Medycyna paliatywna

Medycyna paliatywna (łac. pallium „płaszcz”) – dział medycyny, a także specjalizacja lekarska, która obejmuje opiekę nad pacjentami znajdującymi się w terminalnym (paliatywnym) stadium nieuleczalnej choroby. Celem medycyny paliatywnej nie jest wyleczenie chorego ani też zatrzymanie procesu chorobowego, ale przede wszystkim poprawienie jakości życia osób w tym stadium choroby, łagodzenie cierpień fizycznych, psychicznych, socjalnych i duchowych[1][2].

Uzyskuje się to przez:

  • złagodzenie objawów choroby,
  • likwidację bólu,
  • wsparcie psychiczne i duchowe chorego i jego najbliższych.

Opieka paliatywna powinna być sprawowana przez wykwalifikowany zespół wielodyscyplinarny, posiadający bogate doświadczenie medyczne oraz niemedyczne[3]. Zespół taki składa się z profesjonalnie przygotowanego personelu i z odpowiednio przeszkolonych wolontariuszy. Podkreślana jest kluczowa rola pielęgniarki, odpowiedzialnej za codzienne towarzyszenie umierającemu. Lekarze sprawują dozór, zwłaszcza jeśli chodzi o przyjęcie pacjenta, określenie jego potrzeb i terapię bólu. W razie potrzeby do dyspozycji są także psychiatrzy, psychologowie i fizjoterapeuci.

Do niemedycznej części zespołu należą: pracownik socjalny, terapeuta zajęciowy i muzyko-terapeuta, a także kapelan i asystent pastoralny. Do tej grupy dołączyć należy również wolontariuszy, którzy stosownie do swoich możliwości czasowych i odbytego przeszkolenia mogą wykonywać różne prace pomocnicze i towarzyszyć choremu i jego rodzinie[4].

Założenia medycyny paliatywnej powstały w Wielkiej Brytanii i także tam jest najlepiej rozwinięta. Pierwszy nowoczesny ośrodek opieki paliatywnej – Hospicjum Świętego Krzysztofa – założyła w 1967 Cicely Saunders. W Polsce od lat 80. XX wieku następuje rozwój tej dziedziny. W kraju działa około 200 jednostek specjalizujących się w opiece paliatywnej. W 2002 r. powstało Polskie Towarzystwo Medycyny Paliatywnej zrzeszające specjalistów tej dziedziny medycznej. Konsultantem krajowym medycyny paliatywnej od 21 listopada 2019 jest dr hab. n. med. Wojciech Leppert[5].

Zobacz też

Przypisy

  1. Stephen R. Connor, Maria Cecilia Sepulveda Bermedo: Global Atlas of Palliative Care at the End of Life. 2014. [dostęp 2018-07-28].
  2. Program specjalizacji w dziedzinie MEDYCYNY PALIATYWNEJ (moduł podstawowy i moduł specjalistyczny) dla lekarzy nieposiadających odpowiedniej specjalizacji I lub II stopnia, lub tytułu specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny, lub zrealizowanego i zaliczonego odpowiedniego modułu podstawowego. Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego, 2018-11-13. [dostęp 2021-05-28].
  3. John Ellershaw: The challenges of changing the culture of dying (ang.). W: The Lancet, Volume 383, Issue 9913, Pages 207 - 208, 18 January 2014 [on-line]. [dostęp 2014-01-17].
  4. Henryk Szeloch. Hospicjum jako miejsce opieki duszpasterskiej i paliatywnej nad człowiekiem ciężko chorym. „Warszawskie Studia Pastoralne”, s. 116, 2012. Warszawa: Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego. ISSN 1895-3204. 
  5. Konsultanci krajowi. Ministerstwo Zdrowia. [dostęp 2021-05-28].

Linki zewnętrzne

Star of life.svg Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Media użyte na tej stronie

Star of life.svg

The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.

Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.