Mauro Piacenza
| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||
| Penitencjariusz Większy | |||
| Okres sprawowania | od 2013 | ||
| Prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa | |||
| Okres sprawowania | 2010–2013 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat | 21 grudnia 1969 | ||
| Nominacja biskupia | 13 października 2003 | ||
| Sakra biskupia | 15 listopada 2003 | ||
| Kreacja kardynalska | 20 listopada 2010 | ||
| Kościół tytularny | św. Pawła przy Trzech Źródłach | ||
| Data konsekracji | 15 listopada 2003 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||
| Miejsce | katedra św. Wawrzyńca | ||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
Mauro Piacenza (ur. 15 września 1944 w Genui) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, arcybiskup, przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Dziedzictwa Kulturowego Kościoła w latach 2003–2007, przewodniczący Papieskiej Komisji Archeologii Sakralnej w latach 2004–2007, sekretarz Kongregacji ds. Duchowieństwa w latach 2007–2010, prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa w latach 2010–2013, kardynał od 2010 (najpierw w stopniu diakona, w 2021 promowany do stopnia prezbitera), Penitencjariusz Większy od 2013.
Życiorys
Święcenia prezbiteriatu przyjął 21 grudnia 1969, jego głównym konsekratorem był kardynał Giuseppe Siri. Został kapłanem archidiecezji Genui i początkowo pracował jako wikariusz w parafiach. Następnie został asystentem kościelnym przy Università degli Studi di Genova, najważniejszej genueńskiej uczelni wyższej, w której sam również wykładał prawo kanoniczne. W 1986 otrzymał godność kanonika. W 1990 został przeniesiony do pracy w Watykanie (Kongregacji ds. Duchowieństwa).
Dziesięć lat później wszedł w skład kierownictwa Kongregacji jako jej podsekretarz. 13 października 2003 papież Jan Paweł II mianował go przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Dziedzictwa Kulturowego Kościoła[1]. W związku z tą nominacją 15 listopada 2003 został wyświęcony na biskupa i otrzymał stolicę tytularną Victoriana. Sakry udzielił mu kardynał Tarcisio Bertone. W sierpniu 2004 stanął na czele Papieskiej Komisji ds. Archeologii[2], a w 2007 powrócił do Kongregacji ds. Duchowieństwa jako jej sekretarz (w związku z tym został jednocześnie wyniesiony do godności arcybiskupa)[3]. 7 października 2010 objął najwyższe stanowisko w Kongregacji – jej prefekta[4]. 20 października 2010 papież Benedykt XVI ogłosił jego nominację kardynalską[5], zaś miesiąc później kreował go kardynałem-diakonem San Paolo alle Tre Fontane[6]. 21 września 2013 roku został mianowany przez papieża Franciszka Penitencjarzem Większym, w miejsce emerytowanego kardynała Manuela Monteiro de Castro[7].
Brał udział w konklawe 2013, które wybrało papieża Franciszka.
3 maja 2021 podniesiony przez papieża Franciszka do rangi kardynała prezbitera z zachowaniem tytułu na zasadzie pro hac vice[8].
Przypisy
- ↑ RINUNCIA DEL PRESIDENTE DELLA PONTIFICIA COMMISSIONE PER I BENI CULTURALI DELLA CHIESA E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2003-10-13. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
- ↑ RINUNCIA DEL PRESIDENTE DELLA PONTIFICIA COMMISSIONE DI ARCHEOLOGIA SACRA E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2004-08-28. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
- ↑ NOMINA DEL SEGRETARIO DELLA CONGREGAZIONE PER IL CLERO. press.vatican.va, 2007-05-07. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
- ↑ RINUNCIA DEL PREFETTO DELLA CONGREGAZIONE PER IL CLERO E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2010-10-07. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
- ↑ Gregor Kollmorgen, Pope Benedict Announces Creation of New Cardinals, "New Liturgical Movement" (ang.) [dostęp 2010-10-20]
- ↑ Odbył się konsystorz. ekai.pl, 2010-11-20. [dostęp 2019-09-22].
- ↑ RINUNCIA DEL PENITENZIERE MAGGIORE E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2013-09-21. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
- ↑ Concistoro Ordinario Pubblico per il Voto su alcune Cause di Canonizzazione, 03.05.2021. press.vatican.va. [dostęp 2021-05-09]. (wł.).
Linki zewnętrzne
- Nota biograficzna na stronie Stolicy Apostolskiej
- Nota biograficzna Mauro Piacenza na stronie Penitencjarii Apostolskiej [dostęp 2022-11-25]
- Mauro Piacenza w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.) [dostęp 2011-06-29]
- Mauro Piacenza w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2020-03-24]
Liczba purpuratów wynosi 225 zaś uprawnionych do udziału w Konklawe wynosi 126
Media użyte na tej stronie
(c) I, SajoR, CC BY-SA 2.5
Generic template for coat of arms of a cardinal.
Indications: The file contains various forms of shields, processional crosses and palliums to choose, only visible when lowered and opens with Inkscape.
(c) I, SajoR, CC BY-SA 2.5
Coat of arms of the Italian Cardinal Mauro Piacenza.
Reference: