Metoda Gierasimowa

Facial reconstruction.jpg

Metoda Gierasimowa – metoda badawcza stosowana w antropologii fizycznej, polegająca na rekonstrukcji plastycznej wyglądu twarzy człowieka na podstawie zachowanych elementów czaszki. Nazywana jest metodą Gierasimowa od nazwiska rosyjskiego antropologa Michaiła Gierasimowa, który stał się współtwórcą otwartego w 1950 Laboratorium Rekonstrukcji Plastycznej Akademii Nauk ZSRR. Metoda oparta jest na związku między kształtem oraz grubością tkanki miękkiej czaszki a morfologią czaszki[1]. Na początku Gierasimow wykonywał modele w plastelinie, potem metoda została udoskonalona.

Kolejność działań przy stosowaniu tej metody jest następująca:

  • wykonanie odlewu czaszki,
  • wbicie w ważne anatomicznie miejsca kołeczków, na których zaznaczana jest grubość tkanki mięśniowej w danym miejscu,
  • umieszczenie kulek z polistyrenu w oczodołach,
  • nałożenie na odlew gliny rzeźbiarskiej na wysokość zaznaczeń na kołeczkach,
  • uzupełnienie rekonstrukcji o włosy, brwi i inne szczegóły[2].

Metoda ta wykorzystywana jest m.in. w kryminalistyce, czy archeologii.

Przypisy

Media użyte na tej stronie

Facial reconstruction.jpg
Autor: Stefano Ricci Cortili, Licencja: CC BY 4.0
The facial reconstruction of a medieval warrior.An epoxy resin cast was performed in order to reproduce the original skull. The reconstruction was carried out following the Manchester method, revisited by Wilkinson, laying the facial tissues from the surface of the skull outward by using depth-marker pegs as thickness guides. Morphology, size and position of the ears,eyes, mouth, and nose were determined according to the features of the underlying skeletal tissues.