Metal neoklasyczny
 | Ten artykuł od 2019-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| ||
| Pochodzenie | Heavy metal Speed metal Rock progresywny Muzyka poważna | |
| Czas i miejsce powstania | przełom lat 70. i 80. XX wieku, Wielka Brytania Szwecja Stany Zjednoczone | |
| Instrumenty | gitara elektryczna, instrumenty klawiszowe, gitara basowa, perkusja | |
| Największa popularność | druga połowa lat 80. XX wieku | |
| Gatunki pokrewne | Metal symfoniczny Power metal Metal progresywny | |
Metal neoklasyczny – gatunek muzyczny, odmiana heavy metalu z dużymi wpływami muzyki poważnej, charakteryzująca się technicznym graniem, wirtuozowskimi, często przeplatanymi solówkami oraz niezwykle skomplikowaną kompozycją i harmonią (jak na utwory metalowe). Instrumentalizacje są zazwyczaj wzorowane na muzycznych dokonaniach okresu baroku oraz klasycyzmu. Bardzo często występują utwory lub wręcz całe albumy instrumentalne[1].
Historia gatunku
Na przełomie lat 60. i 70. grupa Deep Purple zarejestrowała koncertowe wykonanie słynnego Concerto for Group and Orchestra. Koncert był napisany przez Jona Lorda, był wykonywany przez zespół rockowy oraz orkiestrę symfoniczną. Później gitarzysta zespołu, Ritchie Blackmore, wykorzystywał wielokrotnie zagrywki w stylu klasycznym, szczególnie podczas kariery w Rainbow. Oprócz niego styl neoklasyczny charakteryzował również grę takich gitarzystów, jak Uli Jon Roth czy Randy Rhoads[1].
Zachwycony dokonaniami Blackmore'a Yngwie Malmsteen poszedł o krok dalej: połączył rockowo-metalowe brzmienie ze stylem kompozytorskim Paganiniego oraz Bacha, kreując właściwie nowy gatunek muzyczny, neoklasyczny rock/metal. Wydany w 1984 roku jego debiutancki album Rising Force stał się momentem przełomowym w historii tego gatunku muzyki. Natomiast w 1987 roku zadebiutowała grupa Cacophony ze swoim wydawnictwem Speed Metal Symphony, które przedstawiało nieco inne spojrzenie na ową muzykę.
Pomimo zainteresowania techniką Malmsteena, Beckera czy Friedmana, metal neoklasyczny nie zdobył szerszej popularności. Mimo to wielu wykształconych i sprawnych technicznie gitarzystów wykorzystywało ten styl w swoich kompozycjach i solówkach. Do tego grona zaliczają się m.in. Tony MacAlpine, Vinnie Moore, Joey Tafolla, Paul Gilbert, David T. Chastain. W latach późniejszych dołączyli do nich m.in. Vitalij Kuprij, Carl Johan Grimmark (Narnia), Luca Turilli (Rhapsody) oraz zespoły, np. Stratovarius czy Symphony X.
Przypisy
Media użyte na tej stronie
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.