Meczet Proroka

Meczet Proroka
Państwo Arabia Saudyjska
MiejscowośćMedyna
Wyznanieislam sunnicki
Rodzajmeczet muzułmański
Historia
Data budowy622
Data reaktywacji707
Położenie na mapie Arabii Saudyjskiej
Mapa konturowa Arabii Saudyjskiej, po lewej znajduje się punkt z opisem „Meczet Proroka”
Ziemia24°28′06″N 39°36′39″E/24,468333 39,610833

Meczet Proroka (arab. المسجد النبوي, Al-Masdżid an-Nabawi) – jeden z największych meczetów świata zbudowany przez proroka Mahometa w 622 r. w Medynie. Jest to także drugie po Mekce najświętsze miejsce islamu, do którego przybywają pielgrzymi odbywający hadżdż.

Miejsce, w którym dziś stoi świątynia, pierwotnie przylegało do domu Mahometa, który osiadł tam po ucieczce z Mekki. Podstawowy plan budynku został później zaadaptowany w innych meczetach na świecie.

Początkowo meczet służył również jako sąd i szkoła religijna, a z podwyższenia przemawiali ludzie nauczający Koranu. Późniejsi władcy muzułmańscy znacznie go rozbudowali i ozdobili. W 1909 r. było to pierwsze miejsce na Półwyspie Arabskim, gdzie korzystano ze światła elektrycznego[1].

W południowo-wschodniej części budynku ulokowana jest zielona kopuła, pod którą znajdował się dom A’iszy oraz grobowiec Mahometa. W 1279 r. postawiono w tym miejscem kopułę, którą wielokrotnie przebudowywano i odnawiano. W 1837 r. pomalowano i ją na zielono i stąd wzięła się jej nazwa[2].

Historia

Oryginalny budynek

Wnętrze meczetu

Oryginalny meczet został zbudowany przez Mahometa i jego towarzyszy obok domu, w którym zamieszkał po swoim przybyciu do Medyny w 622 r. Postawiony został na planie prostokąta o wymiarach 30 m na 35 m i wysokości 2 m. Ściany wykonane były z pni palmowych i błota, a dach pokrywały liście. Do środka prowadziły trzy wejścia: od strony południowej Bab ar-Rahma (Drzwi Miłosierdzia), od zachodu Bab Dżibril (Drzwi Gabriela), a od wschodu Bab an-Nisa (Drzwi Kobiet).

Wewnątrz Mahomet utworzył zacieniony obszar w południowej części budynku zwany suffah, a przestrzeń modlitewną skierował na północ w stronę Jerozolimy. Później, kiedy kibla, czyli kierunek modlitwy, został zmieniony w stronę Al-Kaby w Mekce, meczet także ukierunkowano na południe.

Siedem lat później w 629 r. meczet rozbudowano i zwiększono jego powierzchnię niemal dwukrotnie, żeby pomieścić wzrastającą liczbę wiernych. Otoczono go również 35 kolumnami.

Meczet pozostał w niezmienionym stanie do czasu rządów kalifa Umara, który powiększył jego obszar do 3575 m² i postawił drewniane kolumny.

Z kolei Usman ibn Affan dobudował kamienne arkady i otynkował budynek, jak również zmienił kolumny na kamienne.

Umajjadzi

Po śmierci Mahometa kolejni muzułmańscy przywódcy kontynuowali rozbudowę i upiększanie meczetu. W 707 r. umajjadzki kalif Al-Walid ibn Abd al-Malik wyburzył starą strukturę i zbudował w tym miejscu jeden duży meczet, w którym znalazł się również grobowiec Mahometa. Nowa świątynia mierzyła 84 m na 100 m i zbudowana była z kamieni oraz kamiennych kolumn. Ściany zaś zostały ozdobione mozaikami przez koptyjskich i greckich rzemieślników, a dziedziniec otoczono czterema minaretami.

Abbasydzi

W latach 778–781 abbasydzki kalif al-Mahdi usunął północną część meczetu w celu dalszej rozbudowy, oraz dodał dwadzieścia nowych wejść: po osiem od strony wschodniej i zachodniej i cztery od północnej.

Mamelukowie

Za rządów mameluckiego sułtana Kalawuna, nad grobowcem Mahometa wzniesiono kopułę i miejsce do rytualnego obmycia. Później inny sułtan An-Nasir Muhammad odbudował jeden z minaretów, który został wcześniej zniszczony.

Osmanowie

Meczet Proroka w XIX wieku

Osmańscy sułtani, którzy kontrolowali Medynę od 1517 r. do I wojny światowej również wprowadzili w meczecie wiele swoich zmian. Sułtan Sulejman ponownie przebudował zachodnie oraz wschodnie ściany meczetu i dobudował nowy minaret znany jako As-Sulajmanijja.

Gdy do władzy doszedł sułtan Abdülmecid I (1839–1861), meczet został całkowicie przekształcony (z wyjątkiem grobowca Mahometa oraz minaretu Sulajmana). Powiększono m.in. salę modlitewną oraz północną część świątyni, tak by w jej obszarze znalazło się miejsce do rytualnego obmycia. Na kopułach z kolei umieszczono cytaty z Koranu, a podłogę sali modlitewnej wyłożono marmurem i czerwonymi kamieniami. Dobudowano także piąty minaret[3].

Przypisy

  1. Historia elektryczności na Półwyspie Arabskim (arab.). Al-Jazirah Corporation, 2001. [dostęp 2013-08-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-01)].
  2. Syed Ahmad Iskandar Ariffin: Architectural Conservation in Islam: Case Study of the Prophet's Mosque. Penerbit UTM, 2005, s. 88-89. ISBN 978-983-52-0373-2.
  3. Andrew Petersen: Dictionary of Islamic Architecture. Routledge, 2002, s. 183. ISBN 978-0-203-20387-3.

Media użyte na tej stronie

Flickr - omar chatriwala - The "Enlightened" City.jpg
Autor: Omar Chatriwala from Doha, Qatar, Licencja: CC BY 2.0

Night falls over Al-Masjid al-Nabawi (The Mosque of the Prophet) in Medina, the second holiest mosque in Islam.

The city's full name is al-Madīnah al-Munawwarah, which means the "enlightened" or "radiant" city.
Al-Masjid al-Nabawi 06.jpg
Autor: Mondephile, Licencja: CC BY-SA 3.0
Inside view of al-Masjid al-Nabawi
Medina Grab des Propheten.JPG
Die Hauptmoschee von Medina mit dem Grab des Propheten. Stahlstich (19. Jh.) Privatbesitz: Orientalist