Medal Zwycięstwa

Allied Victory Medal
Médaille Interalliée
Médaille de la Victoire

Awers medalu brytyjskiego
Rewers medalu brytyjskiego
Baretka brytyjska z wyróżnieniem
Baretka ogólna
Ustanowiono	1919–1922
Kruszec	brąz

Medal Zwycięstwa lub Medal Międzyaliancki także zwany Medal Międzysojuszniczy (ang. Allied Victory Medal, franc. Médaille Interalliée, Médaille de la Victoire) – medal aliancki nadawany uczestnikom I wojny światowej po stronie Ententy. Ustanowiony w latach 1919–1922 w zależności od kraju.

Historia

Medal był swojego rodzaju kompromisem. Każde państwo, biorące udział w I wojnie światowej po stronie Ententy, miało wydawać Medal Zwycięstwa dla własnych obywateli aby zapobiec masowej wymianie pamiątkowych odznaczeń między narodami. Wspólną cechą medali był awers z wizerunkiem Wiktorii – bogini zwycięstwa i chwały oraz wstążka w tych samych barwach.

Wydawanie Medalu Sojuszniczego Zwycięstwa nie było obowiązkowe. Piętnaście spośród osiemnastu państw wydało ten medal: Wielka Brytania, Belgia, Brazylia, Kuba, Czechosłowacja, Francja, Grecja, Włochy, Japonia, Portugalia, Rumunia, Syjam, Związek Południowej Afryki i Stany Zjednoczone Ameryki.

Republika Chińska nie wydała medalu, podobnie jak Rosja, w której zmienił się ustrój polityczny na bolszewicki, natomiast Serbia i Czarnogóra po wojnie stały się częścią Królestwa SHS.

W Polsce pojawił się wybijany z inicjatywy prywatnej medal nie związany z instytucjami państwowymi, nawiązujący do Allied Victory Medal i jemu podobnych medali państwowych. W odróżnieniu od Polski Czechosłowacja emitowała medal, choć oba państwa powstały po I wojnie światowej.

Polscy żołnierze francuskiego wojska i prawo do medalu

22 sierpnia 1922 Ministerstwo Spraw Wojskowych na łamach Polski Zbrojnej wyjaśniło, że prawo uzyskania medalu francuskiego „Médaille Interalliée” mieli wyłącznie ci żołnierze Polacy (w czynnej służbie i zdemobilizowani), którzy w wojnie światowej w czasie od dnia 2 sierpnia 1914 r., tj. od dnia jej wybuchu do dnia 11 listopada 1918 r., tj. do dnia podpisania rozejmu, uczestniczyli w walkach przeciwko Niemcom, Austrii, Turcji i Bułgarii: a) służąc w oddziałach bezpośrednio pod dowództwem francuskim, tj. na froncie francuskim; b) służąc w oddziałach, które walczyły poza obrębem Francji kontynentalnej na innych frontach, jak na froncie rosyjskim i wschodnim – w obu wypadkach najmniej w ciągu trzech miesięcy (wyłączając czas służby w Cesarskiej Armii Rosyjskiej). Prawa do medalu nie miały osoby uznane za niegodne wskutek wyroków bez odroczeń, zapadłych podczas działań wojennych, za czyny uznane przez prawo wojenne za przestępstwa, i nie zrehabilitowane przez amnestię. Uprawnieni do noszenia odznaki nabywali medal i wstążeczkę na własny koszt. Wojskowi (w czynnej służbie i zdemobilizowani), którzy nabyli prawa do odznaki i ubiegali się o nią mogli wnieść należycie umotywowane prośby do Ministra Spraw Wojskowych (Gabinet Ministra), do dnia 1 grudnia 1922 r., który wnioskował do Francji o przyznanie odznaczenie. Wojskowi w czynnej służbie wnosili prośby drogą służbową, natomiast zdemobilizowani za pośrednictwem właściwych powiatowych komend uzupełnień i następnie dowództw okręgów korpusów. Legitymacje nie były wydawane. Dowodem nadania i prawa noszenia medalu było zezwolenie Naczelnika Państwa na przyjęcie i noszenie obcego medalu, ogłoszone w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych^[1].

W okresie międzywojennym XX w. polscy żołnierze mogli składać podania o przyznanie medalu drogą służbową przez Gabinet Ministra Spraw Wojskowych do attaché wojskowego przy Ambasadzie Polski w Paryżu, zaś już cywile przez właściwego Powiatowego Komendanta Uzupełnień^[2].

Odznaczenia w poszczególnych krajach

Kraj	Projektant	Producent	Liczba wybitych odznaczeń	Awers	Rewers
Belgia	Paul Dubois (1859-1938)		300-350 tys.
Brazylia	Jorge Soubre (1890-1934)	Casa da Moeda, Rio	ok. 2,5 tys.
Czechosłowacja	Otakar Španiel (1881-1955)	Mennica w Kremnicy	ok. 89,5 tys.
Francja	Pierre Alexandre Morlon (1878 – 1951)	Monnaie de Paris	ok. 2 mln.
Grecja	Henry-Eugène Nocq (1868-1944)	V. Canale	ok. 200 tys.
Japonia	Masakishi Hata	Mennica w Osace	ok. 700 tys.
Kuba	Charles Charles	Etablissements Chobillon	6-7 tys.
Portugalia	João Da Silva (1880-1960)	Da Costa	ok. 100 tys.
Rumunia	Constantin Cristesco (Kristesko)		ok. 300 tys.
ZPA	William McMillan (1887–1977)	Woolwich Arsenal	ok. 75 tys.
Syjam	Itthithepsan Kritakara (1890-1935)		ok. 1,5 tys.
USA	James Earle Fraser (1876-1953)	Arts Metal Works Inc. S.G.Adams Stamp & Stationary Co. Jos. Mayer Inc.	ok. 2,5 mln.
Wielka Brytania	William McMillan (1887–1977)	Royal Arsenal Wright & Son	6 334 522
Włochy	Gaetano Orsolini (1884-1954)	Sacchini-Milano S.Johnson-Milano F.M.Lorioli & Castelli-Milano	ok. 2 mln.

Prywatnie wytwarzany w Polsce medal

Kraj	Projektant	Producent	Liczba wybitych odznaczeń	Awers	Rewers
Polska	Vlaitov??	Mennica w Kremnicy??			/

Wykonano dwie wersje rewersu

Odznaczeni

Zobacz też

• Medale kampanii brytyjskich

Przypisy

Bibliografia

• Wiesław Bończa-Tomaszewski: Kodeks orderowy. Przepisy obowiązujące posiadaczy orderów, odznaczeń, medali i odznak. Warszawa-Kraków: Główna Księgarnia Wojskowa, Drukarnia Narodowa, 1939, s. 622.
• Zbigniew Puchalski, Andrzej Stawarz: Kawalerowie Krzyża Niepodległości. Katalog wystawy. Muzeum Wojska w Białymstoku, 2004, s. 49.
• Edward Kołodziej: Inwentarz akt Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Warszawie z lat [1915-1917] 1918-1939. Warszawa: AAN, 2000, s. 156.
• Alexander J. Laslo: The interallied victory medals of world war I. Albuquerque: Dorado Publishing, 1986. (ang.)
• Allied Victory Medals from the Great War (ang.). diggerhistory.info. [dostęp 2015-11-09].
• Médaille Commémorative Interalliée dite «Médaille de la Victoire» (fr.). france-phaleristique.com. [dostęp 2015-11-09].
• informacja o polskim prywatnym medalu. polishmilitaria.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-15)].

Brazylijskie odznaczenia

Republika Brazylii (od 1889)

Cywilne Państwowe, resortowe i inne Order Narodowy Krzyża Południa Order Narodowy Zasługi Medal Zasługi Ustawodawczej Order Rio Branco Order Zasługi Medycznej Medal Zasługi Mauá Medal Konspiracji Order Zasługi Edukacyjnej Order Zasługi Pracy Order Zasługi Sądownictwa Pracy Order Kongresu Narodowego Order Zasługi Komunikacyjnej Order Zasługi Kulturalnej Order Zasługi Naukowej Zlikwidowane Order Kolumba (1890–1891) Wojskowe Ordery Order Zasługi Obronnej (daw. Order Zasługi Sił Zbrojnych) Order Zasługi Marynarki Wojennej Order Zasługi Wojskowej Order Zasługi Lotniczej Order Zasługi Sądownictwa Wojskowego Order Zasługi Ministerstwa Prokuratury Wojskowej Order Zasługi Wywiadowczej Krzyże Krzyż Marynarki Wojennej Krzyż Bojowy Krzyż Waleczności Krzyż Krwi Krzyż Kampanii Krzyż Lotniczy Krzyż Wybitnej Służby Medale Medal „Krew Brazylii” Medal Zwycięstwa (1914–1918) Medal Wybitnej Służby Medal Służby Wojennej Medal Północno-Wschodnich Sił Morskich Medal Południowych Sił Morskich Medal Kampanii Medal Kampanii Włoskiej Medal Zwycięstwa (2004) Medal Wojskowy Zasługi Sportowej Medal Wojskowy Medal Wojenny Medal za Kampanię na Atlantyku Południowym Medal Rozjemcy

Cesarstwo Brazylii (1822-89)

Order Chrystusa Order św. Benedykta z Aviz Order św. Jakuba od Miecza Order Cesarski Krzyża Order Piotra I Order Róży Ordery domowe dynastii Orleans-Braganza (od 1889) Order Piotra I Order Róży

Portugalskie odznaczenia (według rangi)

Republika Portugalska (od 1910)

Prezydenckie Wstęga Trzech Orderów Order Wieży i Miecza Medal Waleczności Wojskowej Krzyż Wojenny Order Wojskowy Chrystusa Order Wojskowy Avis Medal za Wybitną Służbę Medal Zasługi Wojskowej Order Wojskowy św. Jakuba od Miecza Order Infanta Henryka Order Wolności Medal Przykładnego Prowadzenia Order Zasługi Order Wychowania Publicznego Order Zasługi Przedsiębiorczej Wycofane Order Imperium Wstęga Dwóch Orderów Medal Wojskowy Medal Zwycięstwa

Królestwo Portugalii (1139–1910)

Wstęga Trzech Orderów Wstęga Dwóch Orderów Order Wieży i Miecza Order Chrystusa Order św. Benedykta z Aviz Order św. Jakuba od Miecza Order św. Elżbiety Order Vila Viçosa Order Skrzydła św. Michała