Merkurofilina

Merkurofilina
Nazewnictwo Inne nazwy i oznaczenia połączenie 3-[3-(hydroksortęcio)-2-metoksypropylo]kamforaminianu sodu z 1,3-dimetyloksantyną, połączenie merkamfamidu z teofiliną, łac. mercurophyllinum
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C21H32HgN5NaO7
Inne wzory	C 14H 24HgNO 5·C 7H 8N 4O 2·Na
Masa molowa	690,09 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	8012-34-8
PubChem	10439623
SMILES [Na+].[OH-].[Hg+]CC(OC)CNC(=O)C1CCC(C([O-])=O)(C)C1(C)C.O=C2N(C1NCNC1C(=O)N2C)C
InChI InChI=1S/C14H24NO4.C7H8N4O2.Hg.Na.H2O/c1-9(19-5)8-15-11(16)10-6-7-14(4,12(17)18)13(10,2)3;1-10-5-4(8-3-9-5)6(12)11(2)7(10)13;;;/h9-10H,1,6-8H2,2-5H3,(H,15,16)(H,17,18);3H,1-2H3,(H,8,9);;;1H2/q;;2*+1;/p-2 InChIKey NBORQZFOOXTYMX-UHFFFAOYSA-L
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne Numer RTECS OV8650000 Dawka śmiertelna LD50 1410 mg/kg (mysz, dożylnie)[1]
Farmakokinetyka Działanie moczopędne

{{Związek chemiczny infobox}} Gołe linki: "karta charakterystyki". Merkurofilina – połączenie organiczne rtęci farmakologicznie odznaczające się bardzo silnym działaniem moczopędnym. Diuretyk rtęciowy mający dawniej zastosowanie w lecznictwie. Obecnie praktycznie nie używany, z wyjątkiem uzasadnionych, bardzo rzadkich wskazań (w lecznictwie zamkniętym). Stosowany był powszechnie w Polsce do połowy lat 70. XX wieku.

Zagrożenia

Merkurofilina jest trująca przy podawaniu podskórnym, dootrzewnowym i dożylnym. Przy podawaniu dożylnym może powodować arytmię serca^[2].

• IDLH(ang.)^[a] 10 mg/m³^[2].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Piotr Kubikowski, Wojciech Kostowski: Farmakologia, Podstawy farmakoterapii. PZWL, 1979.
• Poradnik Terapeutyczny. Piotr Kubikowski (red.). Wyd. 2. PZWL, 1969.