Metropolia belgradzka (prawosławna)
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data powołania | 1831 – autonomia; 1878 – autokefalia |
| Data zamknięcia | 1920 |
| Wyznanie | |
| Sobór | św. Michała Archanioła w Belgradzie |
| Metropolita | Dymitr (Pavlović) – ostatni |
| Dane statystyczne | |
| Liczba diecezji | 8 |
Metropolia belgradzka – prawosławna administratura funkcjonująca w latach 1830–1878 jako struktura autonomiczna podległa Patriarchatowi Konstantynopolitańskiego, a następnie od 1879 do 1920 – autokefaliczna. Następnie, w związku z powstaniem Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców, połączyła się w restytuowany Patriarchat Serbski z Metropolią Czarnogóry oraz Metropolią Karłowicką.
Historia
Autokefaliczny Serbski Kościół Prawosławny powstał w 1219[1]. Po podboju ziem serbskich przez Turków Patriarchat Serbski został nieoficjalnie zlikwidowany, następnie w 1557 zalegalizowany ponownie i w 1776 powtórnie zlikwidowany i podporządkowany Patriarchatowi Konstantynopolitańskiemu. Biskupi serbscy zostali usunięci z katedr i zastąpieni duchownymi greckimi. Język koine został również wprowadzony na stałe do praktyki liturgicznej[2]. Sytuacja ta zmieniła się po sukcesie drugiego powstania serbskiego, które zmusiło Turcję do nadania Serbii statusu autonomicznego księstwa. W 1831 książę Miłosz Obrenović porozumiał się z Patriarchatem Konstantynopolitańskim w sprawie utworzenia w Belgradzie autonomicznej metropolii i usunięcia z katedr biskupich w Serbii hierarchów, którzy wcześniej popadli w konflikt z przywódcami serbskich powstań wyzwoleńczych[3].
Metropolia belgradzka uzyskała status autokefalicznego Kościoła prawosławnego w 1878, w związku z uzyskaniem niepodległości przez Serbię[4].
Metropolici belgradzcy
- Melecjusz (Pavlović), 1831–1833[3]
- Piotr (Jovanović), 1831–1859[5]
- Michał (Jovanović), 1859–1881[6]
- Teodozjusz (Mraović), 1881–1889[7]
- Michał (Jovanović), ponownie, 1889–1898[6]
- Innocenty (Pavlović), 1898–1905[8]
- Dymitr (Pavlović), metropolita w latach 1905–1920, od 1920 patriarcha Serbii
Przypisy
- ↑ W. Felczak, T. Wasilewski, Historia..., s. 111.
- ↑ red. K. Parry: The Blackwell Companion to Eastern Christianity. Victoria: Blackwell Publishing, 2007, s. 234. ISBN 978-0-631-23423-4.
- ↑ a b R. Popović, Serbian..., s. 55-56.
- ↑ Đ. Slijepčević, Istorija..., s. 381.
- ↑ R. Popović, Serbian..., s. 58.
- ↑ a b R. Popović, Serbian..., s. 59.
- ↑ Đ. Slijepčević, Istorija..., s. 407 i 411.
- ↑ Đ. Slijepčević, Istorija..., s. 423.
Bibliografia
- R. Popović,Serbian Orthodox Church in History, Academy of Serbian Orthodox Church for Fine Arts and Conservation, Belgrade 2013.
- Đ. Slijepčević,Istorija Srpske Pravoslavne Crkve, t. II, JRJ, Beograd 2002.
- Felczak W., Wasilewski T.: Historia Jugosławii. Wrocław: Ossolineum, 1985. ISBN 83-04-01638-9.
Media użyte na tej stronie
Autor: Dzumba54n, Licencja: CC BY-SA 3.0
Саборна црква у Београду