Mel Lewis

Mel Lewis

(c) Bogdan Nastula, CC BY-SA 3.0 Mel Lewis (1978) (fot. Bogdan Nastula)
Imię i nazwisko	Melvin Sokoloff
Data i miejsce urodzenia	10 maja 1929 Buffalo
Data i miejsce śmierci	2 lutego 1990 Nowy Jork
Instrumenty	perkusja
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Wydawnictwo	VSOP Records, Blue Note, Max Cat Records
Powiązania	Stan Kenton, Bob Brookmeyer, Thad Jones

Mel Lewis, właśc. Melvin Sokoloff (ur. 10 maja 1929^[1] w Buffalo^[1], zm. 2 lutego 1990^[2] w Nowym Jorku^[2]) – amerykański perkusista jazzowy i bandlider.

Biografia i kariera

Jego rodzice byli żydowskimi emigrantami z Rosji. Ojciec był perkusistą i Mel już w wieku trzech lat bawił się bębnami^[3]. Choć Sokoloff-senior nie chciał, żeby i syn został perkusistą^[3], bardzo prędko nauczył go podstaw gry i regularnie zabierał na swoje występy.

W wieku trzynastu lat Mel zaczął grać zawodowo z triem występującym w jednej z lokalnych sal tanecznych. Dwa lata później wstąpił do Związku Zawodowego Muzyków i zaangażował się do big-bandu. Grywał w dużych i małych składach różnorodny repertuar, „obsługując” również wesela i bar micwy^[3]. Jednocześnie chodził na koncerty słynnych jazzmenów (m.in. Maxa Roacha i Arta Blakey'ego), występujących gościnne w Buffalo.

Mając osiemnaście lat trafił do orkiestry Lenniego Lewisa (zbieżność nazwisk przypadkowa), w której składzie znajdowali się m.in. muzycy z czasowo rozwiązanego big-bandu Duke'a Ellingtona. Z zespołem tym wyjechał do Nowego Jorku i występował w słynnych salach „The Savoy Ballroom” i „The Apollo Theater”. Następnie grał w big-bandzie Boyda Raeburna i przez dłuższy czas w orkiestrach Alvino Reya, Raya Anthony'ego i Texa Benekego, wykonujących muzykę popularną.

Lewis, który uważał się przede wszystkim za muzyka jazzowego, chciał się dostać do orkiestry grającej wyłącznie ten rodzaj muzyki. Był jednak perkusistą mało znanym, a na dodatek działały wówczas tylko cztery znaczące big-bandy jazzowe: Duke'a Ellingtona, Counta Basiego, Woody'ego Hermana i Stana Kentona. Dopiero w 1954 udało mu się dołączyć do orkiestry Kentona (dzięki wcześniejszej rekomendacji Maynarda Fergusona, kolegi z zespołu Raeburna), którą opuścił perkusista Stan Levey. Grał w niej przez dwa lata, podczas których zaprzyjaźnił się z głównym aranżerem Kentona, saksofonistą Billem Holmanem. Obaj założyli wówczas własne combo^[1].

W 1957 Lewis przeniósł się do Los Angeles. Następnie współpracował m.in. z Gerrym Mulliganem (w The Gerry Mulligan Concert Jazz Band), Dizzym Gillespiem, Bennym Goodmanem, Frankiem Sinatrą. W 1963 powrócił do Nowego Jorku, gdzie został stałym członkiem orkiestry radiowo-telewizyjnej koncernu ABC, nie przestając regularnie występować w znanych zespołach jazzowych, koncertujących w Stanach Zjednoczonych i Europie. Od 1966 często współpracował z Thadem Jonesem, co zaowocowało powstaniem Thad Jones/Mel Lewis Orchestra, jednego z najważniejszych^[4] big-bandów drugiej połowy XX w. W jej składzie znajdowali się m.in. Bob Brookmeyer, saksofoniści Pepper Adams, Billy Harper i Joe Farrell oraz trębacze Snooky Young i Jon Faddis. Jako współlider zespołu, Lewis zajmował się sprawami organizacyjnymi, m.in. przesłuchaniami i rekrutacją muzyków. Choć sam był wybitnym instrumentalistą o wyjątkowym wyczuciu gry bigbandowej, kierownictwo muzyczne i aranżowanie repertuaru pozostawiał Thadowi Jonesowi lub Bobowi Brookmeyerowi. Siedzibą orkiestry Jonesa/Lewisa był słynny, nowojorski klub „The Village Vanguard”, w którym regularnie występowała w poniedziałkowe wieczory. Odbywała również liczne tournées. Za płytę Live In Munich, nagraną w 1978 otrzymała rok później nagrodę Grammy.

W 1978 Thad Jones nieoczekiwanie przeprowadził się do Kopenhagi i obowiązki jedynego lidera zespołu przejął Lewis, zmieniając jego nazwę na: Mel Lewis and the Jazz Orchestra, i powierzając rolę głównego aranżera Bobowi Brookmeyerowi. Obok licznych tournées oraz sesji nagraniowych, big-band nadal w poniedziałki występował w „The Village Vanguard”.

Pod koniec lat 80. u Lewisa wykryto złośliwy nowotwór, który wskutek licznych przerzutów, doprowadził do śmierci muzyka. Lewis zmarł w Nowym Jorku 2 lutego 1990 na kilka dni przed 24. rocznicą występów jego orkiestry w „The Village Vanguard”.

Edukator

Mel Lewis wraz z Clemem Derosą jest autorem podręcznika jazzowej gry na perkusji, pt. It's Time for the Big Band Drummer (wyd. Kendor Music Inc, KN.21170, 1978). W latach 70. i 80. prowadził także warsztaty instrumentalne w William Patterson State College w New Jersey. Sam przez większość kariery grał na bębnach firmy Gretsch, które w późniejszych latach zastąpił zestawem marki Slingerland.

Wybrana dyskografia

Przypisy

Bibliografia

• Leonard Feather, The Encyclopedia of Jazz in the Sixties, Horizon Press 1966, Library of Congress Catalog Number: 66-26705
• All About Jazz – Mel Lewis
• Drummerworld – Mel Lewis
• Joachim Ernst Berendt, Od raga do rocka, PWM, 1979

Linki zewnętrzne

• It's Time for the Big Band Drummer