Metoda Hare’a-Niemeyera

Metoda Hare’a-Niemeyera – metoda stosowana do podziału mandatów w systemach wyborczych opartych na proporcjonalnej reprezentacji z listami partyjnymi, powstała na skutek modyfikacji metody Hare’a przez niemieckiego matematyka Horsta Niemeyera. Nazywana jest także metodą największych reszt[1] lub matematycznej proporcji.

Liczbę uzyskanych mandatów oblicza się za pomocą wzoru[1]:

gdzie:

– liczba uzyskanych przez daną listę mandatów,
– liczba ważnie oddanych głosów na daną listę w okręgu wyborczym,
– liczba mandatów do obsadzenia w danym okręgu wyborczym,
– łączna liczba głosów oddanych w danym okręgu wyborczym,
– wynik dzielenia, np. 1,38.

Podłoga z liczby X przed przecinkiem oznacza liczbę mandatów przypadających w okręgu wyborczym danej liście. Jeżeli w odniesieniu do wszystkich list okręgowych nie zostaną rozdzielone wszystkie mandaty, to pozostałe mandaty przydziela się tym listom, dla których wyliczone ilorazy wykazują kolejno najwyższe wartości po przecinku, np. 0,39; 0,27; 0,05. Stosuje się wtedy zasadę największej reszty[1].

W Polsce tę metodę stosowano przy ustalaniu wyników w wyborach do Sejmu w 1991 roku[2].

Przykład

Mamy komitety A, B oraz C, które otrzymały kolejno 720, 300 i 480 głosów, do obsadzenia jest 8 mandatów. Według powyższego wzoru, obliczamy współczynniki dla poszczególnych komitetów:

  • A –
  • B –
  • C –

Zgodnie z liczbami przed przecinkiem, 3 mandaty uzyskuje komitet A, jeden komitet B, a dwa komitet C. Pozostałe dwa mandaty zostają rozdzielone kolejno komitetom o najwyższej wartości po przecinku, czyli A, następnie B. Ostatecznie komitet A uzyskuje 4 mandaty, a komitety B i C po dwa.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Metoda Hare-Niemeyer'a - Algorytmy i Struktury Danych, www.algorytm.org [dostęp 2019-10-23].
  2. ↑ www.NAUKA.uj.edu.pl - Nauka - Uniwersytet Jagielloński, nauka.uj.edu.pl [dostęp 2019-10-23].