Maurycy Schlaffenberg

Maurycy Schlaffenberg
major audytor major audytor
Data urodzenia23 czerwca 1883
Data i miejsce śmierci1940
USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojneWojsko Polskie
JednostkiWojskowy Sąd Okręgowy Nr VI,
Wojskowy Sąd Okręgowy Nr III,
Dep. Spraw. MSWoj.
Stanowiskasędzia śledczy,
prokurator,
referent

Maurycy Henryk Schlaffenberg (ur. 23 czerwca 1883, zm. 1940 w ZSRR) – polski Żyd, prawnik, adwokat, major audytor Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Maurycy Henryk Schlaffenberg urodził się 23 czerwca 1883[1][2]. Był synem Filipa[3]. Uczył się w C. K. V Gimnazjum we Lwowie, gdzie w 1902 ukończył VI klasę jako Henryk Schlaffenberg (w jego klasie byli m.in. Zygmunt Klemensiewicz, Stanisław Łempicki)[4]. W tej szkole w 1904 już jako Maurycy Schlaffenberg zdał egzamin dojrzałości[5]. Ukończył studia prawnicze uzyskując stopień doktora praw.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W połowie 1921 w stopniu porucznika był prokuratorem przy trybunale wojskowym Dowództwa Okręgu Generalnego „Lwów”[6]. Został awansowany na stopień majora w korpusie oficerów zawodowych sądowych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7][8]. Służył jako sędzia śledczy: w 1923 w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI we Lwowie[9], w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr III w Grodnie[10]. W 1925 adwokat Maurycy Schlaffenberg miał swoją kancelarię we Lwowie pod adresem ulicy Nowy Świat 4[11]. W 1928 był referentem w Departamencie Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych[12] oraz prokuratorem przy Wojskowym Sądzie Okręgowym nr VI[1]. W 1934 jako major przeniesiony w stan spoczynku pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[2].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. W 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/2-97 oznaczony numerem 3300, jego tożsamość została podana jako Maurycy Henryk Szlafenberg)[3]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Jego żoną była Eugenia[13], która podczas wojny została deportowana do ZSRR i pod koniec 1941 przebywała w Semipałatyńsku[14].

Przypisy

  1. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 693.
  2. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 368.
  3. ↑ a b Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 93. [dostęp 2020-12-20].
  4. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. V Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1902. Lwów: 1902, s. 85.
  5. ↑ Kronika. Egzamin dojrzałości. „Kurjer Lwowski”. Nr 176, s. 2, 26 czerwca 1904. 
  6. ↑ „Krewki” żołnierz. „Dziennik Ludowy”. Nr 123, s. 5, 25 lipca 1921. 
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1091.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 986.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1083.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 978.
  11. ↑ Haliczanin. Kalendarz powszechny zastosowany do potrzeb wszystkich mieszkańców Małopolski i Kresów Wschodnich na rok Pański 1925. Lwów: 1925, s. 14.
  12. ↑ Wiadomości personalne. Lista starszeństwa Korpusu Oficerów Sądowych. „Wojskowy Przegląd Prawniczy”, s. 46, Nr z 2 z kwietnia 1928. 
  13. ↑ Lista gości. „Głos Drohobycko-Borysławsko-Samborsko-Stryjski”. Nr 15, s. 8, 28 czerwca 1930. 
  14. ↑ Adresy rodzin wojskowych w Z.S.R.R.. „Polska Walcząca - Żołnierz Polski na Obczyźnie”. Nr 17, s. 7, 25 kwietnia 1942. 

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).