Mennica w Dahlholm

Szeląg (1572) z Dahlholm

Półmarka (1573) z Dahlholm

Mennica w Dahlholm – dorywcza mennica z siedzibą na zamku Dahlhom w Inflantach (obecnie Dole na Łotwie), w której w czasie rozejmu w wojnie siedmioletniej z Moskwą bito monety dla potrzeb opłacenia żołdu wojsku najemnemu^[1].

Po zakończeniu działań zbrojnych, na innym zamku – w Parnawie, pozostawało 500 najemników walczących po stronie Rzeczypospolitej. Skarb był im winien 400 tys. złotych polskich, a dług rósł o 4 tys. talarów każdego miesiąca. Zygmunt II August pokrył z dochodów dóbr królewskich w Inflantach 300 tys. złotych polskich. Pozostałą kwotę zdecydowano się pozyskać z przebicia w Dahlholm bliżej nieznanej ilości srebra. Polecenie królewskie wykonano już po śmierci władcy – właściwie wybite monety powinny być zaliczane do okresu bezkrólewia^[1].

Monety, nazywane czasami chodkiewiczowskimi, były bite z datą 1572 albo 1573, wg systemu monetarnego wówczas jeszcze niepodległej Rygi^[1]:

1 marka ryska = 2 półmarki = 4 wiardunki = 36 szelągów.

Kursy wymiany monet inflanckich na pieniądze Rzeczypospolitej ustalono na^[1]:

• 1 złoty polski = 4 marki,
• 1 marka = 1 szóstak litewski,
• 1 półmarka = 1 trojak litewski,
• 1 szeląg = ¹/₆ grosza litewskiego.

Wybito jednak monety podwartościowe, niezgodne z przepisami menniczymi. Różniły się one też znacznie od innych monet Zygmunta II Augusta projektem plastycznym i brakiem tytulatury królewskiej^[1].

Zobacz też

• monety lokalne inflanckie

Przypisy