América^[7]. Poprowadził ją zaledwie w czterech spotkaniach (poniósł w nich komplet porażek), po czym wskutek konfliktów pomiędzy poszczególnymi członkami zarządu został zwolniony ze stanowiska^[6]. W styczniu 2014 powrócił do ojczyzny, zostając szkoleniowcem walczącego o utrzymanie Racing Club de Montevideo^[8]. Szybko odmienił grę zespołu i w wiosennej fazie Clausura zajął z nim bezpieczne siódme miejsce w lidze. Podczas jesiennej fazy Apertura prowadzony przez niego Racing spisał się jeszcze lepiej – okazał się rewelacją rozgrywek, plasując się na drugiej pozycji w tabeli^[2]. Bezpośrednio po osiągnięciu historycznego wyniku Larriera nie przedłużył wygasającego kontraktu z Racingiem, chcąc kontynuować karierę w mocniejszym klubie^[9].

W styczniu 2015 Larriera objął czołowy urugwajski zespół – stołeczny Defensor Sporting^[10]. Tam także zanotował udany pobyt, zajmując wraz z podopiecznymi wysokie czwarte miejsce w tabeli. Za sprawą świetnej pracy w Racingu i Defensorze, Larriera został wybrany w oficjalnym plebiscycie Urugwajskiego Związku Piłki Nożnej (AUF) najlepszym trenerem ligi urugwajskiej w sezonie 2014/2015^[11]. Już po sześciu miesiącach zrezygnował jednak z pracy w Defensorze na rzecz lukratywnej oferty z Bliskiego Wschodu – w czerwcu 2015 podpisał dwuletnią umowę z katarskim Al-Wakrah SC^[12]. Prowadził go przez półtora roku z przeciętnym skutkiem – był chwalony przez katarskie media za metodologię pracy, lecz jego Al-Wakrah notował średnie wyniki i nie potrafił się włączyć do walki o cele ambitniejsze niż utrzymanie w lidze^[13]. W sezonie 2015/2016 zajął z drużyną jedenaste miejsce w tabeli i uchronił ją tym samym przed spadkiem^[14]. Został zwolniony w listopadzie 2016 po jedenastu meczach z rzędu bez zwycięstwa i różnicy zdań z zarządem^[15].

W lipcu 2017 Larriera podpisał roczną umowę z argentyńskim średniakiem Godoy Cruz Antonio Tomba^[16]. Prowadził go z przeciętnymi wynikami przez pół roku i już w grudniu zdecydował się zrezygnować ze stanowiska, powołując się na niezrealizowanie postawionych przed drużyną celów sportowych^[17]. W czerwcu 2018 został szkoleniowcem chilijskiego CD O’Higgins, podpisując z nim półtoraroczny kontrakt^[4]. Zwolniono go jednak już po trzech miesiącach – jego drużyna notowała fatalne wyniki (sześć porażek w ośmiu meczach) i słabo prezentowała się na boisku^[18]. We wrześniu 2019 powrócił do ojczyzny, gdzie objął należący do czołówki Danubio FC^[19]. Również tutaj kontynuował swoją kiepską passę, notując raptem trzy zwycięstwa w piętnastu spotkaniach, co przełożyło się na bardzo słabe, trzynaste miejsce w tabeli. Bezpośrednio po tym odszedł z klubu^[20], a następnie został trenerem niżej notowanego Montevideo Wanderers^[21].

Przypisy

Bibliografia

• Mauricio Larriera, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [online] [dostęp 2020-11-27] .
• M. Larriera, [w:] baza Soccerway (trenerzy) [online] [dostęp 2021-01-03] .