Mewa delawarska

Mewa delawarska
Larus delawarensis[1]
Ord, 1815
Ilustracja
Osobnik dorosły w szacie godowej
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

mewowce

Rodzina

mewowate

Podrodzina

mewy

Rodzaj

Larus

Gatunek

mewa delawarska

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
Status iucn3.1 LC pl.svg
Zasięg występowania
Mapa występowania

     okres lęgowy

     przeloty

     występuje przez cały rok

     zimowiska

Mewa delawarska[3] (Larus delawarensis) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkujący Amerykę Północną. Nie jest zagrożony wyginięciem. Nie wyróżnia się podgatunków[4][5].

Zasięg występowania

Mewa delawarska w sezonie lęgowym występuje od południowej Alaski i północnych wybrzeży Zatoki Świętego Wawrzyńca po południowe części Oregonu, Kolorado i północną część stanu Nowy Jork. Zimuje od Kolumbii Brytyjskiej, Wielkich Jezior Północnoamerykańskich i Maine na południe po środkową Kalifornię, wybrzeża Zatoki Meksykańskiej, południowy Meksyk[6] oraz Wielkie i Małe Antyle[4]. Pojawia się również na Hawajach, Bermudach[6], rzadko w Europie[7]. Do Polski zalatuje sporadycznie – do 2018 roku stwierdzono ją 10 razy (zaobrączkowany osobnik powracający w kolejnych latach liczony jest jako jedno stwierdzenie)[8].

Morfologia

Charakterystyczna czarna obwódka na dziobie, osobnik w szacie spoczynkowej
Osobnik młodociany
Wygląd
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, ale samce są nieco większe i cięższe od samic[6]. Grzbiet i wierzch skrzydeł popielate, końcówki czarne z białymi plamami. Reszta ciała biała. Dziób żółty z czarną obwódką w pobliżu końca. Nogi żółte. Osobniki młodociane w pierwszym roku życia brązowe z ciemnym deseniem, o bardzo ciemnych końcach skrzydeł i ogona. W drugim roku życia upodabniają się do dorosłych, lecz koniec ogona nadal pozostaje ciemny.
Wymiary średnie
długość ciała ok. 40–55 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 120–130 cm
masa ciała ok. 300–700 g

Ekologia i zachowanie

Biotop
Głównie wody śródlądowe, ale również wybrzeża morskie. Lubi piaszczyste wybrzeża o rzadkiej roślinności, lecz spotykana również na wybrzeżach kamienistych. Częsty gość portów.
Odgłosy kolonii mew delawarskich w Chicago, USA
Gniazdo
Z reguły na ziemi, lecz obserwowano również gniazda na drzewach (miało to miejsce nad jeziorami). Zazwyczaj monogamiczne, lecz w gęstych koloniach zdarza się, że trójka ptaków (samiec i dwie samice) wspólnie budują gniazdo, w którym jaja składają obie samice kryte przez tego samego samca. Wówczas cała trójka opiekuje się lęgiem.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju-sierpniu 2–4 (zwykle 3) cętkowane, bladoniebieskie, zielonkawe lub brązowe jaja.
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres 20–31 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta zdobywają zdolność do lotu w wieku 5 tygodni.
Pożywienie
Wszystkożerna. Głównie kręgowce lądowe i wodne (ryby, gryzonie, pisklęta i jaja ptaków); także owady czy materia roślinna, np. owoce. W miastach również odpadki, a na wodach odpadki wyrzucane ze statków[6].

Status i ochrona

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę delawarską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Całkowitą liczebność populacji szacowano w 2018 roku na 2 550 000 osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy[2].

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[9].

Zobacz też

Przypisy

  1. Larus delawarensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. a b Larus delawarensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
  3. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-06-20].
  4. a b Ring-billed Gull (Larus delawarensis). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)]. (ang.).
  5. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-06-20]. (ang.).
  6. a b c d Pappas, J.: Larus delawarensis. [w:] Animal Diversity Web [on-line]. 2001. [dostęp 2021-04-29]. (ang.).
  7. wynik wyszukiwania: Larus delawarensis. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2021-04-29]. (ang.).
  8. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 35. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2018. „Ornis Polonica”. 60, s. 125–160, 2019. 
  9. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Status iucn3.1 LC pl.svg
Autor: unknown, Licencja: CC BY 2.5
Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Larus delawarensis map.svg
Autor: Cephas, Licencja: CC BY-SA 4.0
Geographical distribution of Ring-billed gull.
  Breeding
  Migration
  Year-round
  Nonbreeding
Portrait of ring-billed gull (Larus delawarensis), Windsor, Ontario, 2014-12-07.jpg
Autor: Crisco 1492, Licencja: CC BY-SA 4.0
Portrait of Ring-billed gull (Larus delawarensis) in winter plumage, Windsor, Ontario, 2014-12-07
Larus-delawarensis-017.jpg
Autor: Mdf, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Young Ring-billed Gull (Larus delawarensis) in Whitby, Ontario
Larus-delawarensis-021.jpg
Autor: User:Mdf, Licencja: CC-BY-SA-3.0
breeding adult ring-billed gull (Larus delawarensis) in Toronto, Ontario, Canada