Metamorfik kłodzki

Metamorfik kłodzki – niewielka obszarowo struktura geologiczna, leżąca pomiędzy depresją śródsudecką od zachodu i południa, strukturą bardzką od północnego wschodu, a intruzją kłodzko-złotostocką od wschodu. Wszystkie granice, poza intruzyjną z masywem kłodzko-złotostockim są tektoniczne^[1].

Zbudowana w całości ze skał metamorficznych. Skały metamorfiku kłodzkiego są znacznie zróżnicowane i sfałdowane. W strukturze metamorfiku kłodzkiego wyróżniamy trzy facje:

• dolną – pierwotnie skały osadowe pelitowe i piaszczysto-pelitowe,
• środkową – pierwotnie skały osadowe piroklastyczne,
• górną – pierwotnie skały efuzywne.

Metamorfik kłodzki dzieli się na dwie części: część zachodnią i część wschodnią, tzw. blok Łącznej.

Jej powierzchnia wynosi ok. 100 km2^[2].

Skały metamorfiku kłodzkiego budują południową część Gór Bardzkich oraz północną część Kotliny Kłodzkiej.

Przypisy

Bibliografia

• Józef Oberc: Budowa geologiczna Polski, t. IV Tektonika, cz. 2 Sudety i obszary przyległe,Wydawnictwo Geologiczne, Warszawa 1972
• Irena Wojciechowska: Budowa geologiczna metamorfiku dorzecza Ścinawki Kłodzkiej, Geologia Sudetica, t. 2, 1966