Meraj Khalid
| Data i miejsce urodzenia | 1916 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Premier Pakistanu | |
| Okres | od 5 listopada 1996 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Malik Meraj Khalid (urdu ملک معراج خالد; ur. 1916 w Dera Chahal k. Lahaur, zm. 13 czerwca 2003 w Lahaur[1]) – pakistański prawnik, działacz społeczny i polityk, tymczasowy premier Pakistanu (5 listopada 1996 – 17 lutego 1997[2]).
Życiorys
Ukończył studia prawnicze[3], w 1948 rozpoczął własną praktykę[4]. Zaangażował się w pracę społeczną, założył szereg szkół w swoim rejonie[5] oraz organizował kursy języka pendżabskiego w rodzinnej wsi[6]. Powołał komitet promocji tego języka[3].
Do polityki wszedł w połowie lat 60., uzyskując w 1965 mandat w parlamencie Pakistanu Zachodniego, jako deputowany niezrzeszony[4][3]. W 1970 został wybrany do Zgromadzenia Narodowego Pakistanu[6]. W latach 1972–1973 był szefem rządu (ministrem naczelnym) prowincji Pendżab[1].
W 1973 Khalid był przewodniczącym delegacji Pakistanu na Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych[5].
W 1968 Khalid wstąpił do Pakistańskiej Partii Ludowej (PPP) i został szefem jej władz w Lahaur[4]. Należał do grona zaufanych współpracowników założyciela partii Zulfikara Alego Bhutto, późniejszego prezydenta i premiera Pakistanu[3]. W rządzie Bhutto Khalid był ministrem żywności, rolnictwa i obszarów słabo rozwiniętych (1971–1972), prawa i spraw parlamentarnych (1974–1976) oraz opieki społecznej, zdrowia i rozwoju wsi (1976–1977)[1]. Po wyborach parlamentarnych z marca 1977 został obrany na funkcję przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego, ale już w lipcu utracił ją po przewrocie gen. Muhammada Zii ul-Haqa[6].
W przeciwieństwie do kilku innych przywódców PPP, Khalid pozostał w kraju po przewrocie[6]. Po egzekucji obalonego Bhutto w 1979, został powołany w skład komitetu centralnego PPP; z członkostwa w tym gremium zrezygnował w styczniu 1988[4]. W 1988, po śmierci (w sierpniu) gen. Zii w katastrofie lotniczej i zwycięstwie PPP (kierowanej przez Benazir Bhutto, córkę straconego premiera) w listopadowych wyborach parlamentarnych, ponownie stanął na czele Zgromadzenia Narodowego[4]. Po odwołaniu rządu Bhutto w 1990, powrócił do pracy społecznej[6]; został też rektorem Międzynarodowego Uniwersytetu Islamskiego w Islamabadzie[4]. Poróżnił się z szefostwem PPP i nie uzyskał poparcia partii w wyborach parlamentarnych z 1993, po których Bhutto powróciła do władzy[3][1]. Do 1996 Khalid stał się krytykiem rządu Bhutto, publicznie krytykował rząd PPP za korupcję[1][5].
W listopadzie 1996 prezydent Farooq Leghari, korzystając z uprawnień nadanych mu przez ósmą poprawkę do konstytucji Pakistanu, zdymisjonował rząd Benazir Bhutto pod zarzutami korupcji, złego rządzenia i udziału w zabójstwach, rozwiązując równocześnie parlament[4][1][2]. Do czasu wyborów, zarządzonych na luty następnego roku, prezydent mianował 80-letniego Khalida tymczasowym premierem[1]. Khalid zapowiedział przeprowadzenie „wolnych, sprawiedliwych wyborów”[1]. Wygrała je, uzyskując ponad 2/3 miejsc w parlamencie, Pakistańska Liga Muzułmańska (N), kierowana przez Nawaza Sharifa[3].
Meraj Khalid zmarł po tygodniowym pobycie w szpitalu z powodu zatoru w klatce piersiowej i wysokiej gorączki, pozostawiając żonę i adoptowanego syna[3].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Index Ke-Kj (ang.). rulers.org. [dostęp 2019-10-17].
- ↑ a b Malik Meraj Khalid Becomes Caretaker Prime Minister (ang.). Story Of Pakistan. [dostęp 2019-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-17)].
- ↑ a b c d e f g Meraj Khalid passes away (ang.). Dawn, 2003-06-14. [dostęp 2019-10-17].
- ↑ a b c d e f g Malik Meraj Khalid (ang.). Story Of Pakistan. [dostęp 2019-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-17)].
- ↑ a b c Malik Meraj Khalid (ang.). Pakistan Economist, 1996. [dostęp 2019-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-30)].
- ↑ a b c d e Obituary: Malik Meraj Khalid (ang.). The Guardian, 2003-07-31. [dostęp 2019-10-17].
|
Media użyte na tej stronie