Metoda Parkesa

Metoda Parkesa – przemysłowy proces pyrometalurgiczny przeprowadzany w celu rozdzielenia srebra od ołowiu, podczas produkcji bulionu. Jest to przykład ekstrakcji typu ciecz-ciecz.

Proces wykorzystuje specyficzne właściwości ciekłego cynku. Pierwszą z nich jest to, że cynk nie tworzy roztworu ciekłego z ołowiem, a drugą, że srebro jest 300 razy bardziej rozpuszczalne w cynku niż w ołowiu. Po dodaniu cynku do płynnego ołowiu zawierającego domieszki srebra, cząsteczki srebra migrują do cynku. Ciekły cynk, jako lżejszy, pozostaje w postaci oddzielnej warstwy, łatwo ją zebrać. Roztwór cynk-srebro jest następnie podgrzewany do temperatury, w której cynk odparowuje, pozostawiając niemal czyste srebro. Jeśli w ciekłym ołowiu występują związki złota, także mogą one zostać wyizolowane za pomocą tego samego procesu[1]. Proces ten[2] został opatentowany przez Aleksandra Parkesa w 1850[3].

Przypisy

  1. Pauling, Linus General Chemistry W.H.Freeman 1947 ed.
  2. Parkes process, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2022-10-03] (ang.).
  3. Tylecote, R. F.A History of Metallurgy Institute of Materials 1992, s. 158.