McDonnell Douglas C-9

C-9 Nightingale/Skytrain II
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo Stany Zjednoczone
ProducentMcDonnell Douglas
Typsamolot transportowy
Konstrukcjametalowa
Załoga4
Historia
Egzemplarze21 C-9A Nightingale
3 C-9C
17 C-9B
Liczba wypadków
 • w tym katastrof

1
Dane techniczne
Napęd2 x Silnik turbowentylatorowy Pratt & Whitney JT8D-9
Moc64,5 kN każdy
Wymiary
Rozpiętość28,42 m
Długość36,36 m
Wysokość8,38 m
Powierzchnia nośna92,97 m²
Masa
Własna27 080 kg
Startowa49 900 kg
Osiągi
Prędkość maks.927 km/h
Prędkość przelotowa811 km/h
Pułap11 000 m
Zasięg4400 km (wersja C-9B)
Dane operacyjne
Użytkownicy
USA, Włochy, Kuwejt

McDonnell Douglas C-9amerykańska, wojskowa wersja pasażerskiego samolotu McDonnell Douglas DC-9 wykorzystywana jako maszyna ewakuacji medycznej - C-9A Nightingale, do przewozu ważnych osobistości - VC-9C oraz jako maszyna transportowa wykorzystywana przez United States Navy i United States Marine Corps - C-9B Skytrain II.

Historia

C-9A Nightingale

W 1963 roku biuro Sekretarza obrony Stanów Zjednoczonych zleciło rozpoczęcie prac nad modernizacją floty samolotów przeznaczonych do ewakuacji medycznej i znalezienia maszyny mogącej zastąpić używane wówczas do tego typu zadań samoloty Convair C-131 Samaritan. Nowy samolot miał zdecydowanie przewyższać swoimi osiągami tłokowy C-131 i być zdolnym do prowadzenia działań o zasięgu globalnym. Początkowo brane były pod uwagę konstrukcje DC-9 oraz Fokker F27, a w późniejszym okresie również Boeing 737. F27 pomimo atrakcyjnej ceny nie spełniał tych wymagań i szybko przestał się liczyć jako potencjalny kandydat. Pod koniec 1966 roku formalnie ogłoszono rozpoczęcie programu CX-2, mającego na celu pozyskanie samolotu ewakuacji medycznej. Maszyna miała charakteryzować się możliwością operowania z lotnisk o ubogiej lub żadnej infrastrukturze lotniskowej i być zdolna do działań w trudnych warunkach klimatycznych, charakteryzujących się bardzo wysoką wilgotnością i temperaturą powietrza, co miało związek z intensywnym zaangażowaniem Stanów Zjednoczonych w konflikt w Wietnamie. Maszyna miała też osiągać prędkość przelotową rzędu 900 km/h lub więcej, maksymalny pułap lotu rzędu 9000 - 10500 m i zasięg 3700 km. Samolot miał być zdolny do przyjęcie na pokład 40 pacjentów ambulatoryjnych lub 30 na noszach. 31 sierpnia 1967 roku zwycięzcą ogłoszono maszynę DC-9. Wstępnie zamówiono osiem samolotów. Maszyna otrzymała nazwę własną Nightingale, na cześć Florence Nightingale, angielskiej pielęgniarki, która stworzyła podstawy nowoczesnego pielęgniarstwa. Do celów ewakuacji medycznej przebudowano pasażerskie DC-9-32. Wstawiono nowe, duże drzwi o szerokości 3,45 m z rampą hydrauliczną ułatwiającą załadunek pacjenta na noszach. Wnętrze przystosowano do przewozu 40 pacjentów ambulatoryjnych, mogących lecieć w pozycji siedzącej oraz 40 pacjentów na noszach. Dodano przedział intensywnej terapii oraz niezbędne wyposażenie, takie jak kuchenka i toalety. 17 czerwca 1968 roku, w zakładach McDonnell Douglas w Long Beach w Kalifornii, miała miejsce uroczystość roll-out gotowego egzemplarza C-9A. 10 sierpnia tego samego roku, pierwszy z zamówionych samolotów o numerze 67-22584, za sterami którego siedział generał Howell Marion Estes Jr, dowódca Military Airlift Command, wylądował w Scott Air Force Base. Ostatni z przyjętych do linii 21 C-9A trafił do służby w lutym 1973 roku. Maszyny służyły w siłach powietrznych do 2005 roku, kiedy to został wycofany ostatni z samolotów.

VC-9C

Wykorzystywana do przewozu ważnych osobistości przez US Air Force wersja samolotu DC-9-32. Trzy maszyny tego typu, wyposażone w wojskowe systemy łączności oraz identyfikacji, dostarczono w 1975 roku. W 1977 roku zmieniono ich oznaczenie na C-9C. Samolot mógł przewozić na swoim pokładzie kilku głównych pasażerów, którzy mieli do swojej dyspozycji kabinę typu „salonka” oraz 40 osób im towarzyszących. Maszyna dysponowała zasięgiem wynoszącym 2775 km.

C-9B Skytrain II

Siedemnaście pasażersko-towarowych samolotów przeznaczonych dla dywizjonów wsparcia logistycznego US Navy, dwa z nich przekazano na potrzeby US Marine Corps. Maszyny zbudowano w oparciu o płatowce DC-9-32/-40. Wyposażono je w urządzenia zapewniające całkowite uniezależnienie od infrastruktury lotniskowej. Zwiększono zasięg samolotów wyposażając je w dodatkowy zbiornik paliwa umieszczony w dolnej ładowni.

Pozostali użytkownicy

Wersja DC-9-32 z wyposażeniem kabiny przystosowanym do przewozu ważnych osobistości wykorzystywana była również przez lotnictwo wojskowe Kuwejtu (dwa samoloty oznaczone jako C-9K) i Włoskie Siły Powietrzne, również dwa egzemplarze.

Bibliografia

  • Jerzy Liwiński, Pięćdziesiąt lat samolotu Douglas DC-9, „Lotnictwo”, nr 1 (2015), s. 20-27, ISSN 1732-5323.

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.