Mechanizm spustowo-uderzeniowy

Mechanizm spustowo-uderzeniowy – odmiana mechanizmu odpalającego[1].

Mechanizm ten stanowi zespół współpracujących ze sobą mechanizmów: spustowego i uderzeniowego. Podstawowym zadaniem mechanizmu spustowego jest zwolnienie z napiętego zaczepu mechanizmu uderzeniowego, który powoduje zbicie spłonki przez grot iglicy[1]. Działanie mechanizmu uderzeniowego poprzedzone jest napięciem sprężyny uderzeniowej lub sprężyny powrotnej celem zakumulowania energii potrzebnej do zbicia spłonki[1].

Wyróżniamy tutaj mechanizm pojedynczego działania, który powoduje zwalnianie mechanizm uderzeniowego i zbicie spłonki, oraz podwójnego działania powodującego dodatkowo samonapinanie mechanizmu uderzeniowego i potrójnego działania powodującego dodatkowe samonapinanie wraz z obrotem i blokowaniem bębna amunicyjnego. Potrójne działanie stosowane jest we współczesnych rewolwerach[1].

Mechanizmy spustowo-uderzeniowe stosowane są do ognia pojedynczego, ciągłego oraz pojedynczego i ciągłego. Układ konstrukcyjny tego urządzenia stanowi kombinację różnych wzorów mechanizmów spustowych i uderzeniowych[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 139.

Bibliografia

  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 139. ISBN 83-86028-01-7.